Part 10.

“ Het is prachtig in het bos. Tussen de bomen, over het witte pad. We laten een spoor van diepe voetstappen achter in d sneeuw. Maar waarschijnlijk zijn die vanavond alweer onder gesneeuwd.
Nu sneeuwt het ook licht. De sneeuw kriebelt op mijn wangen. Ik kijk Nick van opzij aan en zie dat zijn krullen een wit laagje hebben. Ik wrijf er even doorheen.
Nick lacht. ‘Lijk ik nu een oude opa?’vraagt hij, wijzend naar zijn witte haar.
‘Beetje. Had je net als mij maar een muts op moeten doen.’ Plagend steek ik mijn tong uit.
We lopen nu al een uur. Misschien al langer.
‘Hoelang lopen we nu al?’vraagt Nick.
Ik lach. ‘Ik vroeg het me ook net af.’
Hij pakt zijn mobiel en kijkt. ‘Al zevenennegentig minuten.’
Ik glimlach. Het klinkt altijd langer als je in marinetaal spreekt.
‘Hé, wat is daar?’ Ik wijs tussen de bomen door.
‘Geen idee.’
We lopen verder, lettend op de zilveren glinstering tussen de bomen. We volgen het pad naar rechts en komen uit bij een klein strandje. Het is een klein meertje, omringt door bomen en struiken. Alleen aan onze kant is een klein beetje strand.
‘Wauw.’ Ik laat Nicks hand los en loop naar de waterkant. Het is bevroren en er ligt een klein laagje sneeuw op. ‘Zou je erop kunnen staan?’
Nick lacht. ‘Avonturier. Ik zou het niet weten en ik zou het als ik jou was ook niet uittesten. Straks zak je er nog door!’zegt hij waarschuwend.
Ik huiver bij de gedachte. Dan ben ik er geweest. Dus ik loop terug naar Nick. ‘Laten we hier gaan zitten. We hebben eerst wel genoeg gelopen.’
We zakken naast elkaar in het koude zand. De kou trekt door mijn broek heen.
‘Het is hier prachtig,’fluit Nick.
‘Ja, daarom pas jij hierbij, omdat jij dat ook bent.’ Ik lach om mijn rare compliment.
Nick glimlacht en kust me. Hij legt zijn arm om me heen en trekt me tegen zich aan.

We zitten nog steeds in het zand als de zon al begint te zakken. Ik zit tussen Nicks benen, met mijn rug tegen zijn borstkas. Mijn handen met die van Nick vervlochten op mijn buik. Mijn adem vormt witte wolkjes.
‘Het is echt betoverend hoe alles, maar dan ook echt alles, een wit laagje heeft gekregen,’zeg ik.
‘Ja, sneeuw komt echt overal.’ Nicks adem strijkt langs mijn wang.
‘Het is echt een prachtige dag. Alles is compleet. Prachtig weer, een mooi landschap, vrijheid, rust en elkaar.’ Ik draai mijn hoofd zodat ik achterom naar Nick omhoog kijk.
Hij glimlacht en knikt. ‘Ja, het is echt prefect.’ Hij drukt een kus op mijn haar.
Alles begint een schaduwrandje te krijgen nu de schemer valt. Alles wordt grijs en wazig. Alsof het een andere vorm krijgt. Alles is onzeker en geheimzinnig. Maar met Nick bij me vrees ik voor niets.
‘Moeten we niet al gaan? We moeten dat hele stuk nog weer terug,’bedenk ik me opeens.
‘Ja, dat is goed. Maar ik heb gezien dat het niet zo verschrikkelijk ver is We waren al halverwege ons pad terug,’stelt Nick me gerust.
‘Oh, gelukkig.’ Ik duw mezelf omhoog en klop het zand van mijn broek. Ik wacht op Nick.
Hij blijft voor me staan en kijkt bedenkelijk.
“Norah, als je je alleen voelt, omdat ik het weer eens druk heb met andere dingen. Wil je dan aan deze middag denken? Dat je gelooft dat die vakantie komt. En dat je voor altijd onthoudt dat, hoe druk ik het ook heb, ik het liefst bij jou zou willen zijn. Je weet dat mijn muziek verschrikkelijk belangrijk voor mij is..’
Ik knik en Nick zwijgt kort. ‘Maar er is niets in de wereld zo belangrijk voor me als jij. En als het kon zou ik het liefst elke minuut van de dag bij je zijn, want ik hou gewoon verschrikkelijk veel van je. Maar ik kan het niet beter verwoorden.’
Nick kijkt me aan met een gouden blik die zoveel liefde uitstraalt dat er langzaam een traan over mijn wang rolt.
Ik snif. ‘Je hebt het prachtig verwoord. Dank je schat. Ik hou ook zoveel van jou. Dat zal ik je nooit in woorden kunnen uitleggen, maar ik weet dat je me begrijpt.’
Nicks gezicht staat verdrietig. Hij knikt en neemt mijn gezicht in zijn handen. ‘Ik begrijp je.’ Zachtjes kust hij me.
Ik sla mijn armen om zijn nek en zoen hem terug. Ik geef hem iets van honderd zoenen en omhels hem stevig. En hij mij.
‘Zal je eraan denken? Zal je het onthouden?’vraagt hij zachtjes naast mijn oor.
‘Altijd,’beloof ik.”

Ik zit op mijn kont in het natte gras aan de waterrand van de vijver. Mijn huilen gaat met stoten. Ik probeer rustig te blijven en gecontroleerd adem te halen, maar het verdriet zit zo diep. Met mijn tranen voel ik verscheurende pijsteken. Mijn hoofd bonkt en voelt alsof hij zo zal barsten.
Ik heb hem altijd gelooft. Ik heb zo vaak terug gedacht aan die prachtige dag, een week voor kerst. En ik heb er altijd in geloofd dat die vakantie zal komen..
Maar nu voel ik me zo hopeloos. Ik wil er wel in geloven, maar ik kan het niet meer. Die droom is nu zo breekbaar.
Ik weet niet eens of ik Nick ooit weer zal zien..