Hellblade: Senua's Sacrifice

Hellblade. Het experiment van Ninja Theories. Kan een game studio een game ontwikkelen met de elementen van een AA game voor de helft van de prijs, met alle juiste elementen? Kunnen de graphics, combat system, puzzles en storyline gelijk staan aan een AA game? En bovenal, vinden gamers het erg om de helft van de prijs te betalen voor een game die ook voor de helft aan minder speeluur heeft dan de grote games?
Hellblade: Senua's Sacrifice kwam uit in augustus 2017. De game werd niet extreem gepromoot maar had de nieuwsgierigheid gewekt van gamers en journalisten. Ook dat van mij maar de eerste beelden haalden me niet over om bij de release meteen te spelen. Gelukkig zijn er altijd de sale's en afgelopen weekend besloot ik mezelf over te geven aan de wereld van een jonge vrouw, vechtend voor de ziel van haar geliefde.

Senua is die jonge vrouw en dat ze mentale problemen heeft, wordt vrijwel meteen duidelijk als je de stemmen hoort. Het is aangeraden om Hellblade met een koptelefoon te spelen, om zo de volledige ervaring mee te krijgen. Senua lijdt namelijk aan schizofrenie en psychose's; een onderwerp die je niet direct zou verwachten in een game maar door Ninja Theories uitzonderlijk goed is aangepakt. Voor de game zijn namelijk meerdere deskundigen opgetrommeld, als wel patiënten die echt aan deze ziekte lijden.

De fury's
De fury's, oftewel de stemmen, zijn altijd bij je. Ze zitten in Senua's hoofd en dus ook in dat van jou. Als je even ronddwaalt om te bedenken hoe je een puzzel moet oplossen, kan je venijnig commentaar krijgen.
'She's lost. She can't do it.'
'See? She's nothing special.'
Maar ze kunnen je ook op weg helpen door je in te fluisteren waar je moet kijken. Ook tijdens gevechten zijn de stemmen zowel een vloek als een zege. De combat is niet uitermate moeilijk, maar probeer maar eens een boss neer te krijgen terwijl er verschillende mensen in je hoofd mee praten. Variërend van 'Watch out! Behind you!' tot aan 'She's gonna die. They're too strong' brengen ze je aan het twijfelen en halen ze je uit balans. Wanneer je een lodestone activeert om een verhaal uit de Noorse Mythologie te horen, kwebbelen de stemmen er alsnog doorheen.
Mensen die gevoelig zijn voor dit soort onderwerpen zullen de stemmen als extra intens ervaren. Zelf heb ik ook regelmatig even op pauze moeten drukken om bij te komen.

De kracht van Hellblade
Senua's mentale ziekte is de ware kracht van Hellblade. Zoals eerder vermeld, is de combat niet speciaal moeilijk. De game heeft zelfs een functie die zich aan jou aanpast: wanneer je veel dood gaat, zal de game makkelijker worden. Wanneer je er zonder moeite doorheen gaat, speel je op een hoger niveau. Maar de combat bevat maar 20% van de game. De puzzels zijn vernieuwend, maar niet bijzonder moeilijk. Maar alles, werkelijk alles, wordt zwaarder door de stemmen en de psychose waarin Senua vast zit. Een ervaring die niet specifiek te beschrijven valt, maar die je zelf moet beleven. De wereld waarin de game speelt is namelijk een soort Hel, gebaseerd op de Noorse Mythologie. Het is duister, gevaarlijk en donker. Maar wanneer Senua rust heeft in haar hoofd zal het weer opklaren en is de wereld werkelijk prachtig om te bekijken. De aspecten van mental illness komen sterk naar voren en worden prachtig in het verhaal verwerkt.

Kleine minpuntjes
Toch valt de game af en toe in dezelfde kuilen als vele andere games. Het ligt niet specifiek aan Hellblade, maar herhaling is een element waar je bijna niet aan ontkomt. Zo wordt de combat alleen moeilijker door verschillende waves achter elkaar te moeten bevechten, niet omdat de enemies moeilijker worden. De puzzels zijn de eerste paar keer nog vernieuwend, maar daarna wordt je moe van constant dezelfde oplossingen moeten uitvoeren. Tijdens mijn spel (PS4) ben ik tegen een paar glitches aangelopen, zoals zwarte boxen of Senua die tijdens een gevecht in een muur vast zat. Even vervelend, maar nooit game brekend. De game duurt ongeveer 8 uur en moet ook niet veel langer duren. Het is een vermoeiende ervaring om constant met de stemmen te moeten leven en sommige cutscene's komen emotioneel gezien hard binnen.

Conclusie
Hellblade is een game die ik aan iedereen wil aanraden, maar weet ook dat het niet voor iedereen is weggelegd. Mocht je overwegen om de game te spelen, dan wil ik je op het hart drukken dat je hier met een open blik moet ingaan. Als je geneigd bent om mental illness niet te begrijpen en er liever een lolletje van maakt moet je hier nooit aan beginnen. Maar ook als je denkt dat het een te grote trigger is, raad ik je deze game sterk af. Wanneer je wel gaat spelen, zal je ontdekken dat Hellblade een unieke game is, een verborgen diamantje die nooit de waardering heeft gekregen die het eigenlijk verdient. De voice acting is uitstekend, de story interessant en de soundtrack adembenemend. Het eindgevecht zal nog lang in je geheugen gegrift staan en als je uiteindelijk naar de end credits kijkt, zal dat zijn met gemengde gevoelens van teleurstelling en opluchting.

Hellblade is te koop voor €29,99 en is zowel voor de PC, XBOX One en PS4 beschikbaar.