The Truth Of White Pages_

“Wat is dat?” lachte Emmett terwijl hij het van tussen mijn vingers trok. Ik gromde en ging achter hem aan. Alice was sneller en glipte langs hem heen, met haar gewoonlijke lenigheid, het schrift tussen haar fijne vingers geklemd. Emmett gaf op en verliet de keuken weer. Ze ging terug op haar plek zitten, haar benen gekruist haar ogen op de pagina’s gericht. Ze las, prevelde de woorden met haar lippen, maar zij niets. Heel af en toe krulde haar lippen om in een glimlach, gevoel: emotioneel. Ze gooide het mijn richting uit,”Lees!”
Ik slikte, twijfelde en sloeg hem open op de eerste pagina. De sierlijke letters van haar handschrift, die haar naam spelde. Ik volgde iedere krul, iedere lijn, met top van mijn vinger. De zachtheid van het papier, haar witte zachte huid. Ik schudde m’n hoofd, probeerde alles terug op z’n plek te krijgen en glimlachte, een vaag beeld van wat hij ooit geweest was.
Ik sloeg de pagina om en las ieder woord minstens 2 keer om het tot me door te laten dringen:

When you think life can’t get any worse
Something changes and they send an angle from up above.
He doesn’t have wings or blue eyes, but he’s so mush better then all of that.
He did kinda messed up my dress, but who cares.
He’s the guy parents tell stories about.
But then he destroys everything and runs of, what’s wrong with him?


I use to be the girl who didn’t believe in Cinderella or love stories.
I promised myself I would never let anybody break my heart
But he’s not breaking it, just letting it melt
I would never say it out loud, but I think I’m falling in love.
His name, Jasper Withlock Hale.


Don’t whisper, when you want to shout
Don’t stay away, when you know you can’t live without.
Don’t mess around with fate but keep it moving
‘Cause right now he’s the only one I believe in.


He’s got a face for a smile you know
But it’s but it’s fading while he’s breaking me slowly
How long can you put somebody down, until her heart brakes.
He’s never gonna say he loves me, so why even try.
Ik sloeg het terug toe, niet in staat nog een zin verder te lezen. Ze had beter opgegeven. Ik zou haar nooit gekwetst hebben, mezelf wel maar dat was nu ook, dus wat maakte het uit.
“Jasper, je mobiel blijft gaan, een Leyna wil je spreken…”
Ik nam hem uit Rosalie’s handen en gooide hem door het raam naar buiten. Wat verder sloeg hij aan stukken, daar was ik ook vanaf.
“Oh heel slim broertje, nu kan die Charlotte van je nooit meer bellen!”
Ik keek geschrokken op, ze had gelijk. Ik sloeg luid tegen m’n voorhoofd en wou het boek er achter gooien, maar Alice hield me tegen.”Lees verder…”


In this life time you suppose to have real and fantasy,
Should have known that it wouldn’t be for me..
He’s real, but still a fantasy behind those golden eyes.
So amazing and in some way reality.


My boy is back, and how. Addicted for about 200 %
I can’t believe it, but I’m really in love with him.
He’s everything I ever wanted and more
I like Jake, but I love Jazz.


How do I get better ones I had the best?
Bella was right, there are no better lovers then Cullen boys.


This is where it ends, fairytales are in books,
Just like this one, only this book will be the first without an happy end.
Ever ever after? How about Never ever after.
This is where my story ends.
No Jasper, No Edward or My Best Friend Jake.
Only me and my broken heart.

Ik keek op naar Alice die voor me was komen zitten.
“Denk je dat…”
“Of ze het meende wanneer ze het schreef, ja… ik zag het haar beginnen. Het zijn er nog…”
Ik slikte de krop weg uit m’n keel.
“Hoe kon je zo dom zijn Jasper, vroeger was je zo niet”
Ik wou dat ik kon huilen, maar het enige was veranderd waren m’n ogen. Het wit van mijn ogen kleurde naar rood en m’n stem ging van duidelijk naar dof.