Hoofdstuk 9 Nova, Alex, Matthew en Jens

De avond brak aan. De broers en zus zaten aan tafel, samen met Margriet. Ze waren haar wel wat uitleg verschuldigd. Alex had hen aan Margriet voorgesteld. Alex had Margriet wel z’n excuses aangeboden. Matthew had direct gevraagd of ze zich ergens konden wassen. Jens had niks gezegd. Nova was blij geweest al haar broertjes weer te zien, maar daar bleef het ook bij. Alex zei tegen Margriet: ‘Nou, dit is dus Jens, mijn jongere broertje van inmiddels 14 jaar. Dit is Matthew, ook mijn jongere broertje en hij is nu 15 jaar. En dit is mijn tweelingzus Nova, van 16 jaar, net als ik, of course. Ik heb ze tijden niet gezien, maar het doet me goed te horen dat ze nog leven.’ Hij richtte zich op Nova. ‘Maar welke strijd bedoelde je nou, Nova?’ ‘Dat is een lang verhaal. Maar het komt er op neer dat ik op straat een andere groep wezen ben tegengekomen, me bij hen heb aangesloten, en dat er op een ochtend toen ik wakker werd nog een andere groep stond die mijn groep aanviel. Dat is de makkelijkste manier om het zo snel en zo goed mogelijk te omschrijven.’ Het werd stil. Iedereen was verzonken in zijn eigen gedachten. ‘Maar als ik het dus goed begrijp, zijn jullie 1 en dezelfde familie?’, vroeg Margriet. ‘Ja’, zei Jens. ‘De familie Xhofleer’, werd er in koor gezegd. Er werd verbaasd gelachen, omdat het precies tegelijkertijd gezegd werd. Het werd een gezellige avond vol verassingen, gelach, verbazingen, gezelligheid, verdriet en, nog belangrijker, vriendschap, en vertrouwen.

Na Margriets dood mochten Nova, Alex, Matthew en Jens toch nog in het huis blijven wonen. Ze kregen zelfs elke maand een uitkering. En zo kwam alles toch nog goed.