-31-

De dag ging maar langzaam voorbij.
Vittoria deed haar werk als een automatische piloot en negeerde het gegiechel steeds op de gang. Dat iedereen het stukje had gelezen was vermoeiend, maar het was nog vermoeiender om te horen en te zien dat ze achter haar rug om nog wel eens lachten om haar stukje. Vittoria had tijdens haar lunchpauze overwogen om een mail te schrijven naar haar baas om ontslag te nemen.
Ze kwam helaas niet verder dan:
"Beste mevrouw Dijkstra,
Zoals u weet heeft Elodie mij een stukje laten schrijven. Dat wilde ik eerst niet want ik kon niet schrijven. Nu het stukje toch is gepubliceerd denk ik erover om ontslag te nemen."

Uiteraard had ze geen inspiratie om de mail verder af te maken en dus zat ze om half vijf daar nog. Iedereen ging vandaag eerder naar huis omdat er vanavond een of andere modeshow in de stad was waar iedereen bij moest zijn. Behalve zij en Elodie dan, Elodie ging ook niet. Iets met een nieuw seizoen op Netflix......
Ze schudde haar hoofd, typisch iets voor Elodie.
Vittoria staarde even wezenloos naar haar computerscherm. Ze was op. Ze was moe. Vittoria wilde het liefste nu gewoon haar moeder bellen om haar hart te luchten, maar ze kon het niet. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen om het nummer -dat ze uit haar hoofd kende- te draaien. Zo zat ze nog eens vijf minuten, totdat Elodie de deur vrolijk open zwaaide.
"Zit je daar nog?" Vittoria draaide langzaam haar hoofd naar het geluid. Ze wilde het liefste nu huilen, Elodie had geen idee hoe erg de situatie nu was.
Elodie schrok en zette een stap achteruit. "Gaat het wel?"
Vittoria schudde haar hoofd en zuchtte terwijl ze in haar ogen wreef. "Eerlijk?" Zonder op antwoord te wachten vervolgde Vittoria: "Nee, het gaat niet. Doordat het stukje nu is gepubliceerd zit iedereen over mij te praten en dat doen ze ook nog eens achter mijn rug om. Straks vinden ze mij stom."
Elodie beet even op haar lip en ging zitten op de stoel tegenover Vittoria. Ze keek Vittoria even vertwijfelend aan. "Het enige waar ze over aan het praten zijn is hoe goed je stukje is. En nou ja, ook je wat ehhh.... "
"...aparte keldingstijl dan." vervolgde Elodie klein haar zin. Vittoria keek op. Fijn, dacht ze, nu waren alle rapen gaar. Ze deed zo erg haar best en dan kreeg ze dit.
Elodie voelde zich wat ongemakkelijk, dat was duidelijk. Vittoria vroeg wat Elodie bedoelde maar Elodie kon alleen naar haar voeten staren. "Ze zeggen dat jij niet zo... Jij bent." Ze haalde haar schouders op en beet even op haar lip. "Vittoria, ik hoor het alleen. Het hoeft helemaal niet waar te zijn. Hoe ik jou nu zie zitten hier bevalt me niet. Je staart zo leeg voor je uit, het is duidelijk dat je moe bent. Ik had net mevrouw Dijkstra aan de lijn en ik heb haar alles een beetje uitgelegd. Vanwege die modeshow en dat artikel mogen we nu ook eerder naar huis. Dus pak je jas en ga lekker naar huis. Dan ben je morgen weer fris en fruitig.''

Vittoria zuchtte weer en knikte, Elodie had vast gelijk.
Toen Elodie weg was, ze haar bureau had opgeruimd en haar computer was afgesloten deed Vittoria haar jas aan. Vervolgens trok ze de deur van het kantoor achter zich dicht en liep ze naar de uitgang. Nu pas merkte ze dat ze eigenlijk erge hoofdpijn had.

Eenmaal buiten waaide de wind flink in haar gezicht. Het was een koude, kille wind die onaangenaam in haar gezicht waaide. Ergens was het toch wel een beetje fijn, het hielp haar een beetje uit een roes te komen. Ze vervolgde haar weg en sloeg de straat in van het café, op weg naar huis. Voor het café bleef ze even staan. Ze bedacht zich dat ze Luca nog niet had bedankt voor het lekkere ontbijt. De pannenkoeken vond ze het lekkerste.
Vittoria slikte even en balde haar vuisten wat. Ze schraapte haar keel even en liep toen naar de deur. In het café was het aangenaam warm.
Daar stond hij, achter de bar. Ze glimlachte even en liep naar hem toe. "Goedenavond!" riep ze en Luca draaide zich wel erg snel om. Hij schrok een beetje, maar trok al snel daarna zijn gezicht weer in de plooi. Voor even dan, daarna kwam de fameuze grijns weer op zijn gezicht. "Goedenavond mejuffrouw!" groette hij semi-plagend terug. Ze moest even glimlachen en keek hem daarna even scheef aan.
"Ik wilde je nog heel even bedanken voor het ontbijt vanmorgen.... Het was erg lekker!" Luca lachte en zei dat ze hem daarvoor niet hoefde te bedanken. Zijn ogen leken te glinsteren, daarna trok hij weer een serieus gezicht. "Vittoria, gaat het wel? Je ziet er zo moe uit!" Hij klonk zo bezorgd, het was eigenlijk wel een lieve jongen.
Opeens voelde Vittoria zich toch wel inderdaad erg moe. Ze knikte even en probeerde wat te lachen toen ze zei; "ik ga zo naar huis en dan op tijd naar bed, maak je maar geen zorgen om mij". Het was de bedoeling om opgewekt te klinken, maar Vittoria schrok zelf een beetje hoe moe ze klonk. Haar stem verried meer dan ze wilde.

De bezorgde blik trok niet weg op zijn gezicht. "Kom eens...." hij gebaarde naar haar en liep toen van haar weg. Ze volgde Luca, hij hield heel galant de deur open en ze kwam toen in een soort kantoortje terecht. Luca haalde diep adem en begon met: "Ik heb je artikel gelezen en...." maar verder kwam hij niet.
Het geluid dat haar telefoon maakte was zo hard dat zelfs een beer in de winterslaap er wakker van kon worden. Ze keek even schuldig naar Luca en toen naar haar mobiel. Het was Elodie. Luca gebaarde dat ze de telefoon wel kon opnemen en hij zei dat hij wel even wachtte. 'Sorry' mimede ze naar hem en toen nam Vittoria op.

"Dag meid!" Vittoria glimlachte even flauwtjes en voelde zich wat licht worden in haar hoofd. Ze leunde tegen de muur aan. Haar hoofdpijn werd erger. Haar hart begon in een keer wat harder te bonzen.
"Over dat artikel he, ja diegene die meestal de column zou schrijven is er mee opgehouden. Iets zeg maar met een betere baan. Dus mevrouw Dijkstra vond het een goed idee als jij het zou overnemen. Dus of je deze week weer even een column wil schrijven."

Duizeligheid, Vittoria voelde zich in een keer heel duizelig. Haar hoofd... Ze voelde zich licht worden in haar hoofd.
"Vittoria? Zeg iets....." Maar Vittoria kon niks uitbrengen.

Het was dan ook het laatste wat ze hoorde, voordat ze de grond voelde en alles zwart werd.