Hs 81: Arrie

Als de wedstrijd voorbij is kijk ik naar Mem, het was een interessante wedstrijd die we natuurlijk hebben gewonnen. Ze moet Claude ooit vertellen van haar en Shawn. "Wat is er?" vraagt Gazel als hij naast me komt staan. "Niks," zeg ik als ik het weg lach. "Oké," zegt hij. Hij kijkt nog altijd een beetje bezorgd maar laat het toch gaan. "Ik ga even naar Kyky, ik kom zo terug," zeg ik als ik richting Kyky loop. Ze ziet me al aan komen en zwaait, ik zwaai terug. "Hey," groet ze me als ik naast haar sta. "Hoi," antwoord ik. "Wat is er?" vraagt ze meteen. Schijnt het dan zo door dat ik ongerust ben over Mem? "Ik maak me zorgen om Mem, ze moet het Claude vertellen anders komen er alleen maar meer problemen," antwoord ik eerlijk. Ze knikt. "Ik begrijp wat je bedoelt maar ze moet het nog altijd zelf doen. Als Claude het van een ander hoort zal dat het alleen maar erger maken," zegt ze. Ze heeft gelijk en dat weet ik. Maar dan kunnen we alsnog niet tegen Claude liegen. Ik zucht. "Weet je wat, als we terug zijn spreken we haar erop aan en dan kan ze het zelf doen. Waarschijnlijk moeten we gewoon een keer tot haar door dringen," zegt Kyky. Ik knik. "Goed idee," stem ik dus maar in.

Op de boot is het rustig, geen rare dingen. Ik sta langs de reling. "Denk je dat we het FFI kunnen winnen?" vraag ik aan Gazel die naast me staat. "Natuurlijk, als we ons ervoor inzetten," antwoord Gazel. "Maar de andere teams zetten zich er ook voor in. Als we verliezen liggen we eruit," breng ik ertegen in. "Doe niet zo negatief, bekijk het zo. Als je je best doet is er geen team dat beter kan presteren dan je eigen team en er is geen team dat beter zijn best doet dan dit team. We hebben immers Mark, hij slaat zichzelf in zijn gezicht met een autoband en zo is dit alles eigenlijk begonnen," zegt Gazel. Dat weet ik. Toen de jongens voor het FF bij Mark gingen kijken bij zijn 'speciale' training, waren ze helemaal opgewonden en wouden maar wat graag mee doen. "Je hebt gelijk," zeg ik als ik Gazels hand pak. "We kunnen dit inderdaad winnen," voeg ik eraan toe.

We zijn terug bij het hotel en ik loop naar Kyky. "Gaan we dan nu naar Mem?" vraag ik haar. "Ik kleed me even snel om, ik zweet en voel me vies," zegt ze als ze naar haar kamer stormt. Ik loop er rustig achteraan en blijf buiten wachten. Ik heb toch heen reden om naar binnen te gaan en dan kan ze zich ten minste rustig omkleden.

Na wat eeuwen leek te duren gaat de deur dan eindelijk open. "Hè hè, ben je eindelijk klaar," zeg ik ongeduldig. "Hoopje ongeduld," mompelt ze dan ook. "Altijd!" roep ik als ik naar Mem ren. Ze staat met Shawn in de hal te praten. "Mem!" roep ik. Ze kijkt op. Ik ga voor haar staan en Kyky komt er even later naast staan. "Wat is er?" vraagt ze als ze van mij naar Kyky en weer terug kijkt. "We willen even met je praten," zegt Kyky. "Alleen," voeg ik eraan toe als ik naar Shawn kijk. "Sorry," hoor ik Mem tegen Shawn zeggen. "Geeft niet, ik moet me toch nog omkleden," zegt Shawn als hij naar zijn kamer loopt. Dan staan we met zijn drieën in de hal. "Je moet Claude vertellen van jou en Shawn," begin ik. "Maar... Wat als hij boos word?" vraagt Mem. "Hij gaat bozer worden als hij het van iemand anders hoort," zegt Kyky. Ik knik instemmend. "Van iemand zoals?" vraagt Mem. "Weet je hoe dik het er bovenop ligt?" vraagt Kyky haar. Nu is ze stil. Ze kijkt naar de grond, waarschijnlijk denkt ze na over wat we net hebben gezegd. "Goed, ik zeg het hem... Morgen of zo," mompelt ze. "Nee, nu," dring ik aan. "Waarom per se nu?" vraagt ze. "Ik ken jouw 'morgen of zo', dat zeg je morgen ook en de dag daarna en de dag daarna tot je het niet meer hoeft te doen," legt Kyky uit. "Oké, oké. Ik ga al," zegt ze als ze weg loopt. Ik kijk haar na. "Was het echt wel goed om haar zo ver te pushen?" vraag ik aan Kyky. "Ze had het uit zichzelf niet gedaan, ik denk dat het goed is als ze het nu zegt. Hoe langer ze het verzwijgt hoe bozer Claude gaat zijn," antwoordt ze.

