Hoofdstuk 1

De voeten van de twee meisjes schommelen mee op de golven van de zee.
      "Wat denk jij?" vraagt het rechts zittende meisje.
"Wat denk ik?" herhaalt het links zittende meisje terwijl ze met haar pen haar naam in haar schrift schrijft, Muci.
"Wat zou hieronder zijn? Onder onze voeten." Een huivering glijd over Muci's rug.
"Laten we daar maar niet aan denken." zegt ze snel.
"Awh, ben je daar bang voor Muci?" vraagt het andere meisje plagend en geeft haar een zacht duwtje.
"Lyze! Doe dat niet weer!" roept Muci geschrokken wanneer ze zich vast klemt aan de steen waar ze samen opzitten. Lyze begint te lachen waardoor Muci haar dodelijk aan kijkt, "Niet grappig." mompelt ze zacht waardoor Lyze harder begint te lachen.
      "De wezens onder ons zijn ver weg, die komen niet zomaar boven. Als bijna niemand ze echt heeft gezien, waarom zou het dan net bovenkomen wanneer wij bij de zee zijn?" Muci knikt bedachtzaam. Daar had Lyze een punt. "Schrijf het anders op."
"Wat moet ik opschrijven?"
"De titel van ons verhaal. Of voor een gedicht." Lyze kijkt weer over de zee naar het niets, "Wanneer oceanen verhalen verbergen." zegt ze dan langzaam, "Of Wanneer oceanen verhalen vertellen." Meteen schrijft Muci de zinnen in haar schrift.
      "Denk je dat de buitenwereld weet dat we bestaan?" vraagt Muci langzaam en trapt met haar voeten in het water waardoor er een klotsend geluid ontstaat.
"Misschien... En als ze het weten, durven ze toch niet te komen. Over het hele eiland staan bewakers." Een lichte grijns ontstaat op het gezicht van Lyze, "Wij weten hoe we daarmee om kunnen gaan."
"Oh ja?"
"Ja tuurlijk! Hoe zijn we anders bij het strand gekomen?" Lyze heeft gelijk. Op Atlantis is een eigen mening hebben gevaarlijk. Ook zijn er veel regels opgesteld, zoals dat je na 9 uur s avonds niet meer naar buiten mag komen.

Een diepe zucht van Muci verbreekt de stilte, "Ik kan geen einde bedenken." zegt ze mokkend en ze houdt haar schrift voor het gezicht van Lyze. Snel pakt Lyze het schrift zelf vast en leest de tekst.
      "Wanneer ik verdrink...-"
"Nee! Niet hardop voorlezen." roept Muci geschrokken uit.
"Waarom niet... Er is toch niemand."
"Ik vind het niet mooi, het is niet voorleeswaardig." zegt Muci koppig en kijkt Lyze streng aan. Een onderdrukte grinnik komt uit Lyze haar keel en ze leest verder. Voor zichzelf. Het water is kalm en rustgevend. Het is bijna onmogelijk dat er, zoals voorspelt staat, een storm komt. Het water ziet er vertrouwd uit. Water wat al zo lang op aarde is. De geheimen die de zee met zich mee trekt en laat zinken tot op de bodem van de oceaan. Een plek waar we nog niet kunnen komen. Er gaan roddels door Atlantis dat de leiders onderzoek doen, wetenschappelijke testen op burgers, maar ook nieuwe uitvindingen. Mensen in Atlantis kunnen vliegen, of in ieder geval, de mensen die genoeg geld hebben kunnen vliegen.
      "Ik vind het mooi." zegt Lyze tenslotte. Muci lijkt uit haar gedachten getrokken te worden.
"Vind je?"
"Ja, heel poëtisch." Muci schiet in de lach.
"Grappig hoor."
"Nee serieus. Ik meen het." Lyze geeft het schrift weer terug aan Muci, "Ik zou toch nooit tegen je liegen."
"Beloofd?"
"Beloofd." Een glimlach ontstaat op het gezicht van Muci waarna die ook bij Lyze verschijnt. "Ik zou het boek goed wegbergen, als Jeweetwelmensen het lezen, dan ben je..."
"Ik weet het. Het zal niet gebeuren. Geen zorgen." Een wrange, zenuwachtige glimlach ontstaat rond de lippen van Lyze.

De twee meisjes kijken zwijgend weer naar het water. Op dat moment is er een luide knal en een lange schok wat door het eiland heen gaat. Muci laat van schrik een gilletje horen terwijl ze meteen de rots naast haar vast houd voor steun. Ook het water klotst hard tegen haar schenen aan en de wind laat haar haren naar achter waaien waardoor Muci meteen haar voeten uit het water trekt.
      "Wat was dat?" vraagt Lyze beduusd wanneer de schok is opgehouden. Muci staat al op de steen.
"Ik weet het niet," ze is even stil, "wil ik het weten?"