Death & Taxes | 12

“Precies,” stemde Vladimir in, alsof dat een logische tweede optie was.
      Bart stak zijn hand weer in de zak en vond het mes. Het was een klein rood ding, met een Zwitsers vlaggetje erop. “Aha!”
      Hij viste iets tevoorschijn uit het handvat, maar het bleek een flessenopener te zijn. Het voelde typisch: Vladimir kon niets simpel doen, dus zijn zakmes uiteraard ook niet. Te veel overbodige versiersels. Bij de tweede poging had hij wel het mes, dus hij trok de zak naar zich toe en zaagde vlak naast de knoop door het touw. Het was nog wat gedoe om het uit de zak te krijgen, want het wilde eigenlijk liever binnen blijven, maar uiteindelijk had hij het.
      “Hoe lang duurt dit nog?” vroeg de dief. Zijn stem was wat vervormd omdat hij met een mond half vol gras en een gebroken neus sprak, maar zijn geklaag was duidelijk genoeg.
      “Heb je haast?”
      “Niet echt, aangezien nog niemand de politie heeft gebeld.”
      “Oh, shit,” zei Bart. Vladimir wierp hem een blik toe die niet onder de indruk was. Bart haalde zijn schouders op. “Hij heeft wel gelijk.”
      “Prioriteiten,” zei Vladimir. “Eerst dit hier, graag.”
      “Ja ja, ik kom eraan.” Bart kwam weer naast Vladimir op de grond zitten, maar dit keer aan het hoofdeinde van hun gevangene. De man leek niet bepaald bang, en Bart wist niet zeker of hij beledigd moest zijn voor Vladimir en zijn indrukwekkende uiterlijk, of dat dit gewoon een teken was dat ze iemand hadden gevangen die ervaring had met gearresteerd worden en voortdurend high genoeg was om er niet veel om te geven. Op zich waren beide opties mogelijk, want ze sloten elkaar niet uit.
      Vladimir had zijn handen om de polsen van de man, dus precies daar het touw vastbinden zou lastig worden, dus Bart wikkelde het een paar keer om de bovenarm, een decimeter of zo boven de polsen. Het touw was niet erg lang, maar dat was vooral motivatie om het goed strak aan te trekken. Zodra hij dat had gedaan, wierp hij een blik op Vladimir, die het zag en terugkeek.
      “Ik heb geen idee wat ik doe,” gaf Bart toe. Hij had het tot hier geschopt zonder dat hardop te moeten zeggen, maar dit leek een belangrijk punt om niet de mist in te gaan, want dan zou hun gevangene mogelijk heel binnenkort niet meer zo beschreven kunnen worden.
      Vladimir had blijkbaar rustiger gespeeld dan hij was, want nu viel er een laag weg en keek hij een beetje bekommerd. Hij keek naar het touw. “Ik ook niet. Ik ben hier niet kinky genoeg voor.”
      Bart beet op zijn tong en deed toen zo goed het ging alsof dat niet was gebeurd. Zijn ontkenningsvaardigheden werden onverwacht veel op de proef gesteld deze nacht. “Zal ik gewoon een normale knoop leggen?”
      “Een dubbele, misschien.”
      Bart legde twee doodgewone knopen en had nog een heel klein stukje over aan beide kanten, dus frummelde hij er nog een derde bovenop. “Zoiets?”
      Vladimir liet voorzichtig los, maar hield zijn knie op de rug van de man. “Rare vraag, maar zou je even voor ons kunnen tegenstribbelen?”
      De man kwam erg plotseling en erg totaal in beweging. Hij wiegde hard van links naar rechts, sloeg zijn schouders tegen het gras in een poging de andere hoog genoeg te krijgen om om te draaien en schopte met zijn hakken naar achteren zo goed dat ging. Dat laatste had hem bijna een overwinning opgeleverd, maar hij raakte Vladimir net niet, want hij kon alleen zijn knieën naar achteren buigen omdat er nog steeds iemand op zijn rug zat. Na een halve minuut of zo werd de man weer stil, hoewel zijn schouders zwaar op en neer bleven gaan.
      “Nope,” zei hij, “ik denk dat jullie me gevangen hebben.”
      Bart fronste. “Waarom zouden we hem vertrouwen dit uit te testen? Hij heeft er baat bij als hij ons laat denken dat we hem goed vast hebben gebonden zonder dat het daadwerkelijk zo is.”
      Vladimir kwam overeind en draaide de man op zijn rug, zodat hij rechtop kan gaan zitten. “Ik denk dat dit het beste is wat we nu kunnen doen. De volgende stap is op zoek gaan naar een telefoon.”
      Bart knikte mee met Vladimirs woorden, want hij had gelijk, tot die laatste zin volledig bij hem doordrong. “Op zoek gaan? Je hebt er geen verstopt in die mantel vol geheimen?”
      “Ik ben geboren in 1947, dus mobieltjes zijn niet echt mijn ding.”
      Er zaten te veel dingen waar Bart iets over wilde schreeuwen verstopt in die ene zin om te weten waar hij moest beginnen. “Wacht, 1947? Ik kom uit 42. Ik ben ouder dan jij!”
      “What the hell,” mompelde hun gevangen dief, maar hij zei het duidelijk meer tegen zichzelf dan iemand anders, dus Bart besloot hem buiten het gesprek te laten vallen.