Death & Taxes | 17

“Ja. Ze geloofden mijn telefoontje, blijkbaar.”
      “Ik weet niet of ik dat nou een opluchting vind omdat het voor ons op dit moment positief is, of zorgwekkend omdat je echt heel erg klonk als een prank call.”
      Bart zou beledigd zijn geweest als hij niet ongeveer dezelfde gedachte had gehad. “Het zijn maar twee agenten, dus waarschijnlijk hebben ze gewoon een patrouille gestuurd om te komen kijken wat er aan de hand was. De dief werkt mee, dus een van de agenten luistert naar hem terwijl de andere een rondje over de begraafplaats draait.”
      “Kun je horen wanneer hij onze kant op komt?”
      “Ja, maar ik weet niet wanneer ik hem zal opmerken. Voetstappen zijn niet erg luid, tenzij mensen stampen of met tapdansschoenen lopen.”
“Dat laatste is verrassend specifiek.”
      Bart antwoordde niet, maar probeerde uit te vinden waar de agent nu was. Er waren een hoop geluiden op de begraafplaats als hij zijn gehoor uitspreidde. Stemmen waren er vrij gemakkelijk uit te filteren, want dat was een heel duidelijk en onnatuurlijk geluid in verhouding met andere nachtelijke soundtracks, maar iemand die wandelde maakte niet alleen minder geluid, maar ook een minder opvallend soort. Geknars van grind door voetstappen leek op het gekraak van een boom, of een dennenappel die op het pad viel, of honderd andere kleine dingen.
      Uiteindelijk vond hij een vrij regelmatig geluid. Het werd vergemakkelijkt omdat het snel luider werd.
      Hij had niet gemerkt dat hij zijn ogen weer had gesloten, maar ze vlogen open dit keer. “Shit.” Hij greep Vladimir bij zijn arm en trok hem overeind. Het zou hem niet zijn gelukt als Vladimir zich niet overeind had laten trekken, maar die kleine overwinning werd snel overspoeld door het feit dat Vladimir zich daarna wel schrap zette omdat hij niets snapte van de situatie.
      “Shit? Waarom shit?”
      “Hij komt deze kant op,” siste Bart. Hij vond het lastig in te schatten hoe goed het gehoor van een mens was en hij wilde geen risico’s nemen. “Hij heeft blijkbaar schijt aan een systematische manier om een gebied af te zoeken en heeft het hoofdpad dat hierheen leidt gekozen als willekeurige eerste route.”
      “Je praat opeens erg veel over poep,” zei Vladimir, maar wel op een volume dat paste bij dat van Bart. Hij trok zachtjes zijn arm los en draaide zich naar zijn stoeltje, en Bart was bereid om hem bij het uiteinde van zijn cape achter zich aan te sleuren indien nodig, maar Vladimir bleek alleen logisch na te denken waar Bart dat op het moment even niet meer deed. Hij vouwde zijn stoel in elkaar en pakte hem op. “Waarheen?”
      De agent was bijna bij ze. Het was haast alsof hij doelgericht hun kant op liep, al was dat onmogelijk. Zelfs de dief had geen idee waar ze precies vandaan waren gekomen of heen waren gegaan nadat ze hem bij de poort hadden gedropt, dus hij kon hun positie niet hebben verraden.
      “Geen tijd,” fluisterde Bart terug. Hij pakte Vladimir weer bij zijn mouw, trok hem naar de grootste grafsteen in de buurt, en trok hen allebei naar beneden, opgekruld tot een balletje. Het was een gedeelde grafsteen voor een echtpaar dat een breder stukje had dan het gemiddelde eenpersoonsgraf, dus er was voldoende ruimte om ze allebei uit het zicht van het pad dat langs dit stuk liep te verbergen – zij het met wat moeite, en zolang de agent geen zijpaden tussen de graven insloeg. De stoel kwam horizontaal tussen hen en de steen te liggen, waardoor hij een stukje uitstak, maar de poot was zwart en zeker in het donkere gras niet opvallend genoeg om uit zichzelf aandacht te trekken.
      Bart probeerde zijn hartslag onder controle te krijgen, al werd dat er niet gemakkelijker door dat zijn hele rechterzij tegen Vladimirs linker geplakt was.
      Vladimir zag eruit alsof hij iets wilde zeggen, maar Bart schudde zijn hoofd. Vladimir zag hem en zweeg, wat maar goed ook was. De agent was inmiddels binnen zicht van hun positie, en dus ook andersom. Bart kon merken aan de manier waarop Vladimir zijn gewicht een stukje verschoof om zichzelf nog kleiner te maken dat Vladimir hem nu ook kon horen lopen.
      Bart was niet stom genoeg om zijn hoofd boven de grafsteen uit te steken op net dit moment, maar het was wel erg frustrerend om de agent niet te kunnen zien. Hij kon hem wel horen, en dat was al verwarrend genoeg. Hij ging van het grindpad over op gras, en liep ver genoeg dat hij een van de paden tussen de rijen grafstenen in moest zijn geslagen. Bart kon hem niet precies genoeg plaatsen om het zeker te weten, maar het leek alsof het het paadje bij Ava’s graf was.
      Maar dat was niet mogelijk. Dat was bizar. Bart ging mentaal nog eens na dat ze echt geen klapstoeltjes of grote neonborden met hier zaten net nog twee vreemde figuren, meneer agent hadden laten staan. Hij was zich er redelijk zeker van dat het allebei niet het geval was.
      “Vlad?”
      Bart schrok te heftig om in de gaten te hebben of Vladimir zelf ook geschrokken was, maar waarschijnlijk wel. Dit was nog onmogelijker dan het al leek. Hoe wist hij Vladimirs naam?
      “Vlad?” Mark De Agent klonk niet alsof hij Vladimir had gezien en zijn naam noemde, maar alsof hij zich een beetje stom voelde omdat hij tegen niets sprak. “Hé, gast, ben je hier ergens?”
      Voordat Bart iets kon doen of in Vladimirs oor kon sissen dat dit een slecht idee was of zelfs maar besefte wat hij precies van plan was, was Vladimir al opgestaan. Hij torende boven Bart uit, maar ook een heel eind boven de steen, die maar tot bijna bij zijn heupen kwam. “Mark?”