-36-

De wekker ging. Vittoria deed haar ogen een voor een open. Ze zuchtte even, en zette de wekker uit. Ze had vannacht zo liggen woelen dat ze maar een brief naar Elia had geschreven. Die zou ze nog wel kunnen posten voordat ze naar haar werk ging. Vittoria voelde zich wel beter dan gisteren, maar het was nog steeds niet alles.
Na een luide zucht stond ze op. Ze ging vandaag maar voor iets comfortabel, het moest maar. Vandaag moest ze ook aan die ellendige column werken, ze begon er nu al een hekel aan te krijgen.
Na alles opgeruimd te hebben en haar lunch gesmeerd te hebben ging ze met de brief naar buiten. Ze trok de deur achter haar dicht en keek even kort op haar horloge. Ze had nog genoeg tijd om de brief weg te doen en te gaan ontbijten bij het café. Ze stapte flink door en poste de brief in de brievenbus. Even later kwam ze aan bij het café. Het was er niet druk, dat scheelde weer.
Ze ging weer in het hoekje zitten, het was haar plekje. Meteen dook er iemand naast me.
"JONGEDAME" klonk het bestraffend. Vittoria keek op, ze was een beetje geschrokken. Het was Luca, met DE grijns. Die jongen toch, hij kon het niet laten. "Ik maak me wel zorgen om jou, gaat het wel? Je ziet er nog steeds moe uit, waarom ben je hier?" Vittoria hapte even naar adem maar voordat ze ook maar iets kon uitleggen vroeg hij: "Je gaat toch niet naar je werk toch?". Vittoria keek beteuterd naar beneden. "Ja dus...."
Ze had nog geen woord gezegd of Luca was al een soort van boos geworden. Ze vervloekte zichzelf zachtjes. Waarom kon ze nooit gewoon eens sociaal doen? Ze zuchtte zachtjes en staarde naar de grond. Ze voelde zich weer in een keer moe worden.

Niet alleen zag ze er tegenop om weer naar werk te gaan, nu had ze Luca ook nog boos gemaakt. Ze besloot het er maar op te wagen; "Luca, ben je nu boos op mij?"
Ze keek op, in afwachting op zijn reactie. Luca keek haar even verrast aan en ze beet op haar lip. "Nee, maar ik ben gewoon bezorgd. Je voelt je helemaal niet lekker en je voelt je ook niet fijn zo in je vel. Ik zie het. Die wallen onder je ogen zeggen al meer dan genoeg. Waarom ben je hier? Waarom lig je niet in bed?"

Vittoria keek hem vertwijfelend aan. Moest ze het nou echt gaan vertellen? Ze nam een hap adem en ademde vervolgens ook weer uit. Daarna raapte ze al haar moed bijeen en zei: "Het is vrijdag nu, ik moet nog een column schrijven. Ik kan niet zomaar niks zitten doen thuis, wat moet ik anders? Ik schrijf alleen die column en doe wat klusjes en dan is het weer weekend. Ik kan net zoals het koken wel steeds uitvluchten zoeken, maar dat helpt ook niet. Daarom ga ik naar werk. Ik ben hier nu, omdat ik nog graag met je wilde praten en ik ook graag hier wilde ontbijten, aangezien ik vanavond dringend boodschappen moet doen. Ik wil je gewoon erg graag bedanken voor gisteren..... Dat was erg lief van je!"

Luca plofte neer op de stoel voor haar en was even stil. Het leek bijna alsof ze iets hoorde kraken, zo diep was Luca aan het nadenken.
Zijn wangen werden wat rood, had die jongen het dan zo warm? De verwarming stond wel aan, maar niet zo hoog. Hij sprak, na een stilte die eindeloos leek te duren, weer.
"Niks te danken, ik ben gewoon alleen bezorgd om je. Sorry....."
Vittoria lachte. "Vertel me nu maar wat je vond van mijn column...." Luca lachte even en stond op. Hij kwam terug met de menu kaart en liet die aan haar zien. Vervolgens nam hij haar bestelling op en even later kwam hij terug met drie borden. "De pannenkoeken heb ik weer zelf gemaakt..."
Ze lachte, toen had ze in een keer twee borden voor haar neus staan.

"Het was erg herkenbaar weet je. Die column van je. Ik vond je stukje ook erg grappig, je schrijft mooi. Vooral het stukje over de ontplofte keuken vond ik grappig en het laatste over wat je ouders hadden gegeten.... Heerlijk!"
Vittoria lachte, ze moest toegeven dat ze het erg fijn vond om dat te horen. Het ontbijt was zo op en even later moest ze alweer gaan. Het was weer veel te gezellig bij Luca, dat moest ze toegeven.

Maar toen ze liep, op weg naar het kantoor dagdroomde ze het meest over het afscheid. Toen ze weg ging voelde ze zich speciaal. Zijn heerlijke parfum en.... oh.....

Luca had haar een fijne en vooral warme knuffel gegeven.