3.0 The life is the life

Het leven was zoals het was. Ik leefde het, maar ik werd zelf niet geleefd. Er was voor mij geen reden meer om te leven. ik at, ging naar school, maakte mijn huiswerk en ging slapen en dat iedere dag door 3 jaar lang. ik had mijn examens gehaald met 8-en want ik had toch niets anders te doen. Ondertussen was ik 17 en studeerde ik verpleegkunde. Ik ging 3 dagen in de week naar school en 2 dagen liep ik stage in het ziekenhuis in de stad.

-stage dag -

Ik stapte van mijn fiets en zette deze in de fietsenstalling van het ziekenhuis. Ik keek naar een grote zwarte bus en liep naar binnen toe. ik ging naar de kleedruimte, trok mijn uniform aan en begon aan mijn vaste ronde. 'Rosalie, wil je je even bij de balie melden?' zuchtend keek ik naar mijn pieper. De dag was net een uur bezig en nu moest ik me alweer melden. Ik stapte in de lift. Naast me stond een jongen met blonde stekels. ik glimlachte een keer en stapte op de begane grond weer uit waar ik naar de balie toeliep. daar stond de dokter samen met een vrouw die helemaal overstuur was. Natuurlijk kon ik haar weer gaan troosten. 'Mein zoon..' kwam er alleen maar uit en gelijk schoot ze weer vol. ik leidde haar naar stoel en ging rustig naast haar zitten. 'Meinen zoon.. Hij is niet gut meer.' De vrouw had een bekend gezicht. Waarvan wist ik niet meer. 'Mevrouw, ik zal wel even bij hem gaan kijken. Wat is zijn naam?''Georg.. Georg listing.' weer een bekende naam, wat is hier toch aan de hand?