Death & Taxes | 6

Vladimir was even stil, alsof hij een moment nodig had om te besluiten of hij echt wilde zeggen dat hij op het punt stond te zeggen. “Ik heb twee schildpadden,” gaf hij toe. Dat was niet per se wat Bart had verwacht, maar het haalde de semi uit semi-persoonlijk, dus hij begreep waarom Vladimir erover had getwijfeld. De dagen waarin er een echt risico was dat het huisdier van een vampier werd ontvoerd zodra een weerwolf ervan wist (of andersom) waren weliswaar enkele decennia geleden, maar er was nog steeds geen overvloed aan wederzijds vertrouwen. “Achilles is ook vrij bijtgraag op sommige dagen.”
      Bart overwoog dit. Deels om zonder woorden aan te geven dat hij besefte dat Vladimir een concessie had gedaan, en deels omdat hij een moment wilde nemen om zich een beeld te vormen van deze man in zijn zwart-rode vampiercape met vampiertanden die wat sla in het verblijf van twee schildpadden gooide. Het was erg lastig voor te stellen. “Heet de andere toevallig Patroclus?”
      “Uiteraard.”
      “Nou, dan weet je ook meteen waarom Achilles bijt. Hij vocht met een rivier om Patroclus te wreken, dus het is niet meer dan logisch dat hij een grote hand die uit de lucht komt ook te grazen zou nemen. Dat is een stap te ver.”
      Vladimir trok zijn wenkbrauwen op. “Iliasverwijzingen. Ik ben onder de indruk.”
      “Niet iedere weerwolf is een wildeman.”
      “Dat heb ik nooit beweerd. Ik wed dat ook de gemiddelde weerwolf zich tegenwoordig moet onderwerpen aan het kapitalistisch systeem.”
      Het leek erop dat ze een pauze namen van hun kaartspelletjes, dus Bart strekte zijn benen. Hij liet zich plat achterover in het gras vallen, want ze zaten hier nu al minstens een uur en als Vladimir hem had willen aanvallen had hij dat al veel eerder kunnen doen. De sterren stonden helder aan de hemel. “Een vaste baan en een hypotheek zijn wel makkelijker dan een hutje in het bos waar je zelf op reeën moet jagen, inderdaad. Vooral omdat er gewoon niet genoeg reeën in Nederland zijn.”
      “En jagen is erg kliederig,” stemde Vladimir in. “Er komen altijd vlekken in je kleren die je er gewoon niet meer uit krijgt, hoe goed je bleek ook is.”
      Bart besloot niet te vragen wat Vladimirs ervaring met jagen was, want ze hadden net een onverwacht prettige camaraderie gaande. “Ik heb ooit wat Russische weerwolven ontmoet die daarop zouden hebben gezegd dat je gewoon geen kleren moet dragen als je jaagt.”
      “En de volgende dag in Hart van Nederland verschijnen als de potloodventer die door de Veluwe rent? Nee, bedankt.”
      Bart grijnsde omhoog naar de sterren. “Ik zie het zo voor me.”
      “Ik voel me gevleid,” zei Vladimir, zo schamper dat Bart zelfs zonder hem goed te kennen of naar zijn gezicht te kijken zeker wist dat het in werkelijkheid lang niet zo honend bedoeld was als hij het liet klinken. Vladimir was een goede acteur, al was dat eigenlijk niet verrassend, gezien zijn licht dramatische uiterlijk.
      “Zolang je het maar niet te hoog in je bol krijgt.”
      Bart hoorde Vladimir door de kaarten flippen. Hij draaide zijn hoofd, maar hij zag vooral Vladimirs glanzende zwarte schoenen en de onderkant van zijn benen (die waren verpakt in een nette zwarte broek compleet met strijkplooi). Hij stond op het punt om weer iets te zeggen, al wist hij nog niet precies wat, toen Vladimir weer sprak.
      "Ik moest hiervoor vrij vragen van mijn werk."
      "Ze hebben jou ergens aangenomen terwijl je je zo kleedt?"
      Vladimir boog zich voorover om Bart aan te kijken. Bart vermoedde dat hij het deed specifiek zodat Bart zijn opgetrokken wenkbrauw zou kunnen zien.
      "Sorry. Ik bedoelde eigenlijk, eh, waar werk je?"
      "Ik ben IT-specialist voor de nachtdienst van een paperclipgigant."
      "Een paperclipgigant heeft een nachtdienst? Is het echt nodig dat er vierentwintig uur per dag iemand aanwezig is daar?"
      "Paperclips slapen nooit," antwoordde Vladimir.
      Bart merkte dat hij knikte. Hij had geen idee of hij mocht lachen of niet, want Vladimir bracht het niet als duidelijke ironie of een instemming dat het inderdaad bizar was om 's nachts nieuwe paperclips te ontwerpen (of wat een paperclipgigantmedewerker dan ook deed op de pc's waar Vladimir voor zorgde), maar het leek wel het soort uitspraak dat een tikkeltje te bizar was om geheel serieus te zijn.
      Tenzij Vladimir bloedserieus was over paperclips, natuurlijk. Je wist het maar nooit als het aankwam op vampiers en bloed.