Death & Taxes | 21

“Waar zou je als eerste heen willen?”
      “Italië, misschien?”
      “Omdat vampiers daar vandaan komen?”
      “Ik dacht omdat ik er nog nooit ben geweest en Pompeï en Italiaanse wijnen me erg interessant lijken, maar er zit ook wel een duidelijke vampier esthetiek aan, inderdaad.”
      Bart vond dat prima als redenen. “Goed, we hebben een startpunt. Deel twee moet Roemenië zijn.”
      “Waarom?”
      Bart opende zijn mond, maar Vladimir stak precies op dat moment een hand op.
      “Wacht. Ik kan niet geloven dat ik dat vroeg.”
      “Omdat vampiers daar vandaan komen,” zei Bart desondanks. Vladimir leek niet onder de indruk van zijn brede grijns, maar hij was zo diep niet onder de indruk dat het duidelijk geacteerd was. Bart verdacht hem ervan dat hij het in werkelijkheid bijzonder charmant vond.
      “Waar komen weerwolven vandaan?” vroeg Vladimir.
      “Geen idee, eigenlijk. Ook Roemenië? Misschien meer iets Scandinavisch. Finland of zo.”
      “Goed, Finland als derde, dan.”
      “Hé,” zei Bart, lachend, “je kunt niet zomaar mijn ontstaansplaats bezoeken als creepy vampier. Ik zal moeten komen om je in de gaten te houden.”
      “Als je maar weet dat ik niet zal betalen voor jouw vliegticket.”
      “Deal.”
      Er was nauwelijks een stilte nadat Bart dat had gezegd, niet in vergelijking met andere momenten die ze al hadden gehad. Het was meer een soort moment dat net een halve tel te lang duurde omdat Vladimir opeens geen onmiddellijk antwoord meer klaar leek te hebben, waardoor Bart opeens besefte wat ze aan het doen waren. Had hij net beloofd dat hij met Vladimir op wereldreis zou gaan? Ze kenden elkaar pas een paar uur. Ze waren een weerwolf en vampier, in godsnaam - dat was een ramp die knipperend in het verschiet lag, en het was hun eigen stomme schuld als ze die niet zagen aankomen.
      “Ik zou vast geen vrij krijgen van mijn werk de komende paar maanden,” zei Vladimir. Het was ingetogen, na hun vlotte gesprek. Hij was waarschijnlijk tot dezelfde conclusies gekomen als Bart.
      Bart had geen idee hoe hij moest reageren. Hij zocht naar iets wat paste, maar ging uiteindelijk voor iets wat nietszeggend instemde, want dat was het enige wat hij kon bedenken dat niet getikt of erg gevaarlijk was. “Ja, daar is natuurlijk planning voor nodig als je echt lang weg wilt.”
      Vladimir zwaaide een beetje met zijn cape. Voor het eerst leek het niet een gerichte actie, maar iets wat hij deed omdat hij geen idee had wat hij eigenlijk moest. Bart was opgelucht dat ze hier in ieder geval met z’n tweeën in stonden. “Zou jij dat probleem niet hebben?” vroeg Vladimir, maar op een voorzichtige manier die Bart nog niet van hem had gezien. Hij leek niet precies te weten of het iets was wat hij moest, mocht of wilde vragen. Bart snapte het.
      “Ik zou ontslag nemen,” zei hij.
      Vladimir leek niet te kunnen besluiten of hij blij of bezorgd wilde kijken bij dat antwoord. Bart had het gezegd omdat het de waarheid was: zijn baan was niet veel waard voor hem behalve dat hij er wat geld voor kreeg, en het was niet erg als hij hem kwijtraakte, want hij zou gemakkelijk weer aan dezelfde of een nieuwe komen zodra hij weer thuis was. Het was gemakkelijker dan verlof vragen en daarop wachten en hopen dat het allemaal goed via de juiste kanalen bij de juiste persoon uitkwam die het vervolgens ook daadwerkelijk ergens opschreef en niet weer vergat zodat je opnieuw aan het proces mocht beginnen. Hij had er alleen niet helemaal bij stilgestaan dat een ontslag mogelijk nogal drastisch en definitief klonk.
      “Het is gewoon makkelijker,” probeerde hij, maar het was alsof hij iets probeerde te redden door vuur te blussen dat al op slechts een hoopje as brandde.
      “Ik snap het,” zei Vladimir, waarmee hij zelf ook een blusdeken over het afgebrande hoopje iets gooide.
      Bart rilde. Het was frisjes zonder vuur.
      “Heb je geen jas meegenomen?” vroeg Vladimir.
      “Ik had gehoopt dat ik hier niet lang genoeg zou zijn om er eentje nodig te hebben.”
      Vladimir maakte een tsk-geluidje en schudde zijn hoofd, maar zwaaide ondertussen ook met zijn cape. Voor de verandering had het een keer een praktisch doel: hij sloeg hem zo dat hij op het gras kon gaan zitten met zijn mantel onder zich en alle vrije ruimte ervan aan zijn rechterkant. Hij keek Bart aan en gebaarde naar de plek naast hem. Direct naast hem. Meer tegen hem aan dan naast hem, eigenlijk, als Bart precies was.