Hoofdstuk 3b

Het was geen verrassing dat Ailylia Brûnye in de stallen vond.
“Hey, Brûnye, had jij niet een feestje?”
Brûnye keek op van onder de elfenfiets; “Nah, het is Polly’s verjaardag”
Ailylia lachte; “Kom op Brûn! Jullie zijn beiden jarig. Die elfen binnen verwachten jullie allebei.”
“Nah, ze komen voor Polly”
“Oké… Kan een stukje cake jou niet overtuigen?”
“Probeer maar”, zei Brûn waarna hij zijn mond wijd opende.
Ailylia hield haar cake beschermend vast; “Dit is mijn stuk hoor! Ik ben door die massa heengegaan hiervoor. Je pakt het zelf maar, ik heb mij al vertoond”
“Over jou gesproken, waarom vlucht jij weg van het feest?”
Ailylia lachte. Eigenlijk hoorde zij ook de hele dag aanwezig te zijn. Te “socializen” met allerlei belangrijke afgevaardigden. Saaie elfen en mensen, voornamelijk mannen. Mogelijk een beetje flirten om zo mannenharten te stelen, vandaar dat haar ouders een prachtige jurk voor haar hadden klaar laten leggen. Geen man zou haar zo kunnen weerstaan… nou ja, ze was niet de knapste van de dochters, maar de jurk maakte een hoop goed. Niet dat het uitmaakte met haar houding. Ze had het niet zo op onbekende nette heren. Misschien was het sowieso beter dat deze sociaalgestoorde prinses er niet was om haar familie belachelijk te maken.
“Dat jij dat nog vraagt Brû!”, zei Ailylia grinnikend.
"Draken hè? En dat zou mij het goede voorbeeld moeten geven"
"Meh, dat laat ik volledig aan Ariana over. Zíj is de oudste", en Ariana deed het maar al te graag. Ailylia begreep niet hoe Ariana het volhield. De gedachte alleen al, om de hele tijd perfect te zijn en aan alle verwachtingen te voldoen, maakte haar moe.

Ailylia wilde inderdaad wel haar draken zien. Over niet al te lang zou het gaan schemeren. Rond schemer werden de draken wel onrustig. Aan de andere kant was het prachtig te zien hoe de draken rondzwierden in cirkels boven de boomtoppen bij het vallen van de avond.
“Wil je mee?”, vroeg Ailylia plots.
“Waar naar toe? Niet naar binnen, in elk geval!”
“Nee, naar de draken”
Brûn keek naar de zon, hij wilde het liefst de fiets vandaag afhebben. Hij schudde zijn hoofd.
Ailylia liep verder met het bordje dat steeds leger werd. Normaal zou zij ook vlees meenemen. Maar vandaag was niet normaal. Vandaag was het onmogelijk om een biefstuk naar het bos te smokkelen. Vandaag was gelukkig morgen over.
De draken moest Ailylia maar van de grond bekijken. Zonder het lokmiddel kwamen ze niet naar beneden en lieten ze zich geenszins bestijgen.
“Morgen”, beloofde Ailylia haarzelf. Tussen het krijsen van de draken door hoorde zij hoe Ariana haar broer dwong mee te komen. Ailylia gniffelde terwijl zij van haar taart genoot; zij was mooi ontkomen.