Hoofdstuk twee

Een helder licht dwingt Lilias om haar ogen te openen. Haar hoofd bonkt als een bezetene, haar herinneringen en gedachten gaan als een wirwar door elkaar. Donkere schaduwen dringen zich door de lichtflitsen heen en een duidelijker beeld begint zich te vormen.
“Hallo Lilias, fijn dat je weer terug bent bij ons,” zegt een vriendelijke mannenstem.
Lilias’ gedachten razen door haar hoofd en ineens wordt alles helder en alle puzzelstukjes vallen op zijn plaats. Het gezicht van dokter Bennett is nu duidelijk te onderscheiden evenals de witte kamer, die zij zich herinnert als de onderzoekskamer.
“Terwijl jij jezelf probeerde te redden in de simulatie, heb ik naar jouw formulier gekeken plus de uitslag van jouw bloed en uitstrijkje gecontroleerd,” vervolgt dr. Bennett zijn verhaal.
“Het is nu de bedoeling dat ik een rapport ga opstellen van jouw avontuur in de simulatie en zodra ik alles bij elkaar heb wordt de uitslag duidelijk.” Lilias knikt en gaat rechtop zitten, haar lichaam zwaar als lood.
“Je mag nu terug naar de wachtkamer, als je wilt kun je daar ook wat eten of drinken,” instrueert de dokter terwijl hij de welbekende witte deur opent. “Hoelang duurt het voordat de uitslag bekend is?” vraagt Lilias. De dokter haalt zijn schouders op en helpt Lilias van de patiënten stoel af.
“Maak je geen zorgen, de wachttijd verschilt heel erg per persoon.” Dr. Bennett duwt Lilias richting de deur en deze sluit met een zachte klik en laat Lilias achter, vol vragen.

Lilias neemt plaats op het stoeltje waar ze eerder ook heeft zitten wachten, alleen voelt ze zichzelf nu nog zenuwachtiger dan voorheen. Starend in het niets knabbelt Lilias aan een goed belegde boterham en zinkt weg in haar eigen gedachten. Het verleden passeert de revue in haar hoofd, alles wat deze wereld gemaakt heeft tot wat het nu is.