We're going to....

“… So this year, we’re going to London.” Beëindigd de docent van Engels zijn preek. Hij geeft nog een hele uitleg over wat we gaan bezoeken, waar we logeren,… Ik kijk er nu al naar uit. “Gaan we samen op een kamer met Jennifer en Ligia” vraagt Alina wanneer de les gedaan is. “Goed idee.” Geef ik toe en ga dan met Eliot naar huis.

De maanden vliegen voorbij, vakanties en examens gaan voorbij en vandaag is het de dag dat we naar Londen vertrekken. “Everybody is here. We can go.” Roept de docent voor heel de groep. Waarom kan hij niet gewoon Nederlands praten, dat is toch veel gemakkelijker? Op weg naar Londen wordt er heel wat afgelachen. Iedereen is super blij en kijkt al uit naar de vierdaagse.

Als eindelijk alle kamers verdeeld zijn en iedereen zich heeft geïnstalleerd moeten we weer naar beneden om vanalles al te gaan bezoeken. ’s Avonds duurt het niet lang voor er mensen allemaal op één kamer gaan en er een mini-party beginnen. Alina, Ligia en ik hadden niet echt zin om er naartoe te gaan en zitten gezellig op onze kamer. Of we er nu zouden zijn of niet, het maakt geen verschil. Het is de kamer naast ons waar ze aan het feesten zijn en we kunnen zo meeluisteren. We houden onze privé mini-party. Net wanneer we volop in de party aan het opgaan zijn wordt er geklopt op onze deur. “Ik ga wel.” Roep ik over de muziek. Ik open de deur en voor mij staan 2 jongens te bekvechten. “Excuseer, kunnen jullie ergens anders gaan bekvechten?” vraag ik in het Engels. “Zie je wel, ik zei het je toch dat het die kamer is en niet deze!” roept de ene tegen de andere. Aangezien ze maar blijven bekvechten doe ik de deur weer dicht en ga terug naar Alina en Ligia. “Wie was het?” vraagt Ligia. “Het waren 2 Engelse jongens. Ze waren aan het bekvechten. Ik denk dat ze ook in dit hotel logeren en dat ze last hebben van de muziek ofzo. Ze waren alleszins niet blij.” We halen alledrie tegelijk onze schouders op en dansen wat verder.

Amper enkele minuten later wordt er weer op de deur geklopt. “Als het weer die jongens zijn zeg ik hen eens goed mijn gedacht.” We gaan alledrie naar de deur en openen ze. Eén van de twee jongens van daarnet staat weer voor de deur. “Wat is er?” vraag ik eerst nog vriendelijk. “Ik wou me komen verontschuldigen omdat ik dacht dat het jullie waren die de luide muziek afspeelden. Het is blijkbaar de kamer hiernaast.” Begint hij. “Weten jullie toevallig hoe je er binnen geraakt?” vervolgt hij. “Het zijn er van onze school. Ik denk als je gewoon op de deur klopt dat ze wel zullen open doen.” Antwoordt Alina. “Oké, dankjewel en nog eens sorry” De jongen gaat naar de deur naast ons en klopt opnieuw aan. Enkele seconden later zien we hem verdwijnen in de kamer. Hoofdschuddend gaan we onze kamer weer binnen. “Engelse jongens zijn raar.” Zegt Ligia droog. “Zeg dat wel.” Rond 10.30 uur wordt er opnieuw op de deur geklopt. “Stop the music” zegt onze docent boos. “It’s the next room” antwoord ik. Eens hij weg is sluit ik de deur. “Waarom komen ze steeds hier?” vraag ik geïrriteerd.” Ik vraag het me ook af.” Antwoorden Ligia en Alina in koor. Even later is het stil, geen muziek meer. Tenminste tot er geroep is op de gang. We horen onze docent roepen en een jongen met een Engels accent terugroepen. “De party-boy van daarnet” merkt Alina op. Na het geroep komt Jennifer binnen.

De volgende dag zijn we vrij tot de middag. We hebben besloten om lekker uit te slapen en daarna de buurt te verkennen. Rond 11 uur is iedereen klaar. We nemen de lift naar beneden en stappen het gebouw uit. “Wacht! Houd de deur open!” wordt er geroepen. Geschrokken kijk ik achter me en zie de party-boy van gisteren komen. Hij heeft een schoen in zijn ene hand en de andere schoen probeert hij lopend aan te doen. “Dankjewel” Hij raast aan ons voorbij en springt in een busje. Als het busje optrekt om te vertrekken zien we hem zwaaien als een debiel. Lachend zwaaien we terug. “Rare jongen” merken we allevier op en lopen een stukje verder.

“Hallo!” hoor ik iemand roepen maar besteed er geen aandacht aan. We zijn in Engeland, wie kent ons hier? Trouwens, we lopen hier niet alleen. “Girls!” horen we vlak achter ons. Ineens voel ik een arm rond mijn nek. “Hoe gaat het met jullie?” Het is de party-boy weer. “Het gaat goed met ons… zonder jou.” Antwoord ik gevat. “Dame met pit, een vrouw naar mijn hart. Vanwaar zijn jullie?” vraagt hij verder. “Van de overkant van de zee. Zij zijn getrouwd en wij hebben geen interesse in iemand als jou.” Ik doe zijn arm van rond mijn nek en trek de meisjes mee in een winkel. “Hoe bedoel je?” Ik krijg het behoorlijk op mijn zenuwen. “Stop met flirten. Daag” Ik negeer de jongen en neem een broek en T-shirt om te passen. Ligia, Jennifer en Alina gaan mee naar de paskotjes met elk wat in hun handen. We passen elk wat we gekozen hebben en komen weer uit het pashokje om het aan elkaar te tonen. “Staat jullie goed.” Als hij ons nu niet gerust laat doe ik hem een ongeluk. “Max, kom nou. Ze stellen je gezelschap niet op prijs. Laat ze gerust.” Een andere jongen trekt hem mee naar buiten. “Eindelijk.” Zucht ik, toen nog onwetend wat ons nog te wachten stond.