Death & Taxes | 27

“Oh, pizza,” zei Vladimir, maar zijn enthousiasme vervloog erg vlot weer. “Waarschijnlijk niet zo’n goed idee, helaas. Die dief oppakken had een doel, maar ik weet niet of het verstandig zou zijn om helemaal naar een pizzeria te gaan terwijl we op Ava wachten.”
      Bart trok zijn telefoon weer tevoorschijn. “Technologie heeft zo zijn voordelen, zelfs voor ons.” Hij navigeerde naar zijn contacten. De lijst was vrij kort, en bestond vooral uit zijn roedel, een paar weerwolven van andere roedels, en collega’s van zijn huidige werk - en een paar afhaalplaatsen. “New York Pizza of Domino’s?”
      “Opeens ben ik een stuk positiever over telefoons,” zei Vladimir, die weer opgefleurd was. “Het maakt mij niet uit. Kies jij maar.”
      Bart aarzelde. “New York heeft knoflookbodems.”
      Vladimir keek hem aan. Hij knipperde twee keer, opnieuw verward over iets wat voor Bart behoorlijk voor de hand leek te liggen. “Oké?”
      “Is knoflook geen probleem?”
      Vladimir rolde met zijn ogen. “Ik weet niet welke vapmier er ooit allergisch was voor knoflook, maar hij heeft de rest van ons behoorlijk wat koppijn bezorgd. Ja, knoflook is prima. Ga ervoor, als je dat wilt.”
      “Oké,” zei Bart, die het gevoel begon te krijgen dat hij binnenkort ‘s werelds meest vampierkennende weerwolf zou zijn. “Dan nog een veel belangrijkere vraag: wat moet er op de pizza?”
      “Kaas,” zei Vladimir beslist. “Een hoop kaas.”
      “Weet je zeker dat je geen muis bent?” vroeg Bart, maar hij was het op zich niet oneens met die uitspraak. “Misschien gewoon pepperoni, dan?”
      Vladimir trok echter een onenthousiast gezicht. “Alsjeblieft niet. Het enige wat absoluut niet op pizza hoort is salami.”
      “Salami?” Bart voelde dat in zijn hart. Hij had niet eens de emotionele ruimte over om zich erover te verbazen dat deze pizzadiscussie was wat hem deze hele nacht het meeste schokte, en hoe slecht hij dat zou hebben geloofd als iemand hem gisteren had verteld dat hij deze hele nacht zou doorbrengen met een vampier. “Dat is wat er juist absoluut niet mag missen als je iets een echte pizza wilt noemen!”
      “Ik ben vegetariër.”
      Bart staarde hem aan. Vladimir staarde terug, maar hij barste niet plotseling in lachen uit en riep dat hij Bart te pakken had, zoals Bart half verwachtte. “Een vegetarische vampier?” vroeg Bart uiteindelijk, toen hij het niet meer uithield en het erop leek dat Vladimir er tevreden mee kon zijn de rest van de nacht in stilte starend door te brengen (uit koppigheid, uiteraard - daar waren geen andere redenen voor, nope).
      “Geloof me,” zei Vladimir, “ik heb alle flauwe opmerkingen en grappen die je mogelijk zou kunnen maken al wel gehoord inmiddels.”
      “Telt bloed als dierlijk product of als echt vlees?”
      “De meningen verschillen. Ik vind persoonlijk dat het afhangt van de manier waarop het bloed wordt geoogst.”
      “Geoogst,” herhaalde Bart, met een ongemakkelijk gevoel in zijn maag.
      “Niet mijn zelfgekozen vocabulaire,” gaf Vladimir toe. Hij leek te beseffen hoe dat woord klonk, wat Bart al enigszins geruststelde. “Als het bloed vrijwillig wordt gegeven en de mens er geen negatieve effecten door ervaart, zie ik geen bezwaar ertegen. Een mens leegdrinken, zelfs als het niet tot een fataal punt is, is iets anders.”
      Bart nam een moment om hierover te malen. Ethisch vampirisme was een nieuw onderwerp voor hem. “Oké, ik denk dat ik daar enige logica in zou kunnen zien.” Het waren woorden waarvan hij nooit had gedacht dat hij ze ooit zou gebruiken in een gesprek over het drinken van bloed, maar Vladimir had een punt. Hij wist vrij zeker dat dat hem aan het begin van de avond nog een stuk meer zou hebben geërgerd, maar nu stelde het hem gek genoeg bijna gerust. Het betekende dat dit iets was waar Vladimir op een redelijke manier over na had gedacht en een voor iedereen passende tussenweg voor had gevonden.
      Kortom, het betekende dat hij geen moordenaar was. Hun ervaring met de grafdief en het gesprek over Jack the Ripper en Ava hadden daar al naar gehint, maar een bevestiging was toch prettig na een halve nacht met de man te hebben rond gehangen.
      “Dank je,” zei Vladimir. “Je vangt dit goed op voor een weerwolf.”
      “Jij praat hier erg redelijk over voor een vampier.” Bart keek naar zijn telefoon, waar hij het contact dat was gelabeld als NY al had aangeklikt. “Dit is een erg rare nacht.”