#**A Broken Ghost**# -3-

een paar weken later

Vandaag mocht ik eindelijk naar huis gaan. Ik werd bijna gek door dat witte ziekenhuis. Nu zitten ik en men moeder in de auto. Ik heb nog niks tegen haar gezegd en eigenlijk wil ik dat ook niet. Ze geeft men vader de schuld voor het ongeval,terwijl ik het was. En er is gewoon een scheidingslijn tussen men ma en mij. Het is moeilijk uit te leggen,maar ik kan gewoon niet met haar omgaan. Men vader is een week geleden ook naar huis gemogen,maar hij mocht me niet komen halen van het ziekenhuis. Men moeder vond het onverantwoord. Stom,maar wat doe je eraan. Het doet me al goed,om te weten dat men vader thuis om me aan het wachten is. Waarschijnlijk zal hij wel blij zijn met me eindelijk een terug te zien,want voor hem is dat bijna twee maanden geleden. eindelijk stopte de stomme auto voor ons huis en stapte ik snel uit. Ik wachtte niet op men moeder en belde aan. De deur ging open en direct werd ik in de lucht opgepakt door men vader. ‘auw,pa,niet doen.’zei ik half lachend,half kermend. ‘sorry jongen,maar ik ben zo blij dat je terug bent! Hoe gaat het?’vroeg hij enthousiast. ‘goed,heel goed. Ik ben blij dat ik eindelijk weer bij je kan zijn.’zei ik. Ja,ik en men vader hebben echt een heel goede band met elkaar. Hij is soort van een groot,goed voorbeeld voor me,een soort van held zeg maar. En in zijn ogen ben ik gewoon de perfecte zoon en een toffe kameraad om plezier mee te maken. Men vader is dan ook nog jong in zijn hoofd,en dat maakt het juist nog leuker. Men moeder begrijpt onze goede band niet en dikwijls kan je dan ook merken dat ze jaloers is. Maar niks aan te doen,ik moet men moeder niet. ‘kom jack,ik moet je iets laten zien!’zei hij lachend en hij trok me mee naar onze kamer. Met onze kamer bedoel ik geen slaapkamer hoor. Het is een kamer waar allerlei spullen staan,waar we plezier mee hebben. Zoals gewichten,een tv,een playstation,een biljarttafel en zo van die dingen. ‘wat heb je?’vroeg ik nieuwschierig. ‘weet je,ik weet dat jij autorijden leuk vind en omdat we dat niet meer mogen van die stomme moeder van je,heb ik iets gekocht.’zei hij en hij liet een nieuw toestel zien. ‘oh! Zot,dat meen je niet! Zalig!’riep ik blij uit. Er stond zo een toestel waar je in kan zitten,met een echt stuur en dan kan je zo virtueel rijden. ‘en hiermee kan tenminste het stuur niet in je lichaam komen.’zei hij lachend. Ik lachte mee. Ook al is het ongeluk iets pijnlijk,je moet ermee kunnen lachen. We leven allebei nog,dus dat betekend niks erg. ‘mag ik eens proberen?’vroeg ik enthousiast. ‘natuurlijk! Dat is de bedoeling.’zei hij lachend. Ik ging erin zitten,startte een spel op en pakte het stuur vast. Dit is zo zalig! Na een uurtje spelen was ik het eventjes beu en stopte ik. Ik ging naar men eigen kamer en liet me op bed vallen. Een plotse vermoeidheid overviel me. Men ogen werden loodzwaar en ik zuchtte zonder reden. Een pijnscheut ging door men zij en ik kermde even. En daarna begon er een hoofdpijn op te komen. Oh damn,ik wil niet ziek worden ofzo. Ik stond op van men bed en steunde me aan de rand van men bureau. Ik voel me ineens niet goed.. Alles draaide in het rond en er waren zwarte vlekken voor men ogen. ‘laat hem niet gaan..’hoorde ik iemand zeggen. Ik verschoot zohard dat ik op de grond viel,recht men men hoofd eerst. De hoofdpijn was op slag erger en men kamer begon nog meer in het rond te draaien. damn. Ik verschoot zo hard. Wie fluisterde dat? Er is niemand te zien.. Omg..ik voel me zo slecht. De kamer draaide nog steeds,maar het begon te vervagen. Alles werd langzaam aan zwart en ik kon in de verte men moeder horen roepen dat het eten klaar was. Maar ik kon niet rechtstaan. Ik had geen kracht,zelf niet voor iets terug te roepen. Ik ademde zwaarder en moeilijker. Ik heb het benauwd. Het zwart voor men ogen vormde weer een beeld en even dat ik dat ik een meisje zag. Maar dat was niet waar,want het was gewoon men eigen kamer weer. Men hoofd bonkte pijnlijk. Ik trok mezelf half recht en keek om me heen. Niks,helemaal niks te zien. Ik ben gewoon nog wat ziek van het ongeval ofzo. Maar een akelig gevoel bleef over men rug lopen en ik stapte snel naar beneden om te gaan eten. ‘alles goed jongen?’vroeg men moeder bezorgd.’ ja,wat zou er moeten zijn?’zei ik bot. ‘niks,maar je ziet bleek.’zei ze. ‘het is niks.’zei ik bot. ‘jack,gaan we na het eten voetbal op tv zien?’vroeg men vader. ‘natuurlijk!’zei ik enthousiast. Zie je wel,niks aan de hand. Ik voel me normaal en de hoofdpijn is zelf terug weg. En toch werd ik het gevoel niet kwijt dat ik bekeken werd…