Hoofdstuk 1

2030 - Koning Ardans 46ste troonjaar
De koninklijke familie zat aan tafel. Koning Ardan was gelukkig getrouwd en zijn vrouw had hem gezegend met kinderen. En dat viel te merken in het paleis.
"Polly, dat is mijn toetje!", schreeuwde Ariana, de oudste dochter. Polliaes kwam met haar neus amper boven tafel, maar ze was snel. Zodra Polly aardbeiencake zag moest zij het hebben! Tegen de tijd dat Ariana haar achterna rende was Polliaes al de eetkamer uitgerend.
Terwijl de oudste en jongste dochter elkaar achterna zaten, kreeg een andere dochter visite van een goede vriend; haar favoriete draak. De koningin had het niet zo op draken maar was vergeten de deuren naar het balkon te sluiten. Ailyla had net een stuk cake in haar mond toen zij hem zag; "Je bent terug!", riep ze met mond vol terwijl zij haar stoel achteruit schoof.
"Ailyla, blijf zitten!", riep de moeder tevergeefs. Ailyla rende al naar het balkon.
Enando, de jongste jongen, stopte met in zijn cake te hakken (tot genoegen van zijn moeder). Enando liet alles vallen en staarde vol bewondering naar de draak.
"Brûn, moet je zien!", fluisterde hij.
Brûnye keek op. Hij wist in één oogopslag gelijk om welke draak het ging; "Geen gif, kan vanaf 5 jaar vuurspuwen. Gezien de grootte maximaal 9 jaar oud"
"Hij kan vuurspugen?", zei de koningin. Met vernieuwde bezorgdheid keek zij naar haar dochter die haar hand uitstak naar de draak.
"Ardan, doe toch wat!", riep de koningin.

Maar de koning was druk bezig met zijn ruziënde dochters terug aan tafel te krijgen.
“Ariana, hier is de cake. -Polliaes, afblijven, anders krijg je morgen geen toetje! Ik meen het, ik zal het aan al het personeel vertellen. Degene die jouw bedelen zal gehoorzamen zal buiten moeten slapen. Dus geen truckjes! -Ariana, blijf zitten, ik los dit op. Als je nu van de stoel afkomt dan zet ik jou vast. Dat geldt ook voor jou Polliaes!”

Ondertussen begon Ailyla de draak te knuffelen. Het beest duwde zijn kop tegen de jonge elf.
Het werd de koningin allemaal teveel. Ze sloot haar ogen en viel.
“Mam? Wat doe je?”, vroeg Polliaes, die nog nooit iemand had zien flauwvallen. Op dat moment viel iedereen stil. De koning rende naar zijn vrouw toe en ving haar op voor ze op de grond kon vallen.
“Ademt ze?”, vroeg Ariana.
“Kijk nou wat jullie doen! Ja, ze ademt. Maar door jullie gedrag is ze flauwgevallen.”
Ailyla keek van haar vader, naar haar moeder, naar de draak. Haar moeder kon haar nu niet zien, dus als zij wilde kon ze gaan… Ailyla greep een van de drakenspikes vast.
De koning zag het; “Nee, Ailyla, niet hier! Ik wil dat je de draken buiten het kasteel houdt. Vliegen doen je maar in het weiland, niet rond het kasteel. Straks komt ze bij en valt ze weer flauw. Jullie zouden allemaal wat vaker naar jullie moeder moeten luisteren. Stuur hem weg, je hebt jouw toetje nog niet eens op!”

Ailyla, de op één na oudste, had haar moeder al eerder een hartverzakking gegeven. In tegenstelling tot haar moeder kon Ailyla geen genoeg krijgen van draken. Haar eerste rit op een draak maakte zij op vijfjarige in de troonzaal. De draak mocht dan niet al te groot geweest zijn, amper langer dan een volwassen elf, hij was groot genoeg om de koningin slapeloze nachten te bezorgen voor een volle week.
Het was uiteindelijk Ariana die hun moeder weer tot rust maande met een zelfgebrouwen slaapdrank. Met hulp van haar vader dan wel, zoals elke zevenjarige het zou doen. Ariana had altijd al een interesse gehad in magie en haar vader wilde haar daarin graag ondersteunen. De koningin was allang blij Ariana een andere obsessie had dan draken, dus moedigde dit ook aan. Eigenlijk was de koningin meestal bemoedigend, zo lang het niks met draken te maken had mocht alles.

De koningin kwam bij; "Is hij weg?", vroeg zij net nadat Ailyla de draak duidelijk had gemaakt dat hij weg moest.
"Hij is weg"
"Gelukkig, Ailyla, heb jij al je vingers nog?", vroeg ze bezorgd.
Ailyla ging terug aan tafel zitten en liet zien dat zij alle vingers had en prima gebak kon eten. Polliaes keek nog jaloers toe, maar ze bleef zitten.