Hoofdstuk 3 De tweelings verjaardag

2042- het 58ste troonjaar van Ardan
Het was de zeventiende verjaardag van prins Brûnye en prinses Polliaes.
De grote balzaal was gevuld met de meest voorname elfen van het land en de menselijke adel van verre landen. Vanavond was praten over serieuze politiek verboden en moest alles vrolijk zijn. Er hingen vlaggen, de muziek was vrolijk (Polliaes' favoriete band treedde gratis op), zelfs de gasten deden vrolijk. Maar Ailylia was niet zo vrolijk. Ze voelde zich beklemd door de hoeveelheid personen. De enige die zij goed kende die er vanavond waren, waren het personeel en haar familie. En van haar familie was niet eens iedereen er; Brûnye had hem gepeerd. "Je wordt bedankt Brûn", mompelde Ailylia. Met Brûn kon ze tenminste praten over wat anders dan het weer.
Ze kon op zich ook wel praten met Ariana, maar die nam haar taak wat serieuzer. Ariana bereidde haarzelf al vroeg voor op het regentschap. Ze stond vooral te praten met oude vrienden van hun vader. Belangrijke vrienden. Ze maakte grapjes, gaf complimentjes, het kostte haar geen moeite.
Polliaes was druk in de weer met felicitaties en cadeaus in ontvangst nemen. De knechten wandelden op en af om de stapels van haar over te nemen. Zodra Polliaes haar armen leeg had, vroeg weer een nieuwe jongen haar ten dans. Gezien Polliaes graag danste had zij het erg naar haar zin.
Eindelijk kwam Ariana aanlopen, in haar handen twee glazen meade.
"Waarom dans jij niet?", vroeg Ariana aan Ailylia.
Ailylia keek naar haar voeten. Ze had wel dansles gehad voor dit soort momenten maar... "Niemand heeft mij ten dans gevraagd."
Ariana zuchtte en gaf Ailylia een glas. "Luister Ly, eigenlijk vragen wíj de mannen ten dans"
"Maar-"
"-Niks maar. Vergeet de etiquette! Je moet je eerst openstellen... man, je kijkt arrogant. Doe die armen eens los"
Ailylia liet haar rechterarm bungelen.
"Goed, zo kunnen zo hem tenminste vastpakken als zij jou ten dans willen vragen. Hmmm... neem nog een slok meade, je hebt het nodig"
Ailylia lachte, meende haar zus dat nou? Ailylia wist niet eens of ze wilde dansen, maar van meade werden haar danskunsten echt niet beter.
"Heel goed. Nu het moeilijke deel; de uitnodiging versturen", Ariana keek peinzend de zaal in terwijl zij dat zei. Haar ogen speurden de gezichten af, op zoek naar iemand die nog niet oud en rimpelig was. Ze bleef staken bij een knappe man, een mens, met zwart haar en groene ogen.
"Die", zei Ariana vastberaden; "Ik weet zeker dat hij wel eens met draken heeft gewerkt."
"Hoe dat?", vroeg Ailylia overvallen. Zouden er echt meer drakenliefhebbers zijn? Mensen die draken voor lief hadden?
"Hij heeft halen op zijn onderarm. En hij komt uit de woestijn aan zijn huid en uniform te zien."
"En nu wat?", vroeg Ailylia, die een beetje nerveus werd.
"Blijf kijken! Zodra hij ziet dat jij kijkt lach je en dan kijk je terug naar mij. Dan komt hij, gegarandeerd!"
"En wat als ik niet wil dansen met hem? Hij kan evengoed een draak mishandeld hebben"
Vol ongeloof sloeg Ariana Ailylia met de rug van haar hand. "Dan neem ik hem!", beet zij haar toe; "Heb je niet gezien hoe knap hij is? Houd mijn drinken vast."
Vol zelfvertrouwen liep Ariana de dansvloer op. Ondanks dat Ariana niet op die jongen af liep greep hij haar hand terwijl zij langs liep. Ariana deed alsof zij verrast en geflatteerd was, maar Ailylia wist dat dit het plan was. Apart dat het zo werkte, Ailylia was onder de indruk van Ariana's tact.

Grijnzend nipte zij van haar meade. Het duurde niet lang voordat zij Ariana zag dansen. Het zag er naar uit dat Ariana de rest van de avond wel zoet zou zijn met dansen. Ailylia nam een laatste slok en zette de glazen neer. Ze hoefde niet te blijven kijken om te weten met wie de oudste prinses zou blijven dansen. Iedereen was aan het dansen nu. Misschien kon ze ongezien richting de bankettafel komen.
Voorzichtig manoevreerde Ailylia zich door de menigte. Ze sneed een dikke plak cake af. Nu kon ze ongemakkelijke conversaties ontwijken door het stuk cake in haar mond te stoppen, zodra er iemand aan zou komen lopen. Ailylia nam een kleine hap, het was nog lekker ook. Ze keek een laatste keer de zaal rond. Misschien werd het tijd Brûn op te zoeken.