P.O.V. Mem:
Ik loop de trap op naar Claude's kamer en blijf voor enkele voor zijn deur staan.
Wiebelend van de zenuwen haal ik een paar keer diep adem, waarna ik op zijn deur klop en nerveus afwacht op een reactie.
Zodra de deur opengaat, verschijnt Claude in de deuropening. 'Mem?' Hij kijkt me vragend aan. 'Is er iets aan de hand?'
'Niet per se,' glimlach ik gespannen. 'Ik wilde gewoon vragen, of je zin had om een stukje met me te gaan wandelen. Ik moet je iets vertellen.' Ik staar hem met grote ogen aan. 'Dus... Wil je misschien mee? Het hoeft niet ontzettend lang te duren.'
Hij knikt. 'Tuurlijk.'
Ik zucht opgelucht. 'Gelukkig.' We lopen samen het hostel uit en wandelen wat doelloos door de stad. We bekijken wat gebouwen, beelden en struikjes en praten over de meest algemene dingen. Hoe gaat het nu eigenlijk met je? Heb je verder nog leuke dingen gedaan hier op het eiland? En bijna vergeten! Hoe gaat het op school? Ook alles goed?
Zo nutteloos allemaal.
Maar ik kan er niets aan doen. Ik ga automatisch over de meest zinloze dingen praten en geef over de meest onzinnige dingen mijn mening. Zelfs een baksteen is nog interessanter om mee te praten op dit moment. Die zegt niets terug weliswaar. Maar dat is altijd nog beter dan dit suffe gedoe.
Ik moet het hem gewoon vertellen. Niet zeuren. Gewoon doen. Dan wordt hij maar boos. Ik kan toch hard rennen als het nodig is. Nee, fout! Dat is de verkeerde instelling. Niet wegrennen. Blijven staan en wachten.
Ik zucht diep.
Kan Claude niet gewoon vragen of er iets aan de hand is? Of erop terugkomen dat ik hem iets moest vertellen? Dat zou het starten van dit gesprek echt vele malen makkelijker maken. Een goed begin is het halve werk, zullen we maar zeggen. Toch?-
Wat loop je nu te jengelen, Mem?! Zeg het gewoon. Hou op met die domme vragen aan jezelf te stellen en vertel het Claude. Hij is je beste vriend.
Dat geeft de doorslag. Claude is mijn beste vriend. Hij moet het weten.
Ik tik Claude voorzichtig op zijn schouder. 'Hey. Zullen we daar maar even gaan zitten?' vraag ik wijzend naar een bankje, dat bijna verstopt is door alle palmbomen die eromheen staan.
Claude knikt kort en volgt me naar het bankje. We gaan zitten en staren stilletjes naar onze voeten.
Ik slik en bijt zacht op mijn lip. 'Ik moet je dus iets vertellen.' Voorzichtig kijk ik weer op. 'En ik heb er spijt van dat ik je dit niet meteen heb verteld. Maar dat durfde ik gewoon niet.' Ik draai me naar hem toe en pak behoedzaam zijn hand vast. 'Het zit namelijk zo.' Ik zucht diep en sluit mijn ogen. 'Ik heb al een tijdje iets met Shawn. Al voor de wedstrijd van Inazuma Japan tegen de Fire Dragons.' Ik open langzaam mijn ogen en staar Claude vanonder mijn haren aan. 'Sorry.'
'Denk je dat ik gek ben? Mem, dat had ik allang door.'
Mijn ogen worden groot. 'Meen je dat?'
'Ja.' Hij glimlacht moeizaam. 'Jij en Shawn zijn sinds dat hij terug is zóveel samen, dat het me echt wel duidelijk was. En toen ik jullie in het stadion zag staan, wist ik het al helemaal zeker.'
'Het spijt me zo, Claude. Ik wilde je gewoon niet kwetsen.'
'Het is oké,' zegt hij kalm, waarna hij een diepe zucht slaakt. Hij blijft een aantal seconden stil. Maar dan verschijnt er een brede glimlach rondom zijn lippen. 'Het is goed zo. Dat heb ik besloten toen ik jullie zo bij elkaar zag staan in het stadion.'
Ik staar hem verward aan en trek mijn wenkbrauwen omhoog. 'Hoe bedoel je?'
'Jullie keken allebei zo gelukkig, dat ik helemaal niet moet proberen tussen jullie in te komen,' legt hij uit. 'Als je beste vriend zou ik toch juist moeten willen dat jij gelukkig bent? Dus waarom zou ik dat dan verstoren?'
'Omdat je me nog steeds leuk vindt,' mompel ik zacht.
Claude glimlacht en aait me over mijn haren. 'Dat is waar. Maar ik weet ook wel dat dat nooit iets gaat worden.'
'Ahw, Claude...' Ik grinnik zacht. 'Ik zou nu heel cliché kunnen zeggen dat het niet aan jou, maar aan mij ligt.'
Claude grijnst. 'Dat zou je kunnen doen. Maar dat ligt vrij voor de hand.' We lachen zacht.
Dan sla ik mijn armen om hem heen.
'Ik heb je verkeerd ingeschat, Claude. Ik had niet verwacht dat je zo koeltjes zou reageren,' fluister ik. 'Het spijt me echt.'
'Het is je vergeven.' Hij grinnikt. 'Ik had jou namelijk ook verkeerd ingeschat.'
Ik kijk hem verbaasd aan. 'Hoezo?'
'Ik had je banger ingeschat. Ik dacht dat je het überhaupt niet zou durven te vertellen.'
'Het was ook niet mijn eerste keuze. Maar je zou er toch achter zijn gekomen.' Ik laat hem glimlachend los en steek mijn hand naar hem uit. 'Opnieuw beste vrienden?'
Claude trekt me lachend terug in een knuffel. 'Tuurlijk.'

Nu alles weer goed is gekomen willen we onze trouwe lezers bedanken. We weten dat we niet regelmatig schreven en soms een wel héél langs pauze lieten maar ondanks dat zijn mensen blijven lezen.
We raakten enorm gemotiveerd door jullie reacties en hierdoor is deze story zo lang geworden.
Wie weet kunnen we ooit een soortgelijk verhaal maken, maar voor nu baii!!!
Hopelijk tot een ander verhaal en nogmaals bedankt voor het lezen!