Proloog

‘Vijf euro wordt het dan mevrouwtje’ zijn Amsterdamse accent liet mij op de vroege morgen lachen. ‘Voor uw geliefde?’ vroeg hij, toen hij het briefje van vijf euro aanpakte. Ik knikte en pakte de ballon aan. ‘Geniet ervan wijffie’ hij knikte nog even en liep toen naar de volgende klant. Met ijskoude handen pakte ik mijn iPhone uit mijn handtas en keek naar de tijd, 07:30 uur. Over enkele ogenblikken zou het vliegtuig landen op Nederlandse bodem. Leunend over de reling keek ik naar de gezinnen, geliefden en vriendinnen die elkaar na een lange tijd weer in elkaars armen konden sluiten. ‘Goedemorgen’ klonk er achter mij, ik draaide mij om en zag een vrouw staan. Ik schatte haar begin 30 in, voor ik wat kon zeggen opende ze haar mond. ‘Wij zijn van het programma Ik Vertrek. Wij zagen je alleen staan en vroegen ons af wat je verhaal is’ nogal verbaasd door haar introductie antwoorde ik. ‘Ik wacht op mijn vriend’ mijn ochtendstem was nogal aanwezig waardoor de vrouw moest lachen. ‘Evy’ stelde ze zichzelf voor. ‘Olivia’ ik gaf haar een hand. ‘Als je wilt kan je straks je verhaal delen. Joris komt dan langs, met één cameraman, zodat je niet helemaal zenuwachtig wordt. Mocht het je teveel worden, dan stoppen we. Alles is aan jou’ Nog steeds geschrokken en verbaasd keek ik om mij heen, terug naar Evy. ‘Oké’ zei ik ‘Ik doe het’

‘Vlucht HO829 vanuit Houston zal over enkele minuten landen. Ik herhaal vlucht HO829 vanuit Houston zal over enkele minuten landen’ 07:38 gaf mijn iPhone aan, nog maar een paar minuten. ‘Goedemorgen’ ik keek om en daar stond Joris Linssen. Elke week keek ik samen met mijn moeder naar zijn programma. Fantastische televisie vonden we zelf. Geliefden die elkaar na maanden niet gezien te hebben weer in elkaars armen konden nemen. ‘Goedemorgen’ ik keek naar Joris, probeerde de camera zoveel mogelijk te vergeten. ‘Je wacht op je geliefde?’ ik keek even naar mijn hartjes ballon en lachte. ‘Ja klopt, vanuit Amerika.’
‘Oh hij is een Amerikaan?’ vroeg Joris en ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, een echte Nederlander. Maar heeft een halfjaar in Amerika gewoond’ legde ik uit. ‘Studie?’ vroeg Joris belangstellend. Weer schudde ik mijn hoofd, waardoor Joris moest lachen. ‘Voor revalidatie’ zijn gezicht veranderde nu naar ernstig. ‘Hij is iets langer dan een halfjaar geleden gevallen, waardoor hij de beste revalidatie nodig had’ ik zag dat Joris niet had verwacht wat zojuist uit mijn mond kwam. ‘Hij is een sprinter, een baansprinter. Acht maanden geleden was de Zesdaagse in Ahoy, Rotterdam. Hij fietste en toen gebeurde het’ ik stopte even en slikte mijn opkomende tranen weg. ‘Wat heftig moet dat zijn geweest’ zei Joris. ‘Ik was al langere tijd geïnteresseerd in het wielrennen en als er dan iemand valt, dat is nooit leuk. Maar de eerste keer toen hij viel, was heftig’ ik slikte even. ‘Telkens was het niet ernstig en kon hij weer door, maar dit keer was ik er zelf niet bij. Ik werd gebeld door zijn teamgenoot. Olivia, je moet er nu aankomen. Het is niet goed met Daan’ ik veegde een traan weg die uit mijn ooghoek sprong. ‘Heb je hem gezien dit halfjaar?’ weer schudde ik mijn hoofd. Ik wilde antwoorden, maar de schuifdeuren vlogen op en daar stond hij. ‘Daan’ fluisterde ik.