Death & Taxes | 28

Vladimir lachte. “Dat kun je wel zeggen. Er was twee keer eerder een sterfgeval waarbij het niet duidelijk was of het een vampier of weerwolf zou worden, en beide keren heb ik de hele nacht geen woord gewisseld met de weerwolf die daarvoor het kortste strootje trok.”
      “Ik ben blij dat het bij ons anders is,” zei Bart. Hij wilde die woorden weer terugnemen zodra hij ze had gezegd, want het was veel te eerlijk en gevoelig, maar ze waren eruit. Ze hingen tussen hen in.
      Niet voor lang, echter, want Vladimir gooide er wat van zijn eigen bij. “Ik ook.” Twee woorden, maar het was genoeg om de hele sfeer te doen omslaan, naar Barts idee.
      Het was echt een erg vreemde nacht.
      “Um,” zei hij, “pizza. Vegetarisch, dus?”
      “Graag,” zei Vladimir. “Verder maakt het me weinig uit.”
      “Oké, goed. Ik zal hen laten kiezen.” Bart drukte op het contact op zijn telefoon en er werd opgenomen na slechts één keer overgaan. Hij had al hallo gezegd tegen de vrouwenstem aan de andere kant van de lijn voordat hij besefte dat ze mogelijk een probleem hadden. Hij bestelde een vegetarische pizza, zei dat het niet uitmaakte wat voor eentje en dat de pizzabakker iets leuks mocht verzinnen, en werd toen gevraagd waar de pizza bezorgd moest worden. Op dat punt vroeg hij de vrouw een momentje te wachten en hield zijn hand over de microfoon.
      “Waar moet ik de pizza heen laten sturen?” siste hij naar Vladimir.
      Vladimir haalde zijn schouders op. “De poort van de begraafplaats? Ik wed dat ze weleens vreemdere dingen hebben gehoord.”
      Bart slikte en gaf het door. Hij wist het adres omdat hij het die middag nog had opgezocht zodat hij de juiste plek zou kunnen vinden, dus hij hoefde niet eens te noemen dat ze op een begraafplaats waren. De vrouw pauzeerde even toen hij klaar was, maar dat kon ook gewoon zijn omdat ze het opschreef.
      Bart hoopte dat ze de bezorger niet al te zeer in de war zouden brengen.
      “Bedankt voor uw bestelling,” zei de vrouw aan de andere kant van de lijn.
      “Bedankt,” echo’de Bart. “Tot zo.” Hij hing op en keek naar zijn telefoon.
      “Ik ben benieuwd hoe dat afloopt,” zei Vladimir.
      Bart keek hem beschuldigend aan. “Net zei je nog dat dit vast niet de meest rare plaats was waar ze ooit naar hebben moeten bezorgen.”
      “Dat is waar, maar dat betekent niet dat dit niet gewoon vreemd is.”
      Bart moest toegeven dat dat waar was. Hij stopte zijn telefoon weg. “Ik gok dat ze hier over een kwartiertje zijn. We kunnen nog even blijven zitten.”
      Vladimir knikte. “Hoe langer we weg zijn, hoe groter de kans dat Ava opstaat terwijl we er niet zijn.”
      “Denk je dat ze zomaar weg zou lopen? Zijn ze niet altijd nogal in de war als ze omhoog komen?”
      “Meestal wel, maar dat maakt het juist lastig om te voorspellen wat ze zal doen,” zei Vladimir. “Één keer was het een man die behoorlijk wat breder was dan ik, en hij was vastbesloten om weg te rennen. Hij was erg geschrokken, gok ik, en vertrouwde mij niet helemaal omdat ik stond te wachten tot hij zichzelf omhoog had gegraven uit zijn eigen graf.”
      “Ik kan hem daarvoor niet veel kwalijk nemen,” zei Bart.
      “Ik ook niet,” gaf Vladimir toe, “maar het was toch vermoeiend. Ik moest een heel eind achter hem aan joggen tot ik hem kon overtuigen te stoppen.”
      “Sport,” zei Bart, op ongeveer dezelfde toon die Vladimir een tijd geleden had gebruikt voor “voetbal”.
      “Precies!” zei Vladimir, al leek hij door te hebben dat Bart het als callback gebruikte. “Wie zou zichzelf dat nou vrijwillig aandoen?”
      “Die man blijkbaar, als hij zo breed was.”
      Vladimir rolde met zijn ogen. “Jerry,” zei hij. “Ja, die is daar inderdaad gek genoeg voor. Hij staat iedere dag om vijf uur op om te gaan hardlopen. Hij is een fitnesstrainer bij een van die sportscholen die namen hebben die meteen al aangeven dat alles waarschijnlijk van plastic is gemaakt, want ze gaan voor de laagste tarieven mogelijk.”
      “Jerry,” herhaalde Bart. Hij grinnikte. “Dat is weer eens wat anders dan Vladimir. Mark ook, trouwens. Ben jij de enige in je clan met een enge vampiernaam?”
      “Ik weet dat dit ongeloofwaardig zal klinken, maar het is mijn echte naam. Mijn familie had een Russische achtergrond.”
      “Wie noemt zijn kind nou Vladimir?”
      Vladimir haalde zijn schouders op. “Putins ouders.”
      “Oh god,” zei Bart, terwijl hij zijn gezicht vertrok uit reflex. “Laten we hem geen vampier maken, hoe grappig dat ook zou zijn vanwege zijn naam. Ik denk niet dat hij onsterfelijk hoeft te zijn.”
      “Nee, alsjeblieft niet.” Vladimir plukte wat grassprieten en liet ze weer door zijn vingers vallen. “Het is eigenlijk erg ironisch dat ik nu een vampier met een stereotype naam ben, want mijn verloofde plaagde me daar altijd mee.”