Death & Taxes | 24

“Misschien,” gaf hij toe, want leugens zouden op dit punt niemand helpen. “In alle eerlijkheid dacht ik dat tot vanavond wel.”
      “En nu?”
      “Nu weet ik het niet meer. Nu denk ik dat ik misschien wat te snel was in mijn oordeel, zonder dat ik ook maar iets weet van de situatie dat niet van mensen kwam die net zo graag als ik willen dat het niet iemand uit ons roedel was.”
      Vladimir maakte een geluid, maar Bart kon niet goed interpreteren welke kant het op ging.
      “Wat denk jij?” vroeg hij opnieuw. Hij had antwoord gegeven, dus nu wilde hij ook weten of Vladimir hier totaal anders over dacht.
      “Ik denk dat dit een erg educatieve avond is,” zei Vladimir, wat totaal geen antwoord was, maar ook het enige wat hij echt hoefde te zeggen om Bart te laten begrijpen wat hij bedoelde. Toch ging hij door: “En ik denk dat je een goed punt maakt. En dat dit soort drama’s misschien voorkomen zouden kunnen worden als we bij het enige vampier-weerwolf contactmoment in het jaar niet gemaskerd voetbal zouden spelen.”
      Vladimirs stem werd zo laatdunkend bij het woord “voetbal” dat Bart erom moest lachen. “Wat zou jij voorstellen?”
      “Ongemaskerd barhoppen?”
      “Een dronken horde onsterfelijken in de stad,” zei Bart, want dat was wat Vladimir eigenlijk voorstelde.
      Vladimir grijnsde. “Ja. Geen enkele manier waarop dat mis zou kunnen gaan.”
      “Ik weet dat je dit niet meent, maar ik denk dat het eigenlijk een geweldig plan zou kunnen zijn. Als het hier inderdaad één persoon was die over de schreef ging, zouden we met wat meer openheid niet dit soort dingen kunnen uitsluiten, maar wel alle problemen met rassenrelaties die het met zich meebrengt.”
      Vladimir keek naar Ava’s graf, waar Bart net naar had gebaard. “Ze was pas negenentwintig,” zei hij.
      “Ja,” zei Bart, terwijl hij ook het kaartje en het stukje modder ervoor bestudeerde. Het was een rechthoekig vlakje en hij vroeg zich af wat voor steen er moest komen te staan. Hij hoopte op iets met letters die er niet in waren gesleten, maar erop geplakt, want die bleven vaak veel langer leesbaar, en dat voelde als iets wat deze Ava verdiende, nadat ze was vermoord door iemand die met wat pech nog langer zou blijven bestaan dan haar graf hier in stand gehouden zou worden. Bart hoopte dat iemand er werk in zou stoppen. Iemand, of meerdere iemanden, moest haar missen. “Het is enorm verdrietig.”
      “Of ze nou terugkomt als vampier of weerwolf,” zei Vladimir, “ze zal alsnog voor altijd negenentwintig blijven.”
      Bart zuchtte. “Is het eigenlijk niet vreemd dat we zo vijandig tegen elkaar zijn? We zitten allemaal in hetzelfde schuitje.”
      “Precies, dat bedoel ik,” zei Vladimir, weer wat meer geanimeerd. Dit leek iets te zijn waar hij vaker over had nagedacht, want hij had er duidelijk een sterke mening over. Bart had er zelf nooit bij stilgestaan voor vandaag. “Ik ben al zeventig jaar dertig, en als je dat optelt word ik dit jaar honderd, maar ik denk niet dat er ooit pensioen voor mij in zicht is.”
      “Jij zit in ieder geval nog vast op een leeftijd waarop het niet heel vreemd is als je al een stukje de carrièreladder hebt beklommen. Jij kunt nog ergens komen met je baan. Ik ben begin twintig en de meeste werkgevers zien het niet echt zitten mij als manager aan te nemen, behalve als het bij een fastfoodrestaurant is, en zelfs daar lukt het me niet omdat het me gewoon niet genoeg kan schelen.”
      “Wij hebben iemand in onze coven die voor eeuwig zeventien lijkt,” zei Vladimir, in plaats van sympathie te tonen. Bart siste.
      “Ouch. Vertel me alsjeblieft dat die geen Twilight uithaalt en telkens opnieuw naar de middelbare school gaat.”
      “God, nee,” zei Vladimir. “Ze doet voornamelijk online dingen tegenwoordig, wat best slim is, want ze kan haar reputatie daar gewoon houden als ze verhuist naar een andere stad en een nieuwe identiteit aanneemt in de echte wereld. En noem alsjeblieft Twilight niet. Ik dacht dat we daar overheen waren.”
      “Wat een vooruitstrevende tiener,” zei Bart, bedoeld als spot, maar hij wist niet zeker of hij het niet gewoon echt meende. Het was een slimme oplossing voor een duidelijk probleem dat een zeventienjarig uitziende vampier zou hebben, maar het was desondanks iets waarbij hij weinig zin had om haar achterna te gaan. “Ugh, technologie.”