#**A Broken Ghost**# -2-

Een drukkend gevoel op men borstkas liet me wakker worden. Ik opende traag men ogen en kreunde pijnlijk toen ik een steek door men borstkas voelde gaan. Ik keek verward om me heen en zag dat ik in een witte kamer lag. Het stink hier naar schoonmaakmiddelen en het wit verblind me. Ik moest even hoesten,maar dat deed zoveel pijn,dat ik direct ophield. De deur ging ineens open en ik probeerde men hoofd te draaien om te zien wie het is,maar ook dat deed veel pijn. ‘omg!’hoorde ik de persoon zeggen. Het is een vrouw,dat is wel duidelijk aan de stem te horen. Ze liep weer weg en de deur viel dicht. What the fuck is heier aan de hand nog geen tien seconden later ging de deur weer open en waren er twee mensen meer. Ze kwamen snel naar me toe en keken me verwonderd aan. Ze zeiden niet veel tegen me,maar de dokters gaven zo een spuit en deden iets met de draden die in men lichaam zaten. Allemaal verwarrende dingen waarvan ik niet weet waarvoor ze nodig zijn. ‘en hoe voel je u,jongen?’vroeg de verpleegster lief. ‘goed.’zei ik kermend. ‘de pijn zal nog wel een paar weken duren,maar het gaat wel over als je je morfinespuitjes neemt.’zei ze. Morfinespuitjes? Waar heeft ze het over! Ik neem geen drugs. ‘we hebben je moeder al opgebeld,ze is er over een paar minuutjes.’zei ze. ‘en men vader?’vroeg ik kermend. ‘je vader ligt in de kamer hiernaast. Hij is nog niet helemaal gezond,maar hij is stabiel. Maak je maar geen zorgen.’zei ze lief. De dokters en de verpleegster verlieten de kamer en eventjes later ging men deur weer open en kwam men moeder huilend naar me toe. Ze kuste men hoofd en omhelsde me stevig. Ik kermde. Ze liet me geschrokken los. ‘sorry..maar ik ben zo blij dat je eindelijk wakken bent! Ik was zo bang!’zei ze huilend. ‘wakker? Ma,waarom lig ik hier?’vroeg ik verward. ‘weet je dat dan niet? Schat,je hebt een auto ongeluk gehad. Ze hebben je moeten opereren want je had inwendige bloedingen. Je lag drie weken in coma!’zei ze emotioneel. Ik kon even niks bedenken om te zeggen. Ik,in coma? Een ongeluk? Ik rij niet eens in de auto! En wat heeft men vader daarmee te maken? Wat bedoelen ze met ‘hij is nog niet helemaal gezond’ enz?? ach..ik vraag wel een andere keer. Ik heb zoveel pijn. Ik keek eens naar mezelf en nu pas viel me op dat men arm in een gips was en dat er verband om men ribben was gedaan. Het zag een beetje rood. Ik had schrammen op men hoofd en ik voelde eraan. Er zit een naad. Fuck. Waarom kan ik me niets meer herinneren? ‘ma..wat is er juist gebeurd?’vroeg ik verward. ‘je vader was zo stom om je te laten rijden en je bent tegen een boom gereden. Je vader zegt dat je een hert hebt moeten uitwijken en zo de controle over het stuut bent kwijtgeraakt. Maar het maakt niets uit,ik ben niet boos. Het gaat je goed en dat is alles wat nu telt. Je vader kan wat meemaken!’zei ze. ‘ma..niet doen. Pa heeft er niks mee te maken. Ik zat achter het stuur,dus ben ik verantwoordelijk voor wat ik doe.’zei ik. ‘nee,ben je niet. Maar het doet er nu niet meer toe. Je bent eindelijk terug wakker. Ik had zo’n schrik dat je nooit meer wakker zou worden.’zei ze huilend. ‘ma..het is al goed. Kan ik naar papa?’vroeg ik, ‘nee,je moet blijven liggen,anders scheurt je wond open.’zei ze. ‘men wond?’vroeg ik. ‘het stuur is dwars door je ribbenkas gebroken,en het kon er amper weer terug uitgetrokken worden. Je hebt veel gebroken ribben gehad,maar dat is ondertussen al wat beter omdat je drie weken hebt stilgelegen.’zei ze. Bah! Een stuur door je ribbenkas heen! Stel je voor. Daarom heb ik waarschijnlijk zo’n pijn. ‘ik moet nu wel terug naar huis,maar morgen kom ik weer.’zei ze lief. Zo ken ik haar helemaal niet. Men moeder is nooit lief. Waarom dan nu wel? Zo zie je maar.. Een mens kan alleen maar vergeven en liefhebben,als er iets verkeerd gaat. Dan pas beseffen ze wat ze hebben. En wat het waard is. Maar men moeder kan me niet schelen. Ook al zou zij doodgaan. Ik haat ze. Noem me harteloos,maar zo is het. En ik verander niet van gedachte. Ze kuste op men hoofd en ging dan weer de deur uit. Nu is het hier zo stil,en het enige wat ik kan horen,is het machine dat men hartslag en bloeddruk in het oog houdt. Even op een rijtje zetten… ik heb een ongeluk gehad,was zwaar gewond,heb ik coma gelegen,men vader ligt er ook nog.. What the fuck!? Ik weet alleen nog..ja,het enigste dat ik nog weet is dat ik op een Maandag ben opgestaan en men ouders ruzie aan het maken waren. Dan houd de herinnering op. Dus ik ben niet op school aangekomen. De gedachte alleen al dat een mensenleven zo snel kan ophouden met bestaan. Stel je voor dat er iemand in je klas niet meer komt opdagen. En dan hoor je dat hij of zij dood is of toch bijna. Zoiets is soms moeilijk te beseffen,maar zo’n dingen gebeuren echt. Maar waarom juist ik? Waarom moest er dan juist een hert overlopen? Ik kan al best wel goed autorijden,waarom moest er dan zoiets gebeuren bij de eerste keer dat ik een rij? Is dat men lot? Of gewoon puur toeval? Misschien moet ik maar beter eens wat gaan slapen,dan kan ik alles verwerken...