Death & Taxes | 2

Hij scheurde zijn ogen open en besefte dat hij vast zat. Zijn wanhopige trappelbewegingen leken waarschijnlijk op de doodsstrijd van een worm, maar hij kon zich er niet eens echt bewust van zijn, want zijn handen zaten gevangen. Iemand had zijn handen gegrepen zonder dat hij het merkte en - en hij trok ze met geweld uit zijn mouwen, wat zorgde voor een onheilspellende kraak van de naden van de sweater, maar hem ook weer volledige bewegingsvrijheid teruggaf. Hij had zichzelf gegrepen, blijkbaar.
      Toen pompte zijn hart voldoende bloed naar zijn brein om hem weer laten te beseffen waar hij in eerste instantie zo van was geschrokken. Hij keek op en schrok opnieuw, zij het minder. Geen experimentele dansbewegingen dit keer.
      “Wie ben jij?” vroeg hij. Hij had het gevoel dat hij niet erg intimiderend overkwam terwijl hij op een elleboog leunend en in een halve kleermakerszit omhoog keek naar een bovengemiddeld lange figuur, dus hij gebruikte zijn nieuw bevrijde rechterhand om zichzelf omhoog te duwen. Een korte blik op Ava’s graf gaf aan dat alles daar nog in orde leek.
      De man voor hem maakte een beweging waardoor zijn donkere cape dramatisch golfde. Bart staarde, want hij liep een beetje vast op het feit dat de man daadwerkelijk een cape droeg. Kleuren waren lastig te onderscheiden bij het gebrek aan licht, maar de maan was helder genoeg om een indruk te geven van bordeauxrood aan de binnenkant en een zwarte of zeer donkergrijze buitenkant. Het leek…
      Het leek op een vampierkostuum.
      Bart keek naar het gezicht van de man en kneep zijn ogen samen in een poging ze te overtuigen hem een scherper zicht te geven. “Ken ik je?”
      De man grijnsde wat erg witte tanden bloot. Erg witte en- En erg scherpe? Had hij extra lange hoektanden? “Mijn naam is Vladimir,” verkondigde de man. Hij zei het niet gewoon, zoals een normaal mens zichzelf zou introduceren, als iets wat al honderd keer eerder is gebeurd, maar hij vermeldde het, hij kondigde het aan, hij adverteerde het alsof het een of andere impact op zijn publiek moest hebben.
      Zijn publiek was, voor zover Bart wist, alleen Bart. Bart was vooral in de war.
      “Bart,” zei hij, want dat leek een goede start. Vladimir had zijn hand niet uitgestoken, dus deed hij dat ook niet.
      Hij wist niet zeker hoe hij zijn volgende vraag moest stellen. Gewoon recht voor de raap leek logisch - “ben je een vampier” is een logische zet als je wilt weten of iemand een vampier is - maar deze man leek te theatraal aan alle stereotypen te voldoen. Als hij ja zei, was er nog steeds geen garantie dat hij echt was wat hij zei dat hij was, en niet gewoon een zeer gedreven menselijke wannabe.
      “Jij bent de weerwolf?” vroeg Vladimir, voordat Bart een vraag had kunnen formuleren die in een of andere geheimtaal sprak die cosplayers niet zouden begrijpen, maar echte vampiers wel.
      “De weerwolf?” herhaalde Bart. “Een specifieke?”
      “Ik mag toch aannemen dat jij, als individu, een specifieke weerwolf bent, en niet het algemene gemiddelde van het concept van een weerwolf.”
      Daar was maar één juist antwoord op. “Wat?” Bart betwijfelde steeds minder dat deze vreemde snuiter een echte vampier was. Irritant genoeg om aan het profiel te voldoen was hij in ieder geval.
      Vladimir liet zijn cape weer golven. Het bracht een duidelijk gevoel van ongeduld over, op een manier waar Bart vrij weinig van begreep, want hij kon zich niet herinneren ooit eerder emoties te hebben gelezen in bewegingen van kledingstukken. “Jij bent de weerwolf die door jouw soortgenoten is gekozen om vannacht in de gaten te houden of deze dame hier lid wordt van jullie roedel?”
      Bart overwoog of hij moest liegen, maar het leek vrij zinloos. De vraag was zo specifiek dat het antwoord waarschijnlijk al vaststond voor Vladimir, wat hij ook zei. “Ja. Wie ben jij?”
      “De vampier die hier is om hetzelfde te doen, minus het roedel. Vampiers zijn geen huisdieren, dus we vormen geen roedels.”
      “Oh mijn god, waarom zijn alle vampiers altijd zo racistisch? Het is typisch dat ik een van jullie tegenkom en je -”
      Vladimir draaide zich om met een slag van zijn cape. Bart was dat ding nu al zat. Hij greep ernaar.
      “Hé, ik praat tegen je, jij bloedzuiger.”
      Voordat hij wist wat er gebeurde, lag hij dit keer daadwerkelijk languit op de grond. Het gras was nog steeds niet vochtig, maar wel koud, en de verandering in positie was bijzonder desoriënterend. Vladimir torende boven hem uit, nog steeds bovengemiddeld lang en vanuit een perspectief plat op de aarde nog bovengemiddeld langer, en keek zowel kwaad als bijna schaapachtig.
      “Raak me niet aan,” siste hij, en sprak toen zijn eigen woorden compleet tegen door een hand naar Bart uit te steken. Bart had hem al aangenomen uit verbijsterde reflex voordat hij besefte dat hij dat absoluut niet wilde doen.
      "Ja, nou," zei hij, want alles voelde opeens een beetje ongemakkelijk. "Draai je dan niet van me weg als ik tegen je praat."
      "Als je interessantere dingen zei, zou ik het niet hoeven te doen."
      "Ik ben een heel interessant persoon, hartelijk dank."
      Bart wist redelijk zeker dat hij Vladimir met zijn ogen zag rollen, maar het was nog steeds donker. Er was net genoeg reden voor twijfel dat hij er niets van zei. Vladimir leek ook uitgepraat, dus viel er een stilte.