Hoofdstuk 4b

Na het uitdelen van de ringen werd de bijna-lege doos teruggelegd op het nachtkastje. Ariana bleef bij het bed van hun vader. De rest besloot Ariana haar ruimte te gunnen. Zo nu en dan kwam er iemand langs om te vragen of zij nog wat konden doen. Maar er was niks wat zij konden doen. Na een slapeloze nacht vonden de koningskinderen hun oudste zus 's ochtends betraand hangen over het lichaam van hun vader. Hij was dood.
De wachters werd bevel gegeven om de rest van het personeel op de hoogte te stellen. Alle voorbereidingen werden voltrokken voor de rouw. De vlag werd naar halfstok gebracht zodat iedereen het kon zien.
Terwijl de koningskinderen steun vonden bij elkaar, stonden het volk en de pers buiten de paleismuren te popelen om iets van hen te zien. Iedereen wist dat de reis er weer aankwam. Ondanks dat een geliefde leider gestorven was, leidde dat tot veel enthousiasme. Vooral bij de jonge elfen die nog nooit eerder zoiets hadden meegemaakt was er veel spanning. Nu het rijk Weisse Wind meer bekendheid had verkregen waren ook mensen zeer benieuwd. Gezien mensen in tegenstelling tot elfen geen 200 à 300 maar slechts 80 tot 100 jaar leefden, hadden de meesten geen enkel idee wat het voorstelde.
Maar voor de koningskinderen speelde de reis nog amper. Zij hadden nu een week om te rouwen, alles te verwerken. Hun vader was jong gestorven, voor een elf, maar zeker voor een elfenkoning. Op een of andere manier leefden koningen en koninginnen langer dan gemiddeld. Volgens Polliaes lag het aan de lucht in het kasteel. De goede sfeer, frisse lucht en lieve behulpzame mensen zorgden volgens haar ervoor dat er niemand gelukkiger was dan de regent(es).
Zoals gebruikelijk vertrok de rouwstoet na 3 dagen vanaf de binnenplaats. Elfen uit het hele land legden bloemen neer op de weg naar de rivier. Bij de rivier werd plechtig afscheid genomen,er werd gezongen terwijl de boot van de oever werd afgeduwd. Het bootje vaarde vredig de rivier af. Op de kant stond Enando met pijl en boog klaar. De pijl was in vuur gedoopt en zou de eerste vlammen naar de overledene sturen. Na Enando's pijl volgenden de vuurpijlen van de koninklijke krijgsmacht. 's Avonds stopten mensen hun goede herinneringen aan en wensen voor de koning in een grote blauwe vlam. Met dat vuur werden kaarsen aangestoken die in de rivier werden gelegd, zodat de ziel van de koning de weg altijd terug kon vinden naar het kasteel in tijden van nood.

De avond voor het vertrek liep de spanning op. De kinderen namen deel aan het ritueel waarbij de overgebleven as over hun voorhoofd en wangen werd gesmeerd. Het was een besloten en emotioneel ritueel. Alleen de dichts bijzijnde bedienden mochten aanwezig zijn. Verder was het enkel toegankelijk voor familie, waaronder een zogenaamde elfenpriester. Tot slot werden de kinderen van jong naar oud naar voren geroepen. Een klein stuk van de borst werd ontbloot om vervolgens een kruis op het hart te zetten; hier zou de nagedachtenis aan de vorst voor altijd ingesloten worden.
Om de kinderen voor te bereiden en te zegenen voor hun toch werd aan elk 12 goudstukken geschonken uit de schatkist. Met dit goud zouden de kinderen aan hun tocht kunnen beginnen. De waarde van dit goud was eerder symbolisch; de meesten hadden deze laatste dag al hun spullen ingepakt en vervoer geregeld. De goudstukken stonden voor het gelijke begin van hun tocht. Iedereen was evenveel gezegend, het was aan de kinderen om te beslissen hoe zij die gift gebruikten.