002

Noa werd wakker van het deuntje van haar gsm, het was een smsje van Aurelie om te vragen of ze samen naar school zouden fietsen. Noa had geen zin om te antwoorden en verwijderde het meteen. Vandaag had ze gewoon nergens zin in! Voor deze laatste dag zou ze wel alleen fietsen ; Pfft... wat maakt het veel uit dacht ze bij zichzelf. Maar dan pas beseft ze wat haar te wachten stond, nog een halve dag school en dan zouden ze naar New York vertrekken; voorgoed. Noa wist nu al zeker dat het afscheid haar zwaar zal vallen, maar voor haar zus Mauranne ook. Noa komt uit haar bed en loopt naar beneden richting de ontbijttafel, zonder een woord te zeggen gaat ze zitten en neemt een boterham. Goedemorgen zegt Marianne(Noa haar mama) Goedemorgen?!?! roept Noa; ze wil boos worden maar bedenkt zich dan. Het lost toch niets op. Noa eet snel een boterham en rent naar boven. Ze kan echt niet langer aanzien hoe het vertrek maar dichter en dichter komt. Ze moet trouwens nog haar geschiedenis herhalen; dan vergeet ze mischien even alles. Maar die gedachte was hopeloos; terwijl ze haar geschiedenis herhaalde gonsde het woord afscheid maar in haar hoofd! Ze keek op de klok: kwart voor 8. Ze nam haar boekentas en liep naar beneden richting de voordeur. Tot vanmiddag! riep Marrianne, maar Noa merkte de vragerige toon in haar zin wel op. Jaja zuchte noa, tot vanmiddag! ze stapte op haar fiets en reed naar school. Als ze daar aankwam stormde al haar vriendinnen op haar af om al afscheid te nemen. Noa moest haar tranen bedwingen, maar ze wist dat ze toch zou moeten huilen. De bel gaat, Noa loopt naar haar rij. Ineens ziet ze Mevrouw Andries op hun afstappen, Ohnee zucht Noa; Wiskunde pfft...

Tijdssprong van 4 lesuren...

De bel ging over 5 minuten, Noa zat te bibberen op haar stoel. Binnen 5 minuten zou ze echt afscheid moeten nemen. Nog 4 minuten, Nog 3, Nog 2, Nog 1; Triiiiing
Ohneee dacht Noa, ze wou nu al beginnen huilen. Iedereen liep richting de speelplaats, Noa dus ook. Haar vriendinnen stonden haar al op te wachten. Noa begon al spontaan te huilen. Ze gaf al haar vriendinnen een dikke knuffel en toen volgde de groepsknuffel. Noa had al een afscheidsfeestje gegeven, maar toch viel het afscheid zwaar. Ze zag haar moeder aan komen gereden, ze toeterde. Ohnee, nu was het moment gekomen ze gaf iedereen nog eens dikke knuffel en een zoen en stapte naar de auto waar Marianne ongeduldig zat te wachten.Noa stapte in, maakte haar gordel vast en keek nog voor de laatste keer naar buiten. Ze wou nog zwaaien maar ze kon haar vriendinnen al niet meer zien. Ze had het moeilijk, heel moeilijk. De eerste traan rolde al over haar wang...