Death & Taxes | 10

“Hij kan maar beter niet weg zijn, want dan houd ik jou verantwoordelijk.”
      “Ik weet niet hoe je van plan bent dat te doen, maar ga je gang. Je weet niet eens mijn achternaam, dus rekeningen sturen wordt wat lastig.”
      “Ssst,” siste Bart, niet voor de eerste keer die avond, maar wel met het meeste plezier dat er tot dan toe aan had beleefd. Vladimir rolde met zijn ogen, maar bleef stil buiten die extravagante lichaamstaal om.
      Dit keer duurde het langer tot Bart weer iets opmerkte. De man had vermoedelijk een stuk gelopen of de tijd genomen om een goed graf te kiezen, want pas na een lange minuut was er weer een geluid dat vreemd en luid genoeg was om Bart een idee te geven van welke richting ze op moesten.
      Ze vonden de man weer op een plek die wat verder naar de buitenkant van de cirkel was, maar nog steeds dichter bij het midden dan bij Ava’s graf. Hier was minder beschutting voor ze, maar dat was oké, want de man stond met zijn rug naar ze toe en maakte zelf redelijk wat geluid met zijn breekijzer. Bovendien zouden ze hier niet lang staan.
      “Wat is het plan?” vroeg Vladimir.
      Bart had half gehoopt dat hij daar niet naar zou vragen. “We laten hem schrikken,” zei hij, met meer overtuiging dan hij voelde.
      Vladimir was even stil. Bart kon zijn afkeuring voelen.
      Of misschien was dat iets wat hij zich alleen maar inbeeldde, want toen Vladimir uiteindelijk weer sprak, was het zakelijk en behoorlijk constructief. “Ik kan hem van deze kant benaderen en vampierig zijn. Dat zou hem voldoende afleiden zodat jij om het veld kunt cirkelen, zodat we hem omsingeld hebben.”
      Bart slikte nog net een “en dan?” in. Hij besefte op tijd dat dit officieel zijn plan was. “Precies,” zei hij dus, zelfs al had hij het nog lang niet zover uitgewerkt. “Tel tot dertig om mij wat tijd te geven, en dan ga je op hem af.”
      Vladimir knikte. Bart schrok een beetje van de plotselinge nonverbale communicatie, want hij had het gevoel dat hij dan ook op die manier moest reageren, dus stak hij twee duimen op. Hij draaide zich om en vertrok op een drafje voordat hij kon zien hoe Vladimir dat opvatte. Hij hield zich tot het volgende zijpad voor dat hij niet was gevlucht, maar toen moest hij toch de waarheid onder ogen zien. Zichzelf voor schut zetten bij zijn aartsvijand in de buurt was gewoon geen prettig idee.
      Tegen de tijd dat hij om het stuk veld was gelopen en bij het tweede zijpad was aangekomen, het eerste pad waar weer een heg aan stond die hem kon verbergen, had hij in zijn eigen hoofd al tot dertig geteld. Vladimir telde blijkbaar wat trager, want hij kwam pas net tevoorschijn toen Bart het zijpad in was gelopen en om het hoekje van zijn heg gluurde.
      Vladimirs cape wapperde indrukwekkend terwijl hij liep, waardoor hij een stuk meer imponerend leek dan wanneer hij stilstond. Hij nam grote, zekere stappen, maar was tegelijkertijd muisstil. De grafdief, die inmiddels een stuk brons had losgewrikt en op het graf ernaast was overgegaan, had niets door. Bart keek toe met een hart dat meer merkbaar klopte dan normaal.
      Vladimir stopte vlak achter de man, die wat moeite leek te hebben met dit stuk metaal. Misschien zat het beter vast dan verwacht, of misschien was hij moe van het feit dat hij al een zak die merkbaar gevuld was aan zijn voeten had liggen.
      Vladimirs cape golfde. Bart hield zijn adem in.
      “Boe.”
      De dief maakte niet eens een sprongetje. Hij draaide zich om alsof dit iets was wat hij half had zien aankomen, zelfs al wist Bart behoorlijk zeker dat hij een doodgewoon, levend mens was. “Wie ben jij?” vroeg de man aan Vladimir, die naar hem glimlachte op een manier die niet erg vriendelijk overkwam, maar wel zijn tanden ontblootte. Bart kon alleen nog het achterhoofd van hun dief zien, maar hij deinsde niet terug, zoals misschien gehoopt of verwacht zou kunnen worden.
      Hoewel Bart hem gelijk moest geven wat zijn gebrek aan schok over Vladimirs keuze van openingszin betrof. Boe?
      “Je ergste nachtmerrie,” beweerde Vladimir, terwijl hij zijn cape fysiek bij de zijkanten vastgreep en heen en weer zwaaide. Het was een stuk minder elegant dan wat hij er tot dan toe mee had gedaan, maar het was effectief als afleidingsmanoeuvre. Bart sloop dichterbij.
      “Met plastic tanden?”