Death & Taxes | 29

Bart kon niet aan zichzelf ontkennen dat hij enigszins schrok van die woorden, maar hij schoof ongewilde emoties aan de kant. “Verloofde?” herhaalde hij, maar het was omdat Vladimir niet uit zichzelf meer leek te zeggen en hij hem een uitnodiging wilde bieden om verder te praten als hij dat wilde, niet omdat hij meer over dat woord specifiek wilde weten.
      Een ander deel van zijn brein zei dat hij zich niet zo aan moest stellen. Ze kenden elkaar pas een paar uur, in ‘s hemelsnaam. Ze hadden nog nauwelijks over persoonlijke dingen gepraat, dus dit was geen nieuws dat hij totaal niet aan had kunnen zien komen.
      “Ze heette Hanne. Ze was een mens.”
      “Oh.” Bart had onmiddellijk de indruk dat zijn aanname dat dit betekende dat Vladimir op dit moment verloofd was iets te kort door de bocht was geweest. Dit klonk niet als een verhaal dat een happy end zou hebben, want dan zou het niet verteld worden in verleden tijd. “En jij een vampier?”
      “Nee.” Vladimir plukte meer gras. Een paar van de wortels van de plantjes kwamen mee. “Niet in het begin, tenminste. We kenden elkaar al sinds we vijftien waren en de laatste drie jaar van mijn leven hadden we een relatie, en ik was halsoverkop voor haar dus ik vroeg haar ten huwelijk. Ze huilde toen ze ja zei, en al onze familie was een groot feest aan het plannen.”
      Bart wist vrij zeker dat hij kon gokken wat er daarna gebeurde, maar hij wilde het verhaal niet verstoren met speculatie. Dat leek disrespectvol. “En toen?”
      “Toen werd ik overvallen terwijl ik onderweg was naar huis op een avond, en het geld dat mijn ouders hadden beloofd voor de bruiloft ging naar een begrafenis.”
      “Was je erbij?”
      “Bij mijn begrafenis? Nee. Ik wilde niet herkend worden.”
      “Ik was wel bij de mijne.” Bart keek naar het losgetrokken gras, en de bijna kale plek die Vladimir had gemaakt. Hij voelde zich onredelijk verdrietig over het gras dat zomaar uit de grond was getrokken, maar er viel nu niets meer aan te doen. De tijd kon niet teruggedraaid worden. “Ik denk dat je een goed besluit hebt genomen wat dat betreft.”
      “Liet jij iemand achter?”
      Bart schudde zijn hoofd. “Niet op die manier.” Hij was niet gek, immers, en ooit was hij beter geweest in dingen er niet zomaar uitflappen dan hij nu was. Hij had destijds geweten dat een relatie er meestal niet in zat voor hem, of mensen zoals hij. “Ik had wel een zusje. Ik was ook bij haar begrafenis, tien jaar geleden. Dat was nog een besluit waarvan ik niet zeker weet of ik het had moeten nemen op deze manier. Ik kende niemand daar, dus volgens mij dachten ze dat ik kwam crashen voor de gratis taart en koffie. De foto’s deden meer pijn dan dat het goed was om ze te zien. Ze was pas 63.”
      “Mijn verloofde van toen leeft nog,” zei Vladimir. “Ze is zeventig en al vijfendertig jaar getrouwd met een gedeelde vriend uit onze schooltijd waar ze een paar dates mee had voordat wij samen kwamen. Nu en dan krijg ik de gedachte niet uit mijn hoofd dat dit misschien was hoe het hoorde te gaan.”
      “Dat jij uit de weg geruimd werd zodat zij weer bij elkaar konden komen?”
      “Beetje hard uitgedrukt, maar ongeveer, ja.”
      Bart keek weer naar het gras. Het lag daar, zich onbewust van het feit dat het erg snel bruin zou kleuren. “Ik denk niet dat het leven zo werkt. Het is puur toeval.” Hij liet zijn open handpalm zelf ook over het gras glijden, maar hij greep het niet. Hij liet het zijn vingers kietelen. “Wel erg wrang toeval, trouwens.”
      “Dat heeft ook voordelen.” Vladimir keek naar Barts hand terwijl die hem een centimeter of twee boven de grond liet zweven. “Ik heb een keer een fles wijn gewonnen omdat ik het meest verdrietige achtergrondverhaal had bij een ontmoeting met wat vampiers van een andere clan.”
      Bart lachte, maar het klonk in zijn eigen oren nogal hol. “Dat is het helemaal waard, dan.” Hij trok zijn hand weer in en vouwde hem onder zijn armen. Hij had het niet meer echt koud, want Vladimirs mantel werkte wonderen (net als Vladimirs aanwezigheid, vermoedelijk, op meerdere manieren, maar het was makkelijker om het effect toe te schrijven aan een stuk stof), maar op dit punt hadden ze voldoende over dingen gesproken waar hij normaal gesproken liever niet aan dacht dat hij de neiging had om zich op te krullen tot hij zich weer wat beter voelde, of tot het in ieder geval licht werd en hij weer wat zonlicht kon zien. Een fles wijn, gewonnen of niet, zou hem erg goed hebben bevallen op dat punt.
      Vladimir antwoordde daar niet op, maar een stilte leek ook het beste wat ze konden doen na zo'n gesprek.
      Bart brak hem, want hij had blijkbaar geen filter of zelfbeschermingsinstinct meer. Vladimir was gevaarlijk.
      “Heb je ze ooit willen bijten? Je familie?”