Death & Taxes | 31

“Je bent vrij stil opeens,” zei Vladimir, toen ze eenmaal bij de poort waren aangekomen. Het hek stond nog steeds open, dus ze bleven vlak buiten de ingang hangen, maar er was nog niemand in zicht op de stoep of op straat. Het was een weg die eigenlijk alleen naar de begraafplaats en een bos een eindje verderop leidde, dus er kwamen geen auto’s meer langs zo laat ‘s nachts.
      “Is dat een probleem?”
      “Nee,” zei Vladimir. Hij leek verbaasd over dat nogal aangebrande antwoord, en Bart was zelf eigenlijk ook verbaasd. Vladimir had niets gedaan om dat te verdienen, voor zover hij kon nagaan. Maar dat was het dilemma - hij kon niet erg ver nagaan, hier. “Het was gewoon een observatie. Het is best begrijpelijk.”
      “Waarom?”
      Vladimir haalde zijn schouders op. Hij veegde met een vinger over het plattegrondje dat aan de stenen pilaar hing waar het hek aan was bevestigd, en zijn vinger werd er erg groen en vies van. Hij keek om zich heen, maar veegde hem bij gebrek aan iets beters uiteindelijk af aan zijn eigen cape. “Nou ja, nogal heftig onderwerp daarnet, niet waar?” Hij lachte een beetje, maar het klonk als een poging stilte te vullen waar hij zich niet prettig bij voelde, niet als echt gelach. “Ik geloof dat ik in totaal vier andere mensen heb verteld dat ik weet waar Hanne nu is, en dat was allemaal op één avond, die keer dat ik de fles wijn won. Ik had er toen al bijna een hele op, geloof ik, anders zou de prijs naar Yvonne en haar verhaal over de winkel van haar vader zijn gegaan.”
      Iets in Barts borstkas voelde opeens een stuk lichter, alsof Vladimir daadwerkelijk zo magisch was als zijn lange cape mogelijk leek te zeggen, en hij net een heel bijzonder soort alchemie had toegepast om een puur cementmengsel in Barts longen om te zetten in zuurstof. Hij kon weer ademhalen.
      Vladimir voelde zich hier ook niet gemakkelijk bij. Dat was een onthulling die hem meer vreugde bezorgde dan misschien helemaal vriendelijk van hem was.
      “Wat gebeurde er met de winkel?” vroeg hij.
      “Yvonne zou hem eigenlijk krijgen, maar na haar dood ging hij naar haar tweelingbroer die het niet veel kon schelen, dus hij melkte de winkel uit voor alle profijt die hij eruit kon halen en ging uiteindelijk failliet. Yvonnes vader had een hartaanval een jaar later, en ze houdt vol dat het komt door stress omdat hij de winkel ten gronde zag gaan, en dat het niet zou zijn gebeurd als zij nog had geleefd.”
      “Jeetje. En zij won niet?”
      Vladimir lachte. Dit keer was het een echte lach - Barts borstkas vulde zich weer, maar dit keer niet met iets zwaars. Het waren vlinders, misschien. “Ik weet het. Het is een schande, eigenlijk.”
      “Maar je hield er wel een fles wijn aan over. Dat is het soort schande waar niet over geklaagd kan worden.”
      “Het was best wel slechte wijn, eigenlijk,” zei Vladimir. Hij dempte zijn stem ervoor en boog een stukje naar Bart toe, alsof het een geheim was dat niemand anders mocht horen.
      Voordat Bart een antwoord kon verzinnen, hoorde hij een scooter de straat in rijden. Twee tellen later kon Vladimir de motor ook horen, en nog een moment later stopte de scooter aan de straatkant vlak voor hun neus. Er stapte een man af van ongeveer Barts leeftijd, wat weer eens zijn punt onderstreepte dat het niet erg gemakkelijk was om een carrière te vinden die niet met fastfood te maken had als ongekwalificeerde twintiger.
      De man trok zijn helm af, hing die aan het stuur van zijn scootertje, en haalde een pizza uit de doos achter op zijn voertuig. Hij liep de paar stappen over de brede stoep naar waar Bart en Vladimir stonden, vlak buiten het hek van de begraafplaats.
      “Goedenavond, en bedankt voor uw keuze voor New York Pizza,” zei de man, zo monotoon mogelijk. Hij keek van Bart naar Vladimir en bleef even hangen op Vladimir. “Hallo,” zei hij, al had hij dat eigenlijk al gezegd. Zijn stem had opeens een stuk meer leven erachter.
      “Hallo,” zei Vladimir, beleefd, maar ook een tikkeltje verward.
      Bart greep naar zijn broekzak, waar hij een los tientje en wat munten in had zitten van toen hij die middag boodschappen had gedaan. “Hoeveel is het?”