Hoofdstuk 1
• • •
Met een klik op de knop zette ik de tv aan. Het beeld was niet helemaal helder door de storing die al een tijd lang op de lijn zat. In het begin had ik dat vervelend gevonden, die wit-grijze strepen die af en toe door het beeld heen raasden. Ondertussen was ik er echter achtergekomen dat ik blij mocht zijn dat we nog verbinding hadden met de tv-centrale want dat was bij vele gezinnen niet meer het geval sinds de vorige aanval. Terris zette zich naast me op de grond om te kijken naar het nieuws. Ik moest me inhouden om niet tegen hem te zeggen dat hij beter iets anders kon doen. Hoewel hij ondertussen 15 jaar oud was, vond ik niet dat hij zich bezig moest houden met heel deze burgeroorlog. Natuurlijk moest hij weten dat hij moest opletten in de straten, zeker wanneer hij meer naar het zuiden ging, maar dat wisten zelfs de allerkleinsten tegenwoordig. Als ik er zo over nadacht, was het angstaanjagend hoe snel mensen wennen aan dit soort situaties.
‘Goede avond, het is zeven uur en dit is het journaal met Ally’, speelde er doorheen de woonkamer. Terris zat nog steeds met volle interesse naar het tv-scherm te staren. Ik zuchtte even, waarna ook ik mijn aandacht vestigde op Ally die bij de Golden Gate Bridge stond. Zoals gewoonlijk begon het journaal met het overlopen van de burgeroorlog. Wat was de stand van zaken? Waren er rellen of aanslagen geweest? En zo ging het dan een hele tijd door tot er op het einde een aantal onbelangrijkere dingen ter sprake kwamen zoals de nieuwe supermarkt die geopend was of de uitslag van een of andere wedstrijd.
‘Vandaag was het een rustige dag. Op een paar schermutselingen na zijn er nergens aanvallen gerapporteerd’, vertelde Ally tegen de camera. Opgelucht haalde ik adem. Het was al de tweede dag op rij rustig. ‘Door onze rebellen wordt er hard gewerkt aan een nieuw plan, details mogen daarover echter nog niet vrijgegeven worden.’
Ik vond het frustrerend om niet te weten wat het plan precies inhield. Natuurlijk begreep ik dat het niet de bedoeling was dat deze plannen in verkeerde handen terecht zouden komen. Maar in mijn ogen was het nogal gemakkelijk om te verkondigen dat je een plan had. Wat hield dat plan dan precies in? Waren we van plan om het andere deel van de stad te bombarderen? Zouden we gaan voor een vredesakkoord? …
Snel drukte ik de tv uit. Wat had het voor zin om hier nog verder naar te kijken? Ze probeerden ons toch alleen wat moed in te praten dat er langs onze kant ook eens wat actie ondernomen zou worden en dat we deze hele strijd niet grandioos aan het verliezen waren. Toch voelde het als een opluchting dat er al een aantal dagen geen grote vechtpartijen, bombardementen etc hadden plaatsgevonden. Er verscheen dan ook een kleine glimlach op mijn gezicht. En ook al waren het gewoon mijn mondhoeken die zich slechts enkele millimeters naar boven bewogen, toch had Terris deze bijna verwaarloosbare glimlach van me opgemerkt.
'Het is niet omdat het een paar dagen rustig is dat heel deze strijd is opgelost'. Hij zei de woorden rustig maar toch voelden ze als een steek in mijn hart. Natuurlijk had hij gelijk. Dat wist ik diep in mezelf ook wel. Maar hiermee was dat beetje hoop en vreugde van me ook weer in enkele luttele seconden verdwenen.
'Het is toch al maar een mooi begin', antwoordde ik om zijn opmerking een iets positievere connotatie te geven.
Terris bleef echter bij zijn standpunt.
Hij bekeek heel deze situatie enorm zwart-wit. Ofwel zou één van de twee groepen de overwinning behalen in deze strijd. Ofwel zouden ze in een eeuwige strijd vervat zitten met de blanken. En ook al had ik al meerdere malen geprobeerd om deze bedenkingen van hem te neutraliseren, het had geen effect.
Ondertussen schreef ik een aantal steekwoorden op in mijn notitieboekje. Ik hield de grootste gebeurtenissen van heel deze strijd bij zodat ik een overzicht had. Welke plaatsen waren vaak een doelwit? Welke tijdstippen waren het meest voor de hand liggend? Op deze manier probeerde ik er mee voor te zorgen dat mijn familie zich zo veilig mogelijk door de stad heen kon verplaatsen. Bovendien verzamelde ik ook een aantal krantenknipsels die ik belangrijk vond om bij te houden.
Terris kwam naast me staan om mee te lezen wat ik aan het noteren was. Zo snel ik kon klapte ik het boekje dicht. Hij moest niet weten wat ik noteerde, hoe ik echt dacht over heel deze situatie en wat mijn plannen waren als deze situatie zou escaleren. Echter vielen een aantal van mijn krantenknipsels op de grond door de luchtstroom die ik had veroorzaakt met het dichtgooien van mijn notitieboek.
'Weet je wat een mooi begin zou zijn', begon Terris zijn zin terwijl hij het krantenknipsel opraapte met een foto van Harry Styles, een belangrijke spilfiguur van de blanke rebellen. 'Dat ze hem zouden vermoorden', maakte hij zin kwaad af en hij gooide het krantenknipsel dat ondertussen al verpulverd was in zijn vuist kwaad neer op de grond.
• • •
Reageer (2)
Oeeh, ik ben benieuwd naar hoe ze Harry gaat ontmoeten!
6 jaar geledenIk heb even nog een vraagje: West behoort tot de zwarte rebellen, Harry tot de blanke... maar tegen wie vechten de rebellen dan? Want een rebel is iemand die zich verzet tegen het heersende gezag (:
Haha je zal nog even moeten wachten op Harry.
6 jaar geledenEn ik weet niet of ik je vraag volledig kan beantwoorden maar de zwarte rebellen hebben de indruk dat de blanken hen proberen te beheersen en dus het gezag voor zich willen willen. Dus ze strijden daartegen. Bij de blanke rebellen is het net omgekeerd. Ik weet niet of ik je vraag zo echt beantwoord maar het wordt (hopelijk) duidelijker doorheen het verhaal.
Omg ik ben zo onwijs benieuwd naar hoe alles verder gaat!!!
6 jaar geleden