-33-

Ze voelde zich wat rustiger worden. Vittoria was minder rusteloos, alhoewel ze zich nog steeds duizelig voelde en ze wat hoofdpijn had. Nadat hij zijn jas had aangedaan, deed hij haar jas aan. Hij probeerde haar overeind te krijgen. Na de tweede poging lukte het, hij ondersteunde haar nog altijd. Luca had Vittoria stevig vast en zo strompelde ze weer naar de deur. Luca had ondertussen ook haar tas over zijn schouder geslagen. "Ik breng je naar huis" zei hij en Vittoria keek hem even dankbaar aan.
Hij knikte even naar de barjongen en liep daarna met Vittoria de deur uit. Het was erg lang lopen en een straat van haar appartement kon ze niet meer. Ze trilde en lopen kon ze nog maar moeizaam. Luca keek haar aan, weer met die bezorgde blik. "Ik ga je optillen, is dat goed?"
Vittoria knikte heel even en staarde naar de grond. Ze voelde zich misschien wel licht in haar hoofd, maar ze was misschien wel erg zwaar.
Niets bleek minder waar te zijn.
Luca tilde haar, alsof ze fragiel was, voorzichtig en met gemak op. Vittoria sloot even haar ogen weer, Luca was erg sterk. Als snel kwamen ze aan bij het appartement. Luca weigerde haar neer te zetten. Pas toen ze de deur had opengemaakt zette hij haar neer op haar bed. Vittoria trok haar jas uit en schopte haar schoenen uit, met moeite. Hij pakte de kussens van haar vensterbankje en legde die onder haar hoofdkussen. Ze lag erg comfortabel. Daarna trok hij zijn jas uit.
Luca trok enkele keukenkastjes open en haalde daar verschillende dingen uit. Vervolgens had hij ook de pannen ontdekt en zo ging hij aan de slag. Stiekem keek ze naar hem terwijl hij groenten aan het snijden was.
Opeens ging de bel. Luca deed de deur open en ze hoorde hem en een vrouw gedempt praten. Even later sloot hij de deur en liep hij naar haar toe met een envelop in zijn hand. "Deze is voor jou, de postbode had de brief verkeerd bezorgd."
Ze glimlachte even en keek Luca dankbaar aan terwijl ze de envelop aan nam. Het was een mooie en in sierlijke letters was het adres erop geschreven. Ze herkende het handschrift, het was van Elia.
Ze scheurde de envelop open maar ze kon het niet verkrijgen de brief eruit te halen. Luca stond er bij en keek haar heel aandachtig aan. Hij trok een wenkbrauw op en vroeg achteloos "wil je de brief niet lezen?". Ze schudde haar hoofd en zonder verder iets te zeggen legde ze de brief op het nachtkastje.
Ze leunde wat achterover en keek hem aan. Hij had bruine ogen, er zat iets mysterieus in. Ze kon er alleen geen vinger opleggen. Om de stilte wat te verbreken vroeg ze daarom maar "wat ga je doen als het café dicht gaat? Ga je dan ergens anders werken? Of...?"
Hij lachte even en keek naar beneden. Hij zette een donkere stem op; "Als ik het je ga vertellen dan moet ik je helaas wel ontvoeren tot het café open is".
Vittoria keek hem even geamuseerd aan; het klonk eerlijk gezegd nog niet heel erg verkeerd. Als dat zou inhouden dat hij voor haar ging koken en dat ze niet naar haar werk moest dan was het voor haar wel oké.
Ze haalde haar schouders op en lachte toen ze daarna snel zei: "Als dat betekend dat je voor me kookt en ik niet naar mijn werk moet dan graag....".
Hij keek verschrikt op; "Het eten!!" Vittoria had hem nog nooit zo gezien: Luca was altijd de rust zelve, maar nu...?

10 minuten later had hij de tafel gedekt en het eten zag er lekker uit. Vittoria kwam moeizaam uit haar bed en liep naar de tafel. Hij stond nog en toen ze wilde zitten schoof hij haar stoel aan. Wat een gentlemen. "Maarre.... Luca? Moet jij niet naar werk?"
Hij lachte en ging tegenover haar zitten. "Nee, omdat ik vanmorgen vroeger was begonnen mocht ik vandaag eerder weg." Ze lachte en hief haar glas water. "In dat geval...."

Ondanks dat ze zich niet goed voelde was het erg gezellig geweest. Luca had erop gestaan om de afwas te doen en voor hij weg ging drukte hij haar op het hart morgen niet naar het werk te gaan.
Het klonk erg aantrekkelijk, ze gaf toe. Even later had ze mevrouw Dijkstra aan de lijn, over wat er vandaag was gebeurd. Vittoria nam een grote hap lucht en ademde uit. "Mevrouw Dijkstra, ik voel me niet lekker en ik weet niet of ik me morgen wel beter voel."
Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. "Maar die column.... En ik kan je niet echt missen!" Ze voelde de moed in haar schoenen zakken. Ze kon toch niet zomaar vertellen dat het vanavond zwart voor haar ogen werd?
Mevrouw Dijkstra vervolgde met: "Mocht je je toch niet zo lekker voelen morgen dan laat het maar weten. Als je dan die column gewoon thuis kan schrijven en dan naar Elodie kan sturen dan vind ik het geen enkel probleem."

Ze knikte even, alhoewel ze wist dat mevrouw Dijkstra het niet kon zien. Het zat haar toch niet helemaal lekker.

Ze kreeg wat van die column....