I Don't Forgive You_

In de tijd van de oorlog had ik vele dingen geleerd, hoe ik moest vechten, mijn angsten moest onderdrukken maar nooit hoe je moest lief hebben. Bella was de eerste die een poging deed me verstand bij te brengen, maar hoe ze ook probeerde, niemand kon haar uit m’n hoofd krijgen, zo hoorde het niet.
Voor de 2 de keer liet Charlotte me eten, deze keer onbewust. Ik at omdat ik dan aan haar dacht. Ik dronk melk zonder te walgen, iedere slok deed me denken aan haar ogen die me spottend aankeken die dag. Ik at iets dat uit graan bestond, geen idee wat het was, maar zij at het ook. Bella keek toe hoe ik, zoals zij het zij, mezelf folterde. Ik at genoeg en haalde het er allemaal terug uit, zodat ik me weer kon volproppen met iets nieuws dat ik niet hoorde te eten. Alice zat bij haar, en ook al wou ze het niet, ze maakte zich zorgen om me.
“Het is voor jou…” zei ze opeens, zo afstandelijk mogelijk. Ik keek op van het eten en staarde haar aan. Het was de eerste keer in een lange tijd dat ze tegen me sprak.
Was ze nu nog steeds kwaad op me?
“Ja,” antwoordde ze op de vraag die ik plande te stellen.
De bel ging, een luid schel geluid dat bleef door knarsen in m’n te scherpe oren. Alice knikte, dat bedoelde ze dus.
“Het spijt me,” fluisterde ik en stond op. Voor even vergat ze haar woede en was haar ongerustheid terug, maar ze herstelde snel, wanneer ze merkte dat ik haar gevoelens peilde. Nog voor ik bij de deur was, kon ik voelen wie er stond. Haar woede, schuld en liefde, alles samen.
Ik trok hem open en ontmoette haar veraste blik. Iets in haar ogen had gehoopt dat ik er niet was, maar waar zou ik anders zijn?
Ze staarde me aan, met haar grote groene ogen die straalde vanachter haar leesbril.
“Sophie?”
“Ik vergeef je niet,” zei ze snel.
“Dat verwacht ik ook niet van je”
Zelf ik zou mezelf niet vergeven. Ze wiegde van haar ene voet naar de andere, ongemakkelijk bij de hele situatie.
“Stoor ik,” vroeg ze snel. Iets in haar handen trok m’n aandacht.
“Nee, ik was maar aan het eten.”
Het leek zelfs haar te verrassen, ik die at was niet bepaald iets hedendaags.
Ze verfrommelde en kreukelde het tussen haar vingers.”Hoe gaat het met haar?”
Mijn ogen schoten op naar haar ogen, die verdwaasd in de mijne staarde.
“Weet ik niet…”
Ze wist het wel, maar ze was te koppig om het me te zeggen.
“Wil je misschien binnen komen,” vroeg ik zacht. Ze duizelde, vergat even wat te zeggen maar schudde snel haar hoofd. Ze voelde het al bedrog aan haar zus om hier te zijn en bovendien zou ze nooit toegeven aan me. Ze was sterker op dit moment. Ze leken zoveel op elkaar, even koppig, al kon ik met zekerheid zeggen dat Charlotte erger was. Als iets in haar hoofd zat, dan kreeg je het er met niets uit. Ze had maar één zwakke plek, Ik, of dat was hij ooit geweest. Edward was er achter gekomen, dat als hij haar iets wou laten doen, hij gewoon mijn naam moest noemen en ze het deed. Dat maakt mijn bedrog enkel erger, ze gaf om me, ze wou alles voor me doen en ik kon haar niet eens trouw zijn.
“Hier…”
Ze hield het boek voor haar, net ver genoeg van me verwijdert. Ik stak m’n handen uit en ze liet het er in vallen, zodat ze mijn huid niet hoefde aan te raken.
“Ik vond het op haar kamer, ik wou hem verbranden, maar…” ze fronste en keek naar de blauwe kaft.
Ik kende het boek, het hoorde samen met dat het andere, het boekje waar ze haar muziek inzette, deze had ik nooit gelezen.
“Zoals ik al zei,” herhaalde ze,”Ik vergeef je niet!”
Ze keek nog één keer naar me, keerde haar om en wandelde terug naar haar wagen, op het begin van de oprit. Ik keek haar na, bestudeerde haar loop, bijna identiek aan die van Charlotte. Het verontruste me, de gelijkenissen tussen hun. Ze was mooi, Sophie, ze hadden dezelfde ogen en lach, maar Charlotte was anders, unieker!
“Sophie?!”
Ze keerde zich naar me om, haar ogen varrast.
“Bedankt,” mompelde ik.
Haar gevoelens draaide om van verrast naar pure sympathie, voor heel even maar en dan weer terug. Ze stapte in en reed weg. Het boek brandde gaten in m’n huid, schreeuwde dat ik het moest lezen. Ik sloot de deur achter me, mijn ogen strak op het boek in m’n handen gericht.