Death & Taxes | 34

Bart negeerde de drang om zijn schouders nog een keer op te halen, want hij was geen hypermoderne dansmoves aan het uitproberen. Hij zocht wanhopig naar een houvast in deze discussie, want hij had eigenlijk totaal geen argumenten en was het compleet met Vladimir eens. Hij hoefde zich echter ook niet lang af te vragen waarom hij nu opeens de vreselijke bezorger aan het verdedigen was, want het antwoord lag behoorlijk voor de hand.
      “Nou ja,” zei hij, “als je een kans ziet moet je ervoor gaan, toch?”
      “Jawel,” stemde Vladimir aarzelend in. “Maar het vreemde hier is dat hij dit überhaupt als een kans zag. Het lijkt me niet erg professioneel, nog compleet afgezien van de setting.”
      “Oh,” zei Bart, want dat was iets wat hij prima vond om mee te stemmen zonder zich er hypocriet en lichtjes aangevallen door te voelen. “Nee, het was niet erg professioneel, inderdaad.”
      “En hij werd niet eens afgeschrokken door het feit dat hij een pizza moest bezorgen bij een begraafplaats. Hij toonde geen enkel teken dat hij dat vreemd vond.”
      “Jij zei zelf dat ze vast ergere dingen hebben gezien,” merkte Bart op. Zijn eerste stuk was ook verdwenen, dus hij tilde de deksel op en pakte een tweede stuk.
      “Jawel, maar ik zou toch verwachten dat ze de heel erg bizarre dingen nog wel met een klein beetje terughoudendheid benaderen. Deze man wierp zich er met volle snelheid in, en probeerde vervolgens om mij zijn nummer te geven. Mij.”
      Bart verslikte zich niet opnieuw, maar zijn pizza smaakte wel opeens wat minder goed. “Ik denk dat je jezelf tekort doet.”
      Vladimir lachte. “Echt? Probeer je me te vertellen dat jij als pizzabezorger ook je nummer zou geven aan een weirdo in een halloweenkostuum aan wie je een vegetarische pizza bezorgt?”
      “Misschien kickt hij op vegetariërs?” stelde Bart zwakjes voor.
      Vladimir lachte opnieuw. Bart voelde nog steeds geen medelijden met de bezorger per se, maar wel enigszins met zichzelf.
      “Ik bedoel, ik zou je mijn nummer best geven,” zei hij.
      Het was slechts één van de vele voorbeelden van uitspraken die avond waar hij spijt van had zodra ze uit zijn mond waren, maar het was mogelijk de enige waardoor hij zelf compleet bevroor en zeer serieus overwoog om pizza naar Vladimirs hoofd te gooien als afleidingstactiek om weg te kunnen sprinten. Waren vampiers sneller dan weerwolven? Zouden wolven niet eigenlijk sneller moeten kunnen rennen dan mensvormige wezens, zelfs als de wolf geen echte wolf was?
      Vladimir had net een tweede stuk pizza gepakt, maar liet het nu zakken. “Echt?”
      Bart haalde zijn schouders op, in een waarschijnlijk zeer gefaalde poging te doen alsof hij hier nonchalant over kon zijn. Hij opende zijn mond-
      En de aarde bewoog. Niet onder zijn voeten, zelfs al zou dat hem niet meer hebben verbaasd op dit punt, maar onder het bordje met Ava’s naam en geboortedatum. Het bordje viel om, schrift naar voren, net als de servet onleesbaar tenzij grassprieten geletterd waren.
      “Oh shit,” zei Vladimir, wat precies Barts gedachten waren.
      Het was bij hem wel gemengd met wat meer gefrustreerde woede dan Vladimir uitte. Dit was belachelijk. Ze hadden hier de hele nacht zitten wachten en Ava had ieder willekeurig moment kunnen kiezen om overeind te komen, en op een of andere manier had ze een moment gekozen dat nog erger was dan wanneer ze weg waren. Hoe was dit mogelijk?
      Bart en Vladimir keken gespannen naar het graf, maar dit leek de hele show te zijn. Het was één korte beweging, en nu was het weer gestopt.
      “Moeten we haar helpen uitgraven?” vroeg Bart, want hij was niet voldoende afgeleid door zijn eigen drama van nu om het drama van zijn heropstanding te vergeten, dus hij kon sympathiseren met wat Ava nu doormaakte. Hij wist eigenlijk niet goed hoe dit soort dingen gingen, qua regels voor hem en Vladimir als observators. Vladimir had dit vaker gedaan.
      “Dat is normaal gesproken niet nodig,” zei Vladimir. “Ik snap niet waarom ze niet zelf omhoog komt. Het bordje is al gevallen.”
      “Is dat een groot betekenisvol ding?” vroeg Bart.
      “Het betekent dat er beweging is, en dat is een groot betekenisvol ding.”
      Bart wilde hem graag geloven, maar het was lastig, want er gebeurde gewoon niet veel meer. Het was één moment van spanning, dat precies een ander moment van spanning had onderbroken, en toen stopte.
      Dit werd alleen maar beter-streepje-erger. Bart beet geërgerd in zijn pizza. “Misschien was het de wind,” opperde hij.
      En toen, eindelijk, kwam er iets omhoog uit het graf.