Death & Taxes | 38

“Maar oké,” begon Bart, want er leek een samenvatting nodig, “we moeten dit dus uitvogelen zodat jij terug kunt en niet hier moet blijven.”
      “Correct, nu al, nadat ik het drie keer heb gezegd.”
      “Dit is nieuw voor ons,” zei Vladimir, verdedigend. “Ons” deed Barts hart een slagje overslaan. Hij voelde Ava’s blik op de zijkant van zijn gezicht, maar hij bleef naar Vladimir en het gras en wat bomen in de verte kijken, en zeer gericht niet naar haar.
      “Zal ik beginnen?” vroeg Bart, want hij begon de indruk te krijgen dat het niet zo boterde tussen zijn twee begraafplaatsgenoten. Vladimir verdiende dat niet.
      “Waaraan?”
      “Het opnoemen van vernederende persoonlijke feiten.”
      “Ik denk niet dat vernederendheid een eis is,” zei Vladimir, al klonk hij minder zeker dan hij waarschijnlijk had willen klinken.
      Bart en Vladimir keken naar Ava voor verificatie. Ava schudde haar hoofd. “Nee. Althans, technisch gezien niet, maar je zult mij er wel erg blij mee maken. Vertel me die vernederende verhalen.”
      Het was even stil terwijl iedereen elkaar aankeek.
      “Nou?” vroeg Ava. Ze ging verzitten om het zich gemakkelijker te maken, of in ieder geval om duidelijk aan te geven dat ze het prima vond om hier nog een tijdje te verblijven. Bart betwijfelde of het veel uitmaakte hoe ze precies zat, aangezien ze dood was en waar ze nu naar keken leek geen echt lichaam te zijn.
      “Ik heb geen idee wat ik zou moeten vertellen,” zei Vladimir.
      “De cavia van een van mijn roedelleden plaste een keer over mijn sok,” zei Bart, al had hij een vermoeden dat dat niet helemaal was waar ze naar op zoek waren hier. Het was niet bepaald een levensveranderend moment dat hem voor eeuwig bij was gebleven - het was vorige week gebeurd, wat de voornaamste reden was dat het het eerste was wat hem te binnen schoot.
      “Met je voet erin of alleen de sok?” vroeg Ava.
      “Met voet,” zei Bart. “Het was onprettig warm opeens.”
      “Oké,” zei Ava, “matige start. Start - misschien is dat waar we moeten beginnen. Hoe zijn jullie je respectievelijke mythische wezens geworden? Geef me een ontstaansverhaal.”
      Bart wierp een blik op Vladimir, want dit leek iets wat ingewikkeld zou kunnen liggen voor hem. Vladimir zag hem kijken en er was een moment van begrip tussen ze.
      “Liever niet, eigenlijk,” zei Vladimir.
      “Waarom niet?” wilde Ava weten. “Bart weet er blijkbaar van, als ik uit mag gaan van hoe jullie naar elkaar gluren, en hem ken je ook pas sinds…” Ze keek naar haar pols, waar ze geen horloge had, maar wat haar op een of andere manier toch een tijdsindicatie op leek te leveren die, voor zover Bart wist, behoorlijk griezelig precies was. “Vijf uur en een kwartier, nu?”
      “Het is een verhaal dat ik niet graag vertel,” zei Vladimir. Hij klonk nogal stijfjes, bijna zoals hij had gesproken toen ze elkaar net ontmoet hadden, en daardoor pas merkte Bart hoeveel losser hij in zijn houding en manier van spreken was geworden toen de uren verstreken.
      Bart had niet eens een moment om ervan te genieten dat Vladimir hem wel het verhaal had willen vertellen, uit zichzelf, zonder aanleiding. Hij was veel te veel geërgerd dat Ava aandrong. “Hé, als hij het niet wil vertellen, hoeft dat niet. Het is zijn leven en jij hebt daar geen recht op.”
      Ava hield haar handen in de lucht. “Niet bijten, alsjeblieft.”
      Bart rolde met zijn ogen. “Ha ha, een hondengrapje.”
      “Het is niet mijn schuld dat dit voor de hand lag. Jullie zijn de letterlijke vampier en weerwolf, en jullie hebben allebei een hoop shit te doen met tanden.”
      “Het is heel vreemd hoeveel weet,” zei Vladimir. Hij klonk niet achterdochtig, maar alsof hij een feit constateerde. Dat was het in principe ook - Bart was het compleet met hem eens.
      “En hoeveel je niet weet,” voegde hij toe.
      “Laat mij me daar maar zorgen over maken,” zei Ava. Ze wiebelde met haar vingers, alsof ze jazzhands deed of glitter wilde nabootsen. “Het is magie.”
      “Dat bestaat niet,” zei Bart, voordat hij erover had kunnen nadenken in de context van dingen die hij vanavond had ontdekt. Misschien moest hij een week vrij nemen om alles van deze ene nacht goed te kunnen verwerken en te laten inzinken. Zijn wereldbeeld werd behoorlijk op zijn kop gezet door wat er hier gebeurde.
      “Dat denk jij,” zei niet Ava, maar Vladimir. Bart voelde een interessante discussie in het verschiet liggen, maar hij had weinig zin om daaraan te beginnen met Ava erbij.
      “Oké,” zei Ava, dus zelfs als Bart Vladimir had willen vragen om zijn standpunt toe te lichten, zou hij daar niet de kans toe hebben gekregen. “Jullie zijn echt erg onbehulpzaam, weten jullie dat?”
      “We zijn niet onbehulpzaam,” zei Vladimir. “We proberen met je mee te denken, toch? Het is alleen erg lastig om constructief te zijn als we niet eens precies weten wat we hier construeren.”
      “Constructiviteit zou betekenen dat jullie wat meer zouden vertellen om te zoeken naar een duidelijk teken over wat ik voor jullie moet doen, en wat minder met elkaar kibbelen iedere keer. We dwalen telkens van het onderwerp af.”
      “Ja, nou,” zei Bart, want hij had het gevoel dat hij nu zowel Vladimir als zichzelf moest verdedigen. Het werd steeds heftiger. “We doen ons best.”
      Ava trok een hand over haar gezicht, mild wanhopig inmiddels. “Ik heb hier nooit heel veel tijd aan besteed toen ik nog leefde, maar ik weet toch vrij zeker dat mijn idee van het hiernamaals niet bestond uit nog steeds op aarde rondzweven, midden in de nacht op de meest creepy plek denkbaar, zodat ik Cupido kan spelen voor twee wezens die wel aan de aarde gekluisterd zijn en oud genoeg zouden moeten zijn om zelf hun zaken op orde te krijgen.”
      “Pardon?” vroeg Vladimir, op hetzelfde moment dat Bart zei: “Wablief?”