Death & Taxes | 20

“Heb jij een baan?” vroeg Vladimir. Bart was even in de war, maar het was geen compleet onlogisch vervolg van hun gesprek, moest hij toegeven. Hij zat gewoon compleet ergens anders met zijn gedachten.
      “Ja,” zei hij, maar aarzelde even voordat hij verder ging.
      Vladimir leek dit, niet geheel onterecht, op te vatten als een teken dat Bart van plan was het daarbij te laten en het aan hem was om verder te vragen. “Waar?”
      “Ah,” zei Bart, maar er was geen uitweg mogelijk. “De Burger King.” Hij staarde langs Vladimir heen naar wat bomen die zwart afgetekend stonden tegen de donkerblauwe lucht. Zo majestueus.
      Toen Vladimir stil bleef, was hij uiteindelijk gedwongen om toch zijn kant op te kijken om zijn reactie te peilen. Vladimir leek daarop te hebben gewacht. “Serieus?”
      “Serieus.”
      “Is dat je levensdoel? Zoveel mogelijk fastfood ketens afvinken van je bucketlist?”
      “Bucketlist klinkt meer als iets voor KFC, met hun emmers kip. Daar heb ik nog niet gewerkt.”
      “Fijn om te horen dat je nog zulke ambitieuze doelen hebt.”
      De enige reden dat Bart niet geërgerde handgebaren maakte op dit punt, was dat hij zijn handen nog steeds onder zijn oksels had geklemd. “Ja, nou, we kunnen niet allemaal dingen doen die er echt toe doen, zoals politieagent worden. Of zorgen dat paperclips gemaakt kunnen worden! Dat is nou echt een nobel doel.”
      “Ik zei nooit dat mijn carrière veel beter was,” zei Vladimir. “Maar het is wel iets nieuws en ik moet er nieuwe dingen voor blijven bijleren, want ICT ontwikkelt zich erg snel. Toen wij stierven was dit nog een verre toekomstdroom.”
      “Fastfood ook,” hield Bart nukkig vol. Hij zuchtte. “Ik zie je dat je misschien een punt hebt. Het is gewoon gemakkelijk. Mentaal dodend, maar ze zijn altijd op zoek naar nieuwe werknemers, het betaalt niet verschrikkelijk, en ik heb ervaring en in hun ogen ongeveer de juiste leeftijd. Ze doen niet al te uitgebreide achtergrondchecks, wat ook altijd fijn is.”
      “Wat zou je eigenlijk willen doen?”
      Bart staarde weer naar de bomen. “Schilderen?” Hij had niet bewust besloten dat hardop te zeggen, maar het was eruit, dus hij zou ermee moeten leren leven.
      “Ja?” Vladimir glimlachte. Het was de eerste keer die hele nacht dat Bart hem dat had zien doen, en het leek oprecht. Dat hielp om wat van de angst voor een negatieve reactie weg te nemen. “Wat voor dingen?”
      “Gewoon van alles, eigenlijk. Landschappen, stillevens, portretten. Een kinderboek. Ik zou een kinderboek willen illustreren.” Dat was iets wat hij nooit eerder een levend wezen had verteld, zelfs niet iemand die maar half leefde. Het was een gedachte die al in de achterste regio’s van zijn brein rondspookte sinds het midden van de jaren tachtig, maar hij had het al die tijd weggestopt. Het hardop uitspreken en iemand horen zeggen dat dat een stomme droom was zou erger zijn geweest dan het voor eeuwig in een hoekje van zijn hart verstopt houden.
      Hij wist niet waarom hij het nu opeens had gezegd. Hij moest echt moe zijn, als hij zich zo liet gaan.
      “Dat is geweldig,” zei Vladimir. “Dat is precies waar ik het over heb. Iets wat je wilt bereiken. Iets waar je trots op kunt zijn, meer dan je foto in het werknemer van de maand lijstje bij een grote kapitalistische multinational.”
      Bart snoof, al was hij eigenlijk enorm blij met dat antwoord. “Ik ben nog nooit werknemer van de maand geweest, ben je gek. Dat zou betekenen dat ik echt mijn best zou moeten doen.”
      “Fair.”
      “Wat is jouw ding? Wat wil jij doen?”
      Vladimir was een tijdje stil. Het was voor de verandering geen gerichte of opzettelijke of theatrale stilte, maar eentje waarin hij oprecht leek na te denken over zijn antwoord. “Ik heb geen idee,” gaf hij uiteindelijk toe. “Ik vraag me dat al jaren af, maar ik weet het nog steeds niet.”
      “Er moet toch iets zijn?”
      “Ik ben niet heel erg creatief, dus ik heb weleens muziekinstrumenten geprobeerd of iets geschreven, maar niets daarvan trok me echt.”
      “Het hoeft niet per se een creatief doel te zijn. Misschien wil je graag een taal leren?”
      Vladimir haalde zijn schouders op. “Ik heb een tijdje Duolingo gebruikt in stille periodes op het werk, maar dat houd ik nooit lang vol. Kattenvideo’s zijn altijd interessanter.”
      “Je zou, eh, een wereldrecord kunnen proberen te breken? Een sport doen?”
      “Sport klinkt vermoeiend, en wereldrecords eigenlijk ook.” Vladimir zuchtte. “Sorry. Je ideeën zijn goed.”
      “Een reis, naar een of andere plek waar je nog nooit bent geweest? Ik denk dat je gewoon uit je dagelijkse sleur moet komen om wat nieuwe dingen te vinden. Het klinkt alsof je al vijftig jaar in Nederland rondhangt.”
      “Een wereldreis?”
      Bart knikte, enthousiast over zijn eigen idee. “Een wereldreis, zodat je nieuwe indrukken kunt opdoen. Misschien kom je dan wel iets tegen.”
      “Dat klinkt nog best goed,” zei Vladimir.
      “Kijk! Er is wel hoop.”
      “Ik heb nooit gezegd dat er geen hoop was,” zei Vladimir, maar zijn cape golfde zachtjes genoeg dat het niet overkwam alsof hij echt tegen Bart in wilde gaan.