Death & Taxes | 15

“Waarvoor?” vroeg Vladimir, die de dief op de grond had gezet met zijn rug tegen het nog dichte gedeelte van de poort en bezig was de knopen die Bart had gelegd los te peuteren, zodat ze hem aan het hek konden vastbinden. Ondanks zijn relaxte houding leek het niet helemaal veilig hem alleen achter te laten zonder hem vast te leggen.
      “Het hek. Heb je dat met een paperclip gedaan?”
      Vladimir stopte even om op te kijken. “Nee, de sleutel. Mijn coven heeft hem tijden geleden een keer geleend van de terreinmeester en hem gekopieerd.”
      “Geleend,” herhaalde Bart, maar dan met het gebaar voor aanhalingstekens dat er duidelijk bij hoorde in dit geval.
      Vladimir negeerde hem. “Waarom zou ik in vredesnaam een paperclip gebruiken?”
      “Omdat je werkt met paperclips. Of computers die iets te maken hebben met paperclips, tenminste.”
      “Ik steel niet van mijn werkgever.”
      “En je wist gewoon niet hoe je een hek open moest krijgen met een paperclip, geef het toe.”
      “Wie weet dat in vredesnaam wel?”
      “Ha!” Bart wees een triomfantelijke vinger in Vladimirs richting. “Ik wist wel dat je diep van binnen een heel saaie vampier was, ondanks je bad boy uiterlijk.”
      “Ik heb nooit ontkend dat ik een heel saaie vampier was! Ik zei een uur geleden al dat de manier waarop ik me kleed opzettelijk een act is.”
      “Dat is geen excuus. Je bent onsterfelijk, man! Steel een paperclip.”
      Vladimir ging weer verder met het vastknopen van hun dief aan het hek (vast, want hij had de touwen al los, wat Bart ongewild indrukwekkend vond). Bart miste echter niet dat hij vlak daarvoor tegen een glimlach vocht. “Als je die vinger niet uit mijn gezicht haalt, kan ik je niet garanderen dat hij geen tandafdrukken verwerft.”
      “Jeetje,” zei Bart, maar liet wel zijn hand vallen. “Die agressiviteit is nergens voor nodig. Ik had het gevoel dat we contact aan het leggen waren.”
      “Niet als je begint te praten zoals deze hier.”
      “Ben ik deze hier?” vroeg de dief.
      “Ja,” bevestigde Vladimir, die nog steeds leek te geloven in eerlijkheid. Bart voelde zich er mild ongemakkelijk bij, tot de dief door zijn tanden floot.
      “Hell yeah, ik word betrokken bij het gesprek. Dit is de leukste arrestatie die ik ooit heb meegemaakt. Jullie zijn echt een wacky duo, weten jullie dat?”
      Vladimir was klaar, dus hij stond op en klopte zijn broek af. De knieën hadden lichtjes vochtige vlekken omdat hij op de grond had gezeten.
      “Uh,” zei Bart. “Dank je? Al zijn we niet echt een duo.”
      Vladimir keek hem aan en trok een wenkbrauw op, en Bart had opeens spijt van die woorden. Wat een raar gevoel om te hebben bij de waarheid.
      “Terug naar Ava?” vroeg hij.
      Vladimir wapperde een paar keer met zijn cape om eventueel zand eraf te laten vliegen. Bij Barts woorden stopte hij en keek alsof hij al volkomen was vergeten dat ze nog een ander doel hadden deze nacht. “Het wordt tijd. Laten we hopen dat ze niet is opgestaan terwijl we weg waren.”
      “Dat zou enigszins suboptimaal zijn,” gaf Bart toe.
      “Definitief.”
      De dief was vastgebonden op een manier waarop hij zijn nek moest verdraaien om ze te kunnen zien weglopen, maar hij deed er zijn uiterste best voor. “Dag, jongens! Leuk om met jullie te praten!”
      “Tot ziens!” riep Bart, en had er meteen spijt van, want dat zou betekenen dat hij hem ooit nog een keer tegen zou komen. Hij vond dat hij vergeven kon worden als hij hoopte dat dat niet zou gebeuren.
      “Adieu,” zei Vladimir, want natuurlijk zou hij spontaan Frans beginnen te praten. Waarom ook niet.
      “Dat was een ervaring,” zei Bart.
      “Eentje die ik niet per se binnenkort zou willen herhalen,” gaf Vladimir toe.
      “Ik snap je. Hij was totaal niet onder de indruk van je vampierigheid. Erg onbeleefd.”
      Vladimirs cape golfde. Bart begon te vermoeden dat het ding gewoon met hem was vergroeid en automatisch bewegingen maakte die bij zijn gemoedstoestand pasten, zoals de haren van een kat die overeind gingen staan als er iets gebeurde wat hij niet leuk vond. “Dat is niet de reden.”
      “Natuurlijk niet,” zei Bart, geheel onschuldig. Vladimir zond hem een achterdochtige blik, maar ging er niet tegenin, dus daar bleef het blij.