Death & Taxes | 9

Het leek een man, niet heel oud, te oordelen naar zijn lichaamshouding en bovendien het feit dat hij een hoodie en joggingbroek droeg. Het was min of meer Barts outfit, maar dan nog een stapje verder richting volkomen slob en eigenlijk niet meer geheel acceptabel in het openbaar tenzij je een gestresste student was die instant noodles kwam kopen bij de supermarkt of in de winter buiten ging hardlopen. Voor dat eerste zou deze man heel, heel erg verdwaald zijn, en voor het tweede ook, tenzij hij een erg bizarre route nam op een nog meer bizar tijdstip.
      Er was echter nog een hint dat die twee onschuldige verklaringen hier niet de juiste waren. De man had een koevoet in zijn hand en was bezig een ornament van een platte, horizontale grafsteen los te wrikken.
      “Wat een brutaliteit,” mompelde Vladimir. Bart schrok en botste tegen Vladimir op toen hij zich omdraaide, want die bleek vlak achter hem te staan. Dat verklaarde ook waarom het had geklonken alsof Vladimir direct in zijn oor had gesproken, want dat was precies wat hij had gedaan.
      “We moeten hem stoppen,” zei Bart.
      Vladimir sloeg een erg stevige hand om Barts bovenarm en trok hem een stap verder achter de heg, uit het mogelijke zicht van de figuur in de hoodie. Bart had het gevoel dat zijn bloedtoevoer afgekneld werd.
      “Nee.”
      “Wat? Hoe bedoel je, nee?”
      “De betekenis leek me redelijk duidelijk. We kunnen hem niet zomaar aanvallen. Dat trekt veel te veel aandacht.”
      Bart deed een korte poging zijn arm los te trekken, maar Vladimir verborg blijkbaar een bedrieglijke hoeveelheid spieren onder zijn rare wannabe Victoriaanse cosplay. Hij gaf snel op, want hij wilde niet de aandacht trekken van de grafdief en dit gesprek was hoe dan ook nog niet afgelopen. “Wat stel je dan wel voor?”
      “We gaan terug naar Ava’s graf en gaan verder met waar we mee bezig waren voor deze onderbreking.”
      De vraag wat dat precies was schoot door Barts hoofd. Dat ze “ergens” mee bezig waren was de eerste luide erkenning van het feit dat ze elkaar niet straal hadden zitten te negeren, zoals ze misschien hadden moeten doen, al was het maar uit loyaliteit aan een eeuwenoude vete waar zij persoonlijk nooit in betrokken waren geweest of voor hadden gekozen.
      Toen gooide hij die gedachten overboord, want er waren weliswaar geen eeuwenoude vetes die op persoonlijk niveau tussen hem en Vladimir stonden, maar als Vladimir zo door bleef gaan, zou er binnenkort een kersverse ruzie zijn.
      “We kunnen dit niet zomaar negeren,” siste Bart. Sissen was zijn beste optie, want zijn stem verheven ging niet zonder zelfs door mensenoren gehoord te worden. “Hij is een dief! Nog erger, hij steelt van een begraafplaats. Dat is disrespectvol. Dat zei je zelf.”
      “Ik zei dat het brutaal was.”
      Bart draaide zijn schouder opnieuw en Vladimir leek eindelijk te beseffen dat hij hem te stevig vasthield. Hij gaf hem iets meer ruimte, maar liet niet los. Blijkbaar was hij niet overtuigd dat Bart niet zomaar weg zou schieten als hij dat deed - terecht, want Bart was er op dit punt ook niet meer zeker van. “Ik kan niet geloven dat je dit oké vindt.”
      “Natuurlijk vind ik het niet oké, maar als er iemand is die beseft wat voor farce begrafenissen en begraafplaatsen zijn, zouden wij het wel moeten zijn. Het is niet disrespectvol tegenover de doden, want die zijn er niet meer om er beledigd over te zijn.”
      “Ik hoorde ooit geruchten over een geest die behoorlijk beschermend was over zijn graf. Hij spookte door het huis van een oom van de buurman van de neef van een vriend van me, volgens de moeder van die vriend,” zei Bart. “Maar dat is niet het punt hier! Natuurlijk zijn graven niet bedoeld voor de doden, kom op. Zij maken ze niet. Het gaat om de nabestaanden die duidelijk nog waarde hechten aan dit eerbetoon aan hun geliefde, als ze het nog steeds onderhouden. Hoe versteend moet je hart zijn om dat niet in te zien?” Vladimir week een halve stap achteruit toen Bart hem in zijn linkerborst prikte, maar liet nog steeds niet los.
      In de schaduw van de heg en een boom op het stukje groen was het licht nog minder aanwezig dan bij Ava’s graf, maar Barts ogen waren er inmiddels voldoende aan gewend dat hij iets kon herkennen van de verschillende uitdrukkingen die over Vladimirs gezicht gleden. “Ugh,” zei hij uiteindelijk. Bart had de indruk dat het niet zijn bedoeling was het hardop te zeggen door de manier waarop hij daarna zijn gezicht vertrok. Het kon echter ook liggen aan wat hij daarna zei. “Oké, je hebt gelijk. Maar we kunnen hem nog steeds niet zomaar bijten.”
      “Ik was niet van plan om het Verdrag te breken, kom op. Heb een beetje meer vertrouwen.”
      “Dat is een grote gunst om te vragen, gezien onze situaties.” Vladimir liet hem los, eindelijk. Bart kon de plek waar zijn hand had gelegen nog voelen. Het leek extra warm, maar misschien was dat gewoon omdat er nu plotseling weer bloed naartoe stroomde. “We hebben een klein probleem. Ik hoop dat je oren nog steeds oversensitief zijn.”
      Vladimir was weer naar net naast de heg gestapt terwijl Bart over zijn arm had staan wrijven, in gedachten verzonken. Hij kwam achter Vladimir staan om over zijn schouder te kijken, maar stapte toen langs hem heen en uit de veiligheid van de heg. Er was niemand meer die hem had kunnen opmerken. De hoodiedief (hoodief? hij vroeg zich af wat Vladimir van puns dacht) was vertrokken terwijl ze zijn lot hadden staan bespreken.