Death & Taxes | 35

Een hand, toen een arm, een bovenlichaam en uiteindelijk een hele vrouw. Het was Ava, dat kon niet anders, want ze leek op foto’s die Bart op haar Facebook had gezien.
      Ze had de aarde niet laten bewegen. Ze was mistig, en als Bart haar niet net omhoog had zien komen uit haar eigen graf, zou hij hebben gedacht dat ze een projectie was, of een hologram, of zelfs gewoon wat heel opvallend gevormde rookslierten of mist.
      Ze leek nogal gedesoriënteerd en moest bijna een hele cirkel draaien voordat ze hen opmerkte. Een moment lang leek ze verbaasd, en toen betrok haar gezicht. “Jullie zijn die twee die al de hele avond kibbelen als een oud getrouwd stel.” Haar stem was net zo insubstantieel als haar lichaam. Het was niet zacht, niet op een manier die gemeten kon worden, maar het was desondanks alsof het in Barts oor werd gefluisterd. Hij rilde en keek naar Vladimir, die zijn blik met wijde ogen beantwoordde. Dan was dit dus inderdaad niet iets wat zo hoorde te gaan. Bart was gerustgesteld, want dit was niet hoe hij het zich had voorgesteld, of hoe hij het zich herinnerde van zijn eigen wedergeboorte.
      “Ben je een geest?” vroeg Vladimir.
      “Heel scherp,” zei Ava. Ze draaide haar schouders en zuchtte. “Sorry, ik ben wat aangebrand. Dat hebben jullie ook weer niet helemaal verdiend.”
      “Waarom…” begon Bart, maar hij wist niet goed hoe hij dat moest afmaken. Was het ongastvrij om een geest te vragen waarom ze bestond en wat ze in vredesnaam hier deed?
      “Waarom ben je hier?” vroeg Vladimir, waardoor Bart nog steeds niet het antwoord had op zijn vragen, maar het hem in ieder geval bespaard bleef om er nog veel dieper over na te moeten denken. “Dit is niet de manier waarop vampiers of weerwolven geboren worden, en ik heb dit nog nooit eerder gehoord over mensen die gewoon dood zijn.”
      “Vampiers en weerwolven, zo arrogant. Puur omdat jullie tastbaar en onsterfelijk zijn, denken jullie dat jullie de enige half levende wezens op aarde zijn.”
      “Hoe weet je dit?” vroeg Bart, want het was vrij bizar allemaal. Uit de verhalen die hij had gehoord - en, nog steeds, zijn eigen ervaring met aan de andere kant van dit gesprek staan - had hij altijd de conclusie getrokken dat recent opgestane doden behoorlijk in de war waren en geen idee hadden wat hen overkwam. Dat leek voor Ava niet het geval.
      “Ze hebben het me verteld,” zei Ava. Dat was een complete zin, wat heel even het einde leek, maar ze leek te beseffen dat het niet genoeg zou zijn nog voordat Bart of Vladimir hun mond konden openen om ernaar te vragen. “In het hiernamaals. Waar ik was, tot jullie me terug trokken door naast mijn graf te kamperen. Hartelijk bedankt, jongens.”
      Bart staarde haar aan, maar dat betekende tegelijkertijd ook dat hij door haar heen staarde. Het was behoorlijk trippy. “Het hiernamaals? Hoe ziet dat eruit?”
      “Dat is iets wat ik jullie niet wil vertellen. Ik mag het ook niet, maar dat is een bijzaak.”
      Bart begon de indruk te krijgen dat de condoleances op Facebook mogelijk grotendeels verzacht waren door nostalgie en verdriet, want deze Ava was lang niet zo vriendelijk en gul met haar tijd als rouwende tantes hem hadden doen verwachten.
      “Hoe bedoel je, wij hebben je hierheen getrokken? Je bent een geest? Hoe werkt dit?”
      Ava, die tot dat punt een stukje boven de grond had gezweefd - iets wat Bart pas opmerkte toen ze vijf centimeter zakte en stilstond, in plaats van lichtjes op en neer te deinen - liet zich in kleermakerszit op de losse aarde boven op haar graf vallen. Bart vroeg zich af of haar aanwezigheid hier betekende dat haar grafkist leeg was, of dat een geest niet fysiek hoefde op te staan. Dat tweede leek logischer, gezien hoe de meeste culturen geesten zagen en hoe ze hier voor hen was verschenen.
      “Ja, ik ben een geest. Hoe dit precies werkt is niet belangrijk, maar geesten bestaan en jullie weten er niet van omdat jullie net zo arrogant zijn als een groot deel van de menselijke populatie, en omdat we vaak weinig zin hebben om onszelf te laten zien.” Ava streek met haar hand over de modder vlak voor haar. Nee, niet over - door. Bart vroeg zich af of ze überhaupt echt op de grond zat, of dat ze nu gewoon op een plek zweefde die het liet lijken alsof ze op de grond zat. “En ja, jullie zijn de reden dat ik hier ben, want jullie zaten naast mijn graf te wachten tot ik zou opstaan en dat betekent dat mijn zaken op aarde nog niet waren afgerond, stelletje weirdo’s dat hun neus steekt waar hij niet hoort.”