C H A P T E R x N I N E

C H A P T E R x N I N E

Een half uur later kwam we aan bij het glow golfen. Alles was donker en de banen en het balletje waren lichtgevend. ‘Bill je hebt jezelf weer overtroffen. Onwijs leuk dit!’ Ik had het echt naar mijn zin. Glimlachend keek hij mij aan. ‘Maar nu serieus Alice. Wat ben je van plan met mijn broer? Hij doet anders de laatste dagen, niet zichzelf.’ Wat moest ik hier nou op antwoorden? Het was namelijk de vraag wat zijn broer zou doen. ‘Luister Bill, ik denk niet dat ik de persoon ben die keuzes kan maken. Ik denk dat de keuze bij Tom ligt.’ Hij snapte het niet. ‘Jullie gaan straks op tour, hoeveel dagen nog? 4? En ik weet niet of hij iets laat weten.’ Het was even stil en hij concentreerde zich op het golfballetje. ‘We gaan