Death & Taxes | 11

“Het publiek vandaag de dag is zo veeleisend. Deze maatschappelijke verwachtingen die op vampiers worden gelegd zijn erg schadelijk, weet je dat?”
      “Donder op, weirdo,” snauwde de man, die duidelijk geen fan was van toneelspel of discussies over sociale problemen. Mogelijk beide. Hij draaide zich weer om, maar Bart was pas net achter hem aangekomen en had geen idee welke kant dit gesprek op moest gaan nu Vladimirs eerste aanpak zo lauwwarm was ontvangen. In een opwelling greep hij de zak met buit en zwaaide ermee.
      “Wow!” riep Vladimir, die achteruitdeinsde. De dief had niet zoveel geluk, want hij had Bart nog niet eens volledig gezien en werd mid-draai geraakt. Hij ging neer als een baksteen.
      “What the fuck!” riep hij, terwijl zijn handen naar zijn neus gingen. Er was een hoop bloed, en er was een bijbehorende vlek op de zak, maar Bart was allang blij dat hij niet daadwerkelijk de schedel van de man had ingeslagen gezien hoe zwaar de inhoud bleek te zijn. Een gebroken neus leek een goede deal.
      De man wilde overeind krabbelen, maar Vladimir dook boven op hem. Bart tilde de zak met een nu echt wild kloppend hart weer op, klaar voor een tweede aanval, toen hij merkte dat Vladimir niet gered moest worden van zijn eigen bloedlust. Hij had de man op zijn buik in het gras geworsteld en zat met een knie op zijn rug, met zijn handen om de polsen van de man.
      Vladimir schudde zijn hoofd om een pluk haar uit zijn mond te krijgen, maar het lukte niet helemaal. Bart boog naar voren en veegde de pluk weg, en Vladimir bevroor een moment lang, wat extra opviel omdat hij hard ademde en toen opeens compleet stopte.
      Bart had nog steeds een enorme fobie voor doodskisten, maar op dat moment had hij graag door de grond willen zakken. Hij had geen idee waar hij mee bezig was.
      De dief was degene die de ongemakkelijke stilte brak, waarschijnlijk zonder zelfs te weten dat het ongemakkelijk was. Bart was hem bijna dankbaar voor het luide gevloek.
      “Hebben we een touw of iets dergelijks?” vroeg Vladimir, toen de man weer stilviel na een duwtje in zijn rug van Vladimirs knie.
      “Ja!” riep Bart, opgelucht. “Of nee, geen idee, eigenlijk, maar goed plan.” Zijn oog viel weer op de zak met de buit van de dief. Er zat een trektouw in de rand om de bovenkant te kunnen sluiten. Hij knielde erbij neer en begon de knoop los te pulken zodat hij het touw los zou kunnen trekken. “Wacht, dit zou moeten werken.”
      Vladimir sloeg hem even geduldig gade, maar schraapte toen zijn keel. “Ik heb, eh, een zakmes in mijn cape.”
      De knoop glipte uit Barts handen. Hij keek op, maar bleef zitten waar hij was. “Was je ooit een padvinder? Waarom sleep je een hele eurowinkel aan willekeurig spul met je mee?”
      “Ik ben voorbereid. Iets wat ik van jou niet kan beweren.” Vladimir had zowaar zijn neus een stukje in de lucht gestoken voor zijn weerwoord, maar nu zakte die weer. Hij leek even te aarzelen. “Ik heb geen hand vrij,” merkte hij op, al was dat een feit waarover ze duidelijk al op één lijn zaten, na het incident van daarnet waarvan Bart had besloten te doen alsof het nooit was gebeurd. “Je zult het zakmes uit mijn cape moeten halen. Het zit in de binnenzak links.”
      “Jouw links of mijn links?” vroeg Bart, meer om tijd te rekken dan iets anders.
      “Mijn links.”
      “Oké. Eh.” Hij liet de rand van de zak die hij nog steeds in één hand had los, en de zak verschoof een stukje en maakte een geluid toen de stukken brons tegen elkaar verschoven. Hij zette de twee stappen naar Vladimir en knielde naast hem, omdat hij nog steeds op de rug van de nu vrij stille dief zat. Hij pakte de rand van de cape en tilde hem weg van Vladimirs lichaam, waarbij hij voorzichtig was zodat hij niet Vladimir zelf aanraakte. Er waren twee zakken aan de binnenkant genaaid, gewone vierkantjes stof die aan drie zijden vast zaten en boven open waren.
      “De onderste,” zei Vladimir.
      Bart stak zijn hand erin en voelde meer dan alleen een zakmes. Hij koos iets wat voelde alsof het een mes zou kunnen zijn, maar trok een aansteker tevoorschijn. Hij was zwart en er stond een doodshoofd op met vlammetjes in de holle oogkassen. “Rook je?” vroeg hij, en schuifelde spontaan een klein stukje naar de zijkant omdat hij Vladimir had aangekeken en opeens besefte hoe dicht hun gezichten bij elkaar in de buurt waren.
      Het was ongemakkelijk voor vijanden. Meer niet.
      “Nee, maar je weet nooit wanneer je iets in vlammen moet doen opgaan,” antwoordde Vladimir.
      Bart legde de aansteker in het gras. “Of wanneer je een verjaardagskaarsje moet aansteken,” opperde hij, want zijn brein werkte niet meer helemaal goed.