Death & Taxes | 3

In de stilte besefte Bart dat dit een probleem zou kunnen worden. Ze waren allebei door hun respectievelijke roedels (wat Vladimir ook zei, een vampiergroep was exact hetzelfde als een roedel) hierheen gestuurd om in de gaten te houden wat er met het graf gebeurde, en dat betekende dat ze hier met z'n tweeën opgescheept zouden zitten tot Ava uit haar kist klauterde of de zon weer opkwam. Bart ergerde zich opnieuw aan het feit dat het november was: ergens rondhangen "tot zonsopgang" was een veel minder ernstige opdracht midden in de zomer, wanneer het al licht werd rond een uur of vijf. Bovendien waren zomernachten een stuk prettiger om buiten door te brengen. Hij wreef in zijn handen.
      Ondertussen sloeg Vladimir zijn cape aan de kant om een campingstoeltje te onthullen. Hij zette het op de grasstrook, schoof het een stukje naar rechts toen bleek dat hij een plek had gekozen waar de grond erg ongelijk was en de stoel zou wiebelen, en ging met een overdreven tevreden beweging zitten. Bart wist niet hoe zoiets tevreden kon overkomen, maar Vladimir kreeg het voor elkaar zeer specifieke emoties uit te drukken in zeer onnozele bewegingen.
      Er zat een gat voor een drinkbeker in de rechter handleuning van de campingstoel. Vladimir wapperde weer een beetje met zijn cape, al moest hij daarvoor gaan verzitten omdat hij nu op zijn eigen cape zat (wat tevredenheid door Bart heen liet golven, al was hij niet zo kinderachtig dat hij daarvoor met kledingstukken moest gaan wapperen om het aan de wereld kenbaar te maken), en trok een warmhoudbeker tevoorschijn. De beker vond een plekje in de bekerhouder.
      "Godsamme," zei Bart, want dit ergerde hem om een hele waslijst aan redenen, waarvan hij zelf maar de helft wist te beschrijven.
      Vladimir keurde hem en zijn mini-uitbarsting niet eens een blik waardig. Het was een duidelijk teken voor hoe de rest van de nacht zou verlopen, en Bart kon een hint oppikken wanneer die naar zijn hoofd werd gesmeten. Hij onderdrukte een zucht, want hij wilde Vladimir dat plezier niet gunnen, en ging twee ruime meters van Vladimir en zijn vreselijk goed voorbereide wachthouding op de grond zitten. Hij sloeg zijn armen over elkaar zowel omdat het er demonstratief uitzag, als omdat hij het koud had, en bereidde zich voor op een lange nacht, nu nog ongemakkelijker omdat er iemand naast hem zat die hij daar niet wilde en uit principe niet mocht.
      Hier was een interessant feit over begraafplaatsen in het donker: de eerste vijf minuten waren ze licht griezelig, zelfs als je zelf een mythisch nachtwezen was waar horrorverhalen over geschreven werden. Zelfs monsters konden immers rare dingen overkomen. Onsterfelijkheid behoedde een man niet tegen zakkenrollers.
      Na die eerste vijf minuten was de nieuwigheid eraf, en afgezien van een vaag ongemakkelijk gevoel vanwege persoonlijk trauma dat te maken had met grafkisten, deed de omgeving daarna niet meer zo heel veel wat sfeer betrof. Als het al iets was, was het een beetje een domper. Een erg saaie domper.
      De waarheid was dat er gewoon niet heel veel gebeurde in de wereld 's nachts. De meeste mensen sliepen, de meeste weerwolven en vampiers ook, en de nachtbrakers die er wel waren, hingen niet in groten getale rond op begraafplaatsen. De meeste wezens waren niet getikt genoeg daarvoor.
      Bart begon in zijn hoofd secondes bij te houden. Hij raakte de tel kwijt ergens rond vijfhonderd, en toen hij had uitgerekend dat hij daarmee nog niet eens tien minuten had weten te verspillen, glipte de zucht van eerder alsnog naar buiten. Bijna automatisch keek hij Vladimirs kant op, wat hij zichzelf de hele vijfhonderd tellen lang had verboden.
      Vladimir had een pak kaarten uit zijn cape getoverd en zat nu bijna naar voren dubbelgeklapt op de rand van zijn campingstoel, die nog net niet omkiepte. De kaarten lagen uitgespreid op het gras. Het leek alsof hij solitaire aan het spelen was.
      "Wat ben je in vredesnaam aan het doen?" vroeg Bart, voordat hij zichzelf kon stoppen. Zijn impulscontrole leek deze nacht echt problemen te hebben, maar hij wist toegegeven sowieso niet zeker of hij zichzelf had willen stoppen als hij wel de tijd had genomen om er van tevoren over na te denken. Zelfs een kort, niet geheel vriendelijk gesprek met iemand die historisch gezien zijn rivaal moest zijn zou beter zijn dan tot 3600 tellen en beseffen dat er alsnog maar een enkel uurtje was verstreken.
      "Solitaire," zei Vladimir, wat precies was wat Bart al had gegokt en hem dus een beetje suf liet voelen dat hij ernaar had gevraagd. Vladimir verlegde een kaart. Bart strekte zijn nek, maar hij kon niet veel zien.