Death & Taxes | 37

“Oh,” zei Vladimir, wiens korte poging om weer op een goede positie in dit gesprek gekomen royaal in de soep liep (hoe ironisch, voor pizza) door dit misverstand. “Juist.”
      “Daarnaast heb ik ook een glutenallergie. Het is best wel heftig. Als ik te veel van die pizzakorst eet, zou ik een serieus risico lopen om te vallen, als ik niet al dood was.”
      “Dat is een geluk bij een ongeluk,” zei Bart. Hij wist niet precies waarom, want het voelde als een erg stom ding om te zeggen zodra het uit zijn mond was. Vladimir keek nogal geschrokken zijn kant op, wat Bart zowel irritant als sympathiek van hem vond. Vladimir was geen enkele keer zo geschokt door dingen die Bart fout had gezegd tegen hem of over vampiers in het algemeen.
      Ava deed echter iets heel onverwachts. Ze grinnikte. “Waarschijnlijk,” stemde ze in. “Bovendien is het niet zo erg meer, want in het hiernamaals kan ik eten wat ik wil zonder problemen.”
      “Er is eten?” vroeg Vladimir.
      Ava maakte een gebaar alsof ze haar mond op slot draaide en de sleutel weggooide. “Ik mag niets verklappen,” zei ze, wat het hele punt van dat theatrale gebaar enigszins ondermijnde.
      “Sorry, ik weet het.” Vladimir pakte zelf nog een punt pizza en begon bedachtzaam op muizenhapjes te kauwen. “Het is gewoon zo lastig om me in te houden. Het is iets waar ik me altijd al veel vragen over heb gesteld, en nu hang jij hier voor me, met antwoorden, en ze zijn nog steeds net buiten handbereik.”
      “Correct.”
      Bart schudde zijn hoofd weer. Hij had een hoop verwarrende gedachten vannacht die niet op de juiste plek wilden vallen. “Dit is super interessant, maar kunnen we terugkeren tot het punt? Is er een manier waarop wij kunnen helpen om te ontdekken wat het nou precies is dat we moeten doen zodat jij terug kunt?”
      Ava wapperde een stukje de lucht in. Bart deed zijn uiterste best dit keer niet te staren, en zag Vladimir uit zijn ooghoeken hetzelfde doen, maar Ava leek zich dit keer ook bewust van wat ze deed, dus waarschijnlijk zou het hoe dan ook niet uit hebben gemaakt. “Ja,” zei ze, in antwoord op Barts vraag. Hij was opgelucht, want een wat betere instructie zou betekenen dat ze dit onverwachte probleem veel sneller zouden kunnen oplossen. “Jullie kunnen me meer over jezelf vertellen.”
      Ennn zijn opluchting was weer vervlogen. “Over mezelf?” vroeg hij. “Wat voor iets wil je horen?”
      “Gewoon, van alles en nog wat. Wat jou belangrijk lijkt.”
      “Mijn ontstaansverhaal als weerwolf?”
      Ava knikte. Ze was een stuk prettiger in de omgang nu ze hier al een tijdje zat en haar frustratie van het begin deels leek te hebben verwerkt, en Bart bovendien actief probeerde om haar te helpen haar doelen te bereiken. “Ja,” zei ze, “als je wilt.”
      “Niet echt,” gaf Bart toe.
      Vladimir sprong hem bij. “We hebben al een hele hoop dingen verteld deze avond, de meeste precies hier. Is dat niet nuttig genoeg?”
      “Oh, vast wel,” zei Ava, en weer was Bart opgelucht - maar weer was het van heel korte duur. “Maar ik heb daar niets van gehoord, want ik lag ten eerste een meter onder de grond en was dood, ten tweede. Dat maakt het lastig om verhalen te volgen, hoe spannend ze ook zijn.”
      “Oké,” zei Vladimir, die nogal leek te betreuren dat hij nu voor de tweede keer op rij iets had gezegd wat problematisch was voor geesten, of anders dat zijn voorstel niet hielp en dat ze inderdaad deze onbekende Ava persoonlijke dingen zouden moeten vertellen zodat zij hen kon helpen op een of andere geestige manier en weer terug zou kunnen naar waar ze vandaan kwam.
      Dat bracht Bart op een gedachte. “Wat gebeurt er als het ons niet lukt om uit te vogelen wat er moet gebeuren?”
      “Ik blijf hier voor eeuwig rondspoken,” zei Ava. “Dat is waar veel mythes vandaan komen. Sommige waren echt, maar de geest is allang weer terug naar het hiernamaals, en sommige zijn wel echt, maar de puzzel is nog lang niet opgelost, dus dan blijft de bijbehorende geest plakken.”
      “Waarom mag je dit wel uitleggen?”
      “Ik moet jullie de spelregels kunnen uitleggen. Niet eens alleen jullie, eigenlijk.”
      “Wie nog meer?” vroeg Vladimir.
      Ava keek recht in de camera, alsof ze in The Office zat. Bart probeerde verward haar blik te volgen, maar zag alleen een paar struiken.