Death & Taxes | 36

“Je- Je zaken?”
      Het was de eerste keer die avond dat Bart Vladimir had horen stotteren. Het was wel een begrijpelijk moment om met zulke gewoontes te beginnen, want deze hele gebeurtenis voelde als een stotter. Dit was niet wat Bart had verwacht, en het liefst zou hij het opnieuw hebben gedaan met een uitkomst die hij prettiger vond.
      “Mijn zaken,” stemde Ava in. “Al was het nou niet bepaald mijn beslissing om dit mijn zaken te maken, want jullie hebben jezelf mijn zaak gemaakt.”
      Bart schudde zijn hoofd. Niet omdat hij het wilde ontkennen - hij wist niet genoeg van de situatie en snapte er veel te weinig van om er een oordeel over uit te kunnen spreken - maar omdat hij volledig in de war was en iets moest doen. “Hoe?”
      “Dat zei ik net,” zuchtte Ava. “Beetje bijblijven, jongens. Dat maakt dit allemaal een stuk gemakkelijker, en dan kan ik weer terug naar waar ik vandaan kwam.”
      “En waar was dat ook al weer?” probeerde Bart, maar hij kreeg alleen een platte blik van Ava die zo lang doorging tot hij zelf als eerste wegkeek. Hij liet zijn ogen naar Vladimir glijden.
      Vladimir keek terug. “We zien dit wel echt allebei, toch?”
      Bart knikte. Dit keer betekende het wel wat het conventioneel zou moeten hebben betekend.
      “Goed,” mompelde Vladimir, al leek hij zich er niet zeker van of het dat echt was. “Goed. Dus wat nu?”
      Die laatste vraag leek net zozeer aan Ava gericht als aan Bart, dus Bart hield zijn mond, in de hoop iets nuttigs uit haar te krijgen. Ava haalde haar schouders op. “Dat ligt aan jullie, denk ik. Ik heb iets hier op aarde wat ik nog moet afronden. Ik weet dat jullie dat iets zijn, maar ik weet niet hoe. Dat zouden jullie moeten weten.”
      “Eh,” zei Vladimir. Hij keek hulpzoekend naar Bart, maar die staarde weer naar Ava.
      “Wacht, als je nog een taak hebt op aarde, en je bent daarvoor teruggestuurd uit het hiernamaals, betekent dat dan dat er zoiets als het lot bestaat? Of een God? Een hogere macht die heeft besloten dat je nog niet klaar was met wat je hier deed?”
      “Ik heb al gezegd dat ik dat soort vragen niet kon beantwoorden,” zei Ava. “Het is echt alsof jullie alleen de specifieke stukken horen die jullie graag willen horen.” In haar irritatie was ze een vuistbreedte van de grond omhoog gerezen. Zodra ze het merkte omdat Vladimir en Bart er nogal onsubtiel naar staarden nu ze beseften wat er gebeurde, plofte ze weer op de grond neer. Ze plofte in eerste instantie een heel klein stukje te ver, een centimeter of drie de grond in, maar ze stuiterde net zo snel weer tot de juiste hoogte terug, waardoor Bart overtuigd zou zijn geweest dat hij het zich had ingebeeld als hij niet al door zou hebben gehad dat ze wat dingen kon doen die niet helemaal zo hoorden.
      En als ze niet nog steeds een tikkeltje doorschijnend was. Hoewel dat een duidelijke teken van haar buitenaardsheid was (want dat was in principe wat ze beweerde te zijn, al was ze wel ooit een aardbewoner geweest en was ze definitief niet in een vliegende zilveren schotel gearriveerd) nam die uiterlijke hint wel af in duidelijkheid. Ze was al niet meer echt doorzichtig, zoals aan het begin, en ze leek nog steeds meer opaak te worden.
      “Sorry,” zei Bart, maar hij was afgeleid door van alles en nog wat. Het bestaan van geesten was iets waar hij oprecht niet in had geloofd, want hij had er nooit eerder eentje gesproken of gezien - niet bewust, althans. Het schudde zijn wereldbeeld behoorlijk overhoop, vooral als blijkbaar alleen bepaalde mensen werden teruggestuurd. Wie stuurde ze? Waar kwamen ze vandaan? Wie besloot wat ze op aarde moesten uitvoeren en wanneer ze dat goed genoeg hadden gedaan om terug te mogen naar de plek waar ze vandaan waren gekomen?
      Was het hiernamaals een hemel, een hel of iets daar tussenin? Welke religie had het het meeste bij het juiste eind? Was er überhaupt een religie die in de buurt kwam?
      Vladimir leek een poging te doen zichzelf weer bij elkaar te rapen. Hij greep de doos van New York Pizza. “Kan ik je een stukje aanbieden?”
      “Dat kun je,” zei Ava, “maar ik kan het niet aannemen.”
      “Natuurlijk wel. Ik bied het aan en het is het minste wat we zouden kunnen doen nadat we je onbedoeld terug naar de aarde hebben getrokken.”
      “Ik bedoelde niet dat ik het niet kan accepteren uit morele overwegingen. Ik kan het gewoon niet vastpakken.” Ava maakte een beweging alsof ze zichzelf probeerde te slaan, maar haar hand ging dwars door haar eigen hoofd heen. Bart deinsde een stukje terug van schrik. Het zag er niet echt eng uit, maar wel erg verontrustend. “Geest, weet je nog?”