Hoofdstuk 5

Enando was juist op weg naar zijn kamer toen hij zacht gesnik hoorde. Hij bleef even staan, het leek er op dat het uit Ariana's kamer kwam. Hoewel zijn rugtas op hem wachtte, en hij dolgraag voorbereidingen wilde treffen voor morgen, wilde hij ook zeker zijn dat zijn zus oké was. Ariana had nooit hulp nodig gehad, zeker niet van hem, maar nu klonk ze kwetsbaar. Enando wist dat Brûnye of Polliaes getroost moest worden dan, en Ailylia zou dingen naar zijn hoofd toe gooien als hij het waagde de deur te openen.
Aarzelend klopte Enando aan. "Ri? Ari? Mag ik naar binnen?"
Meer gesnik. Enando opende de deur. Binnen was het pikkedonker, het kostte moeite om de vormen van elkaar te onderscheiden. Een silhouet op een bed... een kruk die hij beter kon ontwijken. Enando liep met zijn armen vooruit. Hij mompelde wat over het licht. Hij bleef nog even haken achter een tapijt maar uiteindelijk lukte het hem om op het bed te komen. Nu hij even de tijd had gekregen te wennen aan de duisternis zag hij dat Ariana haar ring vasthield. Ariana staarde ondanks het gebrek aan licht onafgebroken naar het voorwerp.
"Gaat het?"
"Ja"
"Ari, waarom zit je in het donker? Mag er licht aan?"
Het bleef stil.
"Het is oké om bang te zijn of verdrietig. Ik beloof je dat het goed komt. Wij gaan niet sterven. Ik weet precies hoe ik ga winnen Ari, we gaan dit land een betere plek maken. Dat is wat koninginnen en koningen doen!"
"Ly pakte de draak"
"Omdat zij van draken houdt. Niet omdat zij ons in de steek laat. Wanneer heeft zij ons ooit pijn gedaan?", Enando dacht aan de keer dat Ailylia hem versloeg met zwaardvechten. Enando had een diepe snee in zijn been opgelopen. "Wel, niet de juiste vraag, maar ze bedoelt het altijd goed"
"Enando, kijk uit voor haar! Voor ons allemaal. Je denkt nooit slecht over ons... maar je weet niet wat dit spel met jou, of ons, doet!"
"En ik ben de sterkste het komt wel goed"
Ariana schudde haar hoofd; "Je overschat jezelf! Je weet hoe fel Ailylia kan zijn. En ik weet het van Brûnye ook nog niet. Hij lijkt altijd zo rustig maar hij is zo berekenend... Enando, als wij morgen vertrekken sta jij er alleen voor. Ik moet proberen te winnen, iedereen verwacht dat. Alleen ik wil niet dat een van jullie gewond raakt"
"Help mij dan winnen! Het is niet verboden...", suggereerde Enando.
Ailylia durfde niet te zeggen dat zij het daar niet mee eens was. Het zou ten eerste een enorm gezichtsverlies zijn. Ze wilde niet iedereen teleurstellen! Daarnaast was Enando nog te jong; hij wist immers niks van diplomatie. Dat zou met de jaren komen. Deze jongen was pas 22. Het was onmogelijk voor iemand om op die leeftijd alle plichten van een regent aan te kunnen. Zijn hersenen waren nog niet eens volgroeid. Hij leek enkel aan de buitenkant volwassen. Enando was bijna 1.80 en tamelijk gespierd door al zijn trainingen. Wel, naast zijn trainingen bood hij zich ook altijd aan om te helpen met fysiek uitdagende taken. Verder waren er weinig momenten waarop de jongen stilzat. Actief, dat was Enando zeker, daar maakte Ariana zich geen zorgen over. Ze maakte zich zorgen omdat die jongen zo competatief was. Enando kon het niks schelen wat het inhield om koning te worden. Enando wilde gewoon winnen. Ongeacht wat het was. Of de gevolgen. Maar vooral; wat het ook van hem vroeg, hij was bereid het te geven.
Misschien kon Ariana er beter voor zorgen dat hij niet kon beginnen.