Death & Taxes | 13

Vladimir keek alsof hij ergens in had gebeten en er een zure mat in verstopt bleek te zitten. “Iedereen is ouder dan ik.”
      “Wanneer werd je gebeten?”
      Vladimir schopte vermoeid tegen het gras. Bart dacht even dat hij geen antwoord zou krijgen. “1977.”
      “Dat is het jaar van de Akkoorden,” zei Bart.
      Vladimir zond hem een blik.
      “Oh, shit. Iedereen is inderdaad ouder dan jij.” Bart kon het niet helpen. Hij lachte, wat hem geen punten scoorde bij Vladimir, maar het beeld van Vladimir als de baby uit zijn vampierennest was simpelweg te mooi. Misschien was dat een verklaring voor zijn kledingstijl - hij ging door een rebelse tienerperiode.
      “Dat is waarom ik hier ben,” zei Vladimir. “Daar vroeg je eerder naar, en je vertelde dat de wolven strootjes hadden getrokken, maar ik heb je nooit geantwoord. Dit is de reden. De jongste wordt steeds gestuurd, en ik ben al veertig jaar de jongste.”
      Dat was waarschijnlijk oprecht best wel vervelend, maar Bart vond het nog steeds te hilarisch om echt sympathie te kunnen tonen voor Vladimirs lot in het halfleven. “Misschien moet je een cavia aanschaffen in plaats van een schildpad. Meer stro om lootjes te trekken.”
      Vladimir sloeg zijn armen over elkaar. “In welk jaar ben jij gebeten?”
      “1967. Tien volle jaren eerder dan jij, kleintje.”
      Vladimir glimlachte zijn neppe hoektanden bloot. “Dan was je vijf jaar jonger dan ik toen je werd gebeten. Ik ben voor eeuwig ouder dan jij.”
      Bart voelde dat de hogere grond onder zijn voeten weg werd getrokken. Hij prikte een beschuldigende vinger in Vladimirs richting. “Hé, dat is niet hoe het werkt, en dat weet je heel goed.”
      “Ik denk niet dat er harde regels zijn voor hoe leeftijd moet worden vastgelegd na iemands dood. De overheid houdt zich daar niet zo mee bezig.”
      “Ja, nou.” Bart trok zijn telefoon tevoorschijn, wat hem een nieuwe ingeving voor een tegenwerping bracht. “In ieder geval ben ik jong genoeg om mee te gaan met de tijd, opa.”
      “Oh, ja, een dertigjarig fossiel. Het museum zou onder de indruk zijn van je vondst.”
      Bart wierp bijna zijn telefoon een aantal graven verderop toen hij gefrustreerd met zijn armen zwaaide. “Welk museum?”
      “Ik voel me beledigd,” verkondigde de dief. “Ik ben drieëndertig.”
      “Houd je mond,” zei Bart, op hetzelfde moment dat Vladimir de man suste. Het was bijna indrukwekkend, maar tegelijkertijd was er geen manier om de schade die de dief had aangebracht door zijn onderbreking weer terug te draaien. De sfeer was gebroken.
      Bart wapperde wat met zijn handen en kwam erachter dat hij zijn telefoon nog vast had. Hij staarde er even naar voordat hij weer wist wat hij ermee wilde. “Oké, ik ga, eh, de politie bellen.”
      Vladimir knikte en maakte een handbeweging richting hun dief. “Ik zal hem in de gaten houden.”
      “Niet alsof ik ergens heen kan,” mopperde de man.
      “Voor een man die over een uur in boeien op een politiebureau zal zitten, ben je verbijsterend goedgehumeurd,” zei Vladimir.
      “Que sera, sera,” meldde de man filosofisch.
      Bart had de neiging zijn tong naar hem uit te steken. Hij wist zich te bedwingen en liep een stukje weg terwijl hij 112 koos. Vladimir en de dief bleven kibbelen op de achtergrond (al klonk het alsof het vooral de dief was, die de smaak te pakken had en in Vladimir een verbijsterd publiek had gevonden), maar hij filterde dat weg. De telefoon ging maar een paar tellen over tot er werd opgenomen.
      “112,” meldde een mannenstem. “Wilt u politie, brandweer of ambulance spreken?”
      Aan de brandweer hadden ze niet veel zolang er niemand iets in de fik stak, en een ambulance was gelukkig ook niet nodig. De arme ambulancemedewerkers zouden enigszins in de war raken als ze hem of Vladimir te nauwkeurig onderzochten. “Politie, graag.”
      “Een momentje. Ik verbind u nu door.”
      “U spreekt met de 112 afdeling van de politie. Mijn naam is Karen. Met wie spreek ik?”
      “Hallo, Karen,” zei Bart, want hij had nog nooit eerder 112 gebeld en dit leek niet meer dan beleefd. Hij besloot zijn eigen naam voor het gemak over te slaan en meteen door te gaan naar het wat en waar. “Ik woon in de buurt van de begraafplaats aan de rand van de stad en ik hoorde wat vreemde geluiden. Vanaf mijn zolderraam kon ik een man over de begraafplaats zien sluipen, en ik denk dat hij mogelijk graven vernielt. Een politiewagen zou mij en mijn vrouw erg geruststellen.”
      Bart wachtte niet tot Karen weer antwoordde, maar hing op. Hij hoopte dat dat genoeg was.
      De dief was inmiddels aan het praten over eczeem op zijn rechterbeen, en Vladimir zag eruit alsof hij spijt had van de dag dat hij was gestorven.
      “Ze komen eraan, als het goed is,” meldde Bart, dwars door het verhaal van hun dief heen. “Zullen we hem naar de poort brengen?”