C H A P T E R x E L E V E N

C H A P T E R x E L E V E N

Christina en ik liepen door de stad om een leuk zaakje uit te zoeken. Uiteindelijk besloten we naar de Italiaan te gaan. ‘Maar vertel Christina, jij en Bill?’ Ik knipoogde naar haar maar ze pakte de hint niet op. ‘Bill en ik zijn gewoon vrienden, net zoals jij en ik.’ Ik trok mijn wenkbrauw op. ‘Jij en Tom zijn ook echt precies het zelfde!’ Zei ze lachend. ‘En is dat iets goeds?’ Een grote glimlach bleef op haar gezicht staan. ‘Ja! Hij vroeg gisteren avond precies hetzelfde.’ Ik knikte en al snel kwam ons eten er aan. Het was heerlijk, een plek om te onthouden. Het was fijn om wat te eten samen met Christina, zonder de jongens. Na ongeveer een uur liepen we weer richting thuis.

Toen ik het huis binnenliep zag ik hem in de achtertuin staan. Versteend bleef ik binnen staan, maar als snel kwam Bill naast mij staan. ‘Ga naar hem toe. Praat met hem.’ Ik knikte van niet en ging op de bank zitten. Ik wist nog steeds niet wat ik wilde en wat hij wilde. Misschien is het goed als hij straks weg is, dan kan ik tenminste nadenken. ‘Alice?’ Ik hoorde hem binnen komen lopen. Hij kwam aanlopen met een bordeaux rood notitieboek. ‘Schrijf alles hier in op. Ik doe hetzelfde.’ Hij had het zelfde boek in zijn handen, wel de zwarte variant. Ik knikte. ‘Als ik terug ben wisselen we hem om.’ Twijfelend keek ik hem aan, zou dit betekenen dat ik echt niets meer te horen zou krijgen?

Nog een paar uur en dan zal het voorbij zijn, hij zou verdwijnen. Ik liep naar de achtertuin zonder iets te zeggen en stond daar voor een tijdje. Het duurde een paar minuten tot ik een arm om mij heen voelde. Toen ik naast mij keek, zag ik dat het Tom was. ‘Let je goed op jezelf?’ Ik knikte. ‘Nee, Alice. Even serieus, geen geintjes met Ryan meer.’ Ik begon te glimlachen. ‘Ik zal mij inhouden Tom.’ Daar stonden we samen glimlachend in de tuin. ‘Hé Tom, het komt allemaal goed zolang jij niet tegen elke jongen zegt dat je mijn vriendje bent.’ Ik porde hem in zijn zij, maar dat kreeg ik al snel terug. Net toen Tom mij vastpakte hoorde ik mijn telefoon gaan. Het waren mijn ouders. Rustig liep ik naar binnen zodat ik alles goed zou horen. De conclusie van het gesprek is hetzelfde als elk gesprek: ze bleven nog een paar dagen weg en zouden volgende week pas terug komen. Ik stopte mijn telefoon weg en liep weer naar buiten.
‘Wat is de planning van vanavond?’ We stonden allemaal buiten, terwijl het nog ijzig koud was. Ik kreeg geen reactie. ‘Gaan we uiteten?’ Christina nam mij mee naar binnen. ‘Is het een idee dat jij en Tom samen gaan eten?’ Ik knikte van niet. ‘Nee, ik moet afstand nemen. Proberen althans.’ Met een grote glimlach keek ze mij aan. ‘Dus, wat er net in de tuin gaande was noem jij afstand?’ Met grote ogen keek ik haar aan. ‘Jullie hebben ons bespied?’ Ze knikte.

We besloten samen pizza te eten bij mij thuis en de tijd ging snel voorbij. ‘Jongens, ik ga zo slapen.’ Gapend wreef ik in mijn ogen en ruimde de spullen op. ‘Hé!’ Ik voelde zijn handen op mijn heupen, terwijl hij achter mij stond, hij trok mij dichter naar zich toe. Ik voelde de schokjes door mijn lichaam schieten, zoals dat altijd gebeurd als hij mij aanraakt. ‘Nee, Tom.’ Ik draaide mij om en keek recht in zijn ogen. Ik voelde zijn warme hand op mijn wang, ik draaide mijn hoofd weg en ging verder met opruimen.
‘Fijne avond jongens! Ik ga slapen.’ Rustig liep ik naar boven, ik kleedde mij om en pakte het boekje dat hij mij gaf.

Beste Tom,

Ik wil dat je weet hoe alles gaat lopen. Dit is de laatste avond van ons samen geweest en ik geloof ook echt dat dit de allerlaatste was.
Alleen het is onduidelijk of onze paden ooit nog zouden kruisen. En de vraag of je dit überhaupt zou lezen. Ik ga er vanuit dat dit nooit gelezen zal worden en dat dit voor mijzelf blijft.
Wanneer je straks weg bent, kan ik nadenken.

I'm just letting you know I'm emotionally unavailable
I'd love to reciprocate your love but I'm incapable
I know that you don't get it, but I'm just so unstable
And all I could think about is how you'd be unfaithful

Je weet hoe ik ben, ik denk te veel na. Ik heb jou trouwens verteld dat ik morgen moet werken, niet helemaal waar. Ik heb werk afgezegd. Straks kom je naar boven om te slapen, dan voel ik jouw warme huid tegen die van mij, aangezien jij mij altijd vast houdt tijdens het slapen.

Desondanks dat ik emotioneel onbereikbaar ben, zal ik aan je denken.
Alice.

‘Wat doe je?’ Hij keek mij glimlachend aan. ‘Ik schrijf in je boek.’ Snel kwam hij mijn kant op lopen. Hij wilde het boek uit mijn handen pakken. ‘Jammer Kaulitz, als je terug komt dan mag je lezen.’ Glimlachend keek hij mij aan en kwam dichterbij. ‘Reken maar op wanneer.’ ‘Dat zullen we nog wel zien.’ Ik stapte het bed uit en stopte het boekje in een kastje. ‘Maar het was de bedoeling dat je zou schrijven wanneer ik weg ben. Niet wanneer ik er nog ben.’ Hij pakte het boekje. ‘Mag ik?’ ‘Ja ga maar.’ Met mijn ogen dicht lag ik bed, ik hoorde hem lezen, woord voor woord. ‘Mijn warme huid?’ Grinnikte hij. Ik deed alsof ik het niet hoorde. Hij drukte zijn lippen op mijn voorhoofd. Niet veel later hoorde ik hem het bed in stappen en voelde ik zijn warme armen mij omhelzen. Zachtjes drukte hij kleine kusjes in mijn nek. Ik probeerde mij om te draaien, maar dat ging erg moeilijk omdat hij mij vast had. Ik keek hem aan en hij kwam dichterbij. ‘Je gaat nu niet afstandelijk worden hé?’ Ik knikte. ‘Morgen pas.’ Ik kreeg hem aan het lachen, dat gebeurde niet vaak, een echt glimlach, geen gemaakte.