Haat eindigt met liefde

Vertwijfeld liep ik door. Door de gangen, straten, steegjes en langs grote, hoge bomen vol geschiedenisverhalen. Wat gebeurde daar nou net? Was dat nou echt waar? Gebeurde er net iets waarvan ik alleen heb durven dromen, en zelfs dat vaak geweigerd had. Ik zette me neer op het eerstvolgende bankje, nog nahijgend van mijn vluchtactie, de vluchtactie die misschien toch niet de beste keuze was geweest. Snel raakte ik weer op adem, zette mijn gedachten weer op een rijtje en besefte wat ik net heb gedaan. Nog steeds leek het zo onrealistisch. Hoe had dit kunnen gebeuren? Bedoelde hij dit serieus, of was hij gewoon grappig aan het doen? Allerlei treurige, maar toch romantische songteksten van mijn favoriete nummers speelden door mijn hoofd. And I crash in my mind, whenever you are near. Ik zou dit overnieuw willen doen, alles goed laten komen. Hem laten weten dat ik hem niet serieus nam, maar nu begrijp dat het serieus was. De tranen in zijn ogen, die over zijn wangen streelden, van de kaken vielen en op de vloer en zijn katoenen shirt ontploften, vernietigd werden door de kracht van neerkomst. Ik probeerde te bekomen van de schrik en angst die zo snel tot mij gekomen was. Dat viel behoorlijk tegen, als je me zo had gezien. Tranen en kortademigheid keerde weer terug, toen ik aan zijn lieve gezicht dacht. Zijn leuke karakter, die misschien hierdoor wel voor het leven beschadigd was. Zou ik me dat ook kunnen vergeven, was mijn hoofdgedachte toen. Het volgende moment veranderde die gedachte; Zou híj mij ooit kunnen vergeven. Dat was veel belangrijker, wat vond hij hiervan? Zijn mening veranderde mijn leven wanneer hij dat wilde, Sam was mijn leven. Of tenminste, dat dacht ik. Voor ik die domme fout maakte. Na nog voor mijn gevoel uren, dagen, belangrijke levensjaren, kwam de juiste gedachte pas naar voren. Ik moest naar hem toe. Ik moest de waarheid weten. Ik moest weten hoe hij dit beleefd had. Zoals ik al citeerde; zijn mening was mijn leven. Met psychische pijn liep ik door, liep ik snel door naar de ruimte. De ruimte die zo veel had betekend voor ons beiden. Toen ik voor de deur van onze zelfgebouwde blokhut was gekomen, moest ik echt mijn zinnen verzetten, mijn grenzen verleggen. Ik bracht mijn hand naar de deurklink. Moest ik dit wel doen? Was dit het beste wat ik kon doen? Ik haalde diep adem en bracht de klink naar beneden. Een seconde later sprong het licht uit, en hoorde ik geluiden. ‘Sam?’ Mijn stem galmde door de grote ruimte. Een zacht geluid, iets als een snik klonk, maar werd gedempt. Ik zocht blind naar de knop van de grote gloeilamp in het midden van de kamer. ‘Sam?’ hoorde ik mijzelf herhalen. Ik wist zeker dat hij het was, die bij mij in de ruimte was. Hij was op dit moment de enige die zich niet zou durven vertonen voor mij. Ik voelde een rond knopje, en draaide hem om. Fel licht scheen in mijn ogen, en verblindde mij voor een seconde. Daarna, toen mijn zicht weer in orde was, zag ik hem dan eindelijk. Roodbetraande ogen, zijn warrige bos lichtbruine krulletjes was nog warriger geworden dan eerst, en zijn altijd zo mooie glimlach als hij naar mij keek, was nergens aan te herkennen. Ik had hem nog nooit zo overduidelijk gekwetst gezien, ik schrok er van. Mijn maag trok samen, ik voel me misselijk. Had ik hem zo gekwetst.. Ik stapte voorzichtig, maar zeker van de zaak op hem af. Ik moest dit wel goed maken, dat verdiende hij absoluut. Hij had mij verteld dat hij van me hield, en ik rende gewoon weg. Dat moet erg veel pijn gedaan hebben. Ik hurkte naast hem neer en pakte zijn hand vast. Hij keek me geschrokken aan en wilde weglopen, maar mijn blik vertelde hem blijkbaar genoeg. ‘Sam.’ Hij keek me nog steeds geschokt aan. ‘Sam!’ Hij werd eindelijk wakker uit zijn gedachtes, en knikte. ‘Meende je dat?’ Met zijn schattige, lichtrozige wangetjes die zijn gezicht nog mooier maakten, knikte hij voorzichtig. Mijn nog losse hand bewoog naar zijn gezicht, en ik streelde zijn wang. Langzaam boog ik naar voren, keek hem nog eens diep en zwoel in de ogen en kuste hem zachtjes en liefdevol. Toen ik mijn ogen open deed, zag ik dat hij ze genietend dicht had. Ik bewoog mijn mond naar zijn oor en fluister; ‘Ik houd ook van jou!’