Hoofdstuk 4

2050 - Konings Ardan 66ste troonjaar
Brûnye rende door de gangen. Hij dook tussen het personeel door. Sommige mensen werden geraakt. Brûnye had geen tijd om achterom te kijken. "Sorry!", riep hij toen een stapel borden omver viel. Hij holde langs de galerij. Hopelijk was Ariana in de bieb. Hij had haar nu nodig. Alleen zij, alleen Ariana kon de koning redden.
"Brûnye, wat is er?", riep Ailylia, maar Brûnye rende haar voorbij zonder een woord te reppen. Nee, Ailylia kon hem niet helpen. De deuren van de bibliotheek kwamen in zicht. Buiten adem gooide de elf ze open. "Alsjeblieft, laat haar hier zijn", smeekte Brûnye.
Ariana stopte net een boek weg. Ze keek naar de jongen die juist die bieb binnengestormd kwam. Hij zag er niet uit. "Brûn, waarom heb jij je zo uitgeput?"
"Ari, kom nu, koning.. ziek", wist Brûnye er uit te krijgen.
"Mijn hemel Brûn, je bent doodop"
"Moet komen"
Ariana schudde de suffigheid van zich af en liep in ferme pas de bieb uit. Samen haasten de broer en zus zich naar de koninklijke vertrekken. Ariana hurkte neer naast het bed van haar vader. De Elfenkoning zag er slecht uit; zijn huid was spierwit en zweetdruppels liepen over zijn voorhoofd. Ariana's hand streek over het klamme voorhoofd. Haar vader begon te hoesten.
"Brûn, wat is er gebeurd?"
Brûnye wist het niet. Ariana herhaalde de vraag uit wanhoop.
Op dat moment kwamen de andere elfenkinderen binnen. "Pappa!", riep Polliaes uit, meteen zette zij zich aan het bed neer.
"Pappa, ben je oké?"
Ariana begon te onderzoeken; haar handen maten de temperatuur en zijn pols. Ze voelde bijna geen puls. "Hou vol", mompelde Ariana meer in haarzelf dan tegen de anderen. Ze wist dat zij er snel achter zou komen wat er aan de hand was. Ze had alleen een klein beetje tijd nodig.
"Vader, vertel, wat is er gebeurd?", gebood Ariana. Haar gezicht stond nog strenger dan normaal.
"Ik voel mijn been niet"
Ariana gooide de dekens opzij. Achter het linnen werd een paarse wond zichtbaar waar vanuit opgezette purperen aders liepen. Dit kon maar 1 ding betekenen;
"Gif", zei Ariana. Enando zag de wond, hij herkende de vorm.
"Dit lijkt op de gehoornde draak", zei Enando.
Ailylia duwde haar broers en zussen aan de kant. Ze herkende dit. Ze had het nog nooit op een mens gezien, maar wel op kleine bosdieren.
"Het is gif van de Elstromse woudsluiper", fluisterde Ailylia.
"Wat betekent dat Ly? Weet jij het antigif?"
Ailylia schudde haar hoofd; "Nee, maar ik weet dat dieren met zulke wonden binnen 6 uur sterven. Lelie schijnt het iets te vertragen, maar niet veel"
"Is hij vergiftigd?"
"Ja"
"Ly... heb jij dit gedaan?", vroeg Ariana achterdochtig.
Ailylia's gezicht betrok; "Hoe durf je dat te beweren! Ik zou vader nooit vergiftigen"
"Sorry", Ariana meende het ;"Maar jij weet veel van draken, kan je dit niet stoppen? Ly"
"Ik weet het niet. Gebruik jouw magie, jouw hocus-pocus wist Enando's paard te redden! Ik weet hier niets van", schreeuwde Ailylia in paniek.
"Ik zal doen wat ik kan. Polliaes... haal lelies, wil je?"
Polliaes rende er direct vandoor. Zij wist precies waar ze moest zijn.
Iedereen viel stil toen vader sprak; "Die stomme draken, ik had het moeten weten. Jullie moeder zei al dat mijn nieuwsgierigheid ooit mijn dood zou worden"
"Sssst", zei Ariana, die uit alle macht probeerde om de verspreiding van het gif tegen te gaan. "Je mag niet sterven. Niet nu"
Ailylia grinnikte; "Ze zijn mooi hé pap"
"Gevaarlijk maar beeldschoon"
"Ik had je nooit alleen moeten laten gaan. Pap, waarom nam je mij niet mee?"
De koning greep Ailylia's hand; "Het is al goed.", hij richtte zich tot Brûnye; "Brûnye, mijn kind, wil je mij dat doosje aangeven?"
De koning wees naar een kleine zwart-marmeren doos achter Brûnye.
Polliaes stormde naar binnen met de lelie, net op tijd. Ze legde de bloem neer op haar vader en staarde naar de mysterieuze doos in Brûnyes handen.
"Open hem maar"
In het doosje lagen 6 zegelringen. Allemaal hadden ze toebehoord aan een vorige koning of koningin van Weisse Wind. De kinderen herkenden alle tekens. De kinderen zwegen, ze wilden niet geloven dat het moment daar was. De koning voelde dat het zijn tijd was om te gaan. Maar hij wilde dit moment nog met zijn kinderen delen. Hij wilde bij het begin zijn. De ringen werden traditioneel gegeven bij het beginnen van de reis. Het was de eerste stap naar officiële volwassenheid van elfenprinsen en prinsessen. Voortaan zouden zij niet meer het wapen van de koning dragen, maar hun eigen.
"Vader nee. Waarom doen we nog aan deze traditie? Wat heeft ons land er aan als wij het onbeschermd achterlaten? Als er prinsen sterven? Pap, alsjeblieft! Laat die traditie achterwege", smeekte Ariana. Ariana dacht aan wat zij van mensen had gehoord; bij mensenkoningen werd de oudste troonopvolger. Geen risico op premature dood voor hun kinderen, en als er toch een stierf was er geen gedoe over hun vervanger.
"Nee, Ariana. Het volk verwacht jullie", de zin van de koning werd onderbroken door een hoestbui. "Jullie moeten het volk dienen. Ariana, mijn oudste dochter, aan jou als eerste de keus."
Ariana's vingers bewogen boven de ringen. De eenhoorn sprak haar aan, het was een teken van doorzettingskracht en magie. Maar ze wist hoe graag Enando die wilde hebben. Uiteindelijk koos zij de wolf; "Een teken van groepsbelang"
"Ailylia, jij bent nu 28, slechts twee jaar jonger. Het gaat zo snel"
De koning en Ailylia grijnsden naar elkaar, ze wisten al lang welke zij koos. Ailylia pakte zonder twijfel de draak. Ze wist dat het ergens een beetje fout was; wie wilde nou het teken van Xinta? Een van de minst populaire heersers aller tijden. Maar de draak was nou eenmaal Ailylia's symbool. Op wat fronzen van haar broers en zussen na werd er niks over gezegd.
De 24-jarige Brûnye koos als volgende. Hij koos het symbool voor groei; de plant. Polliaes koos de zwaan.
Als laatste koos Enando precies zoals Ariana voorspeld had de eenhoorn. "Het zijn taaie beesten", verklaarde Enando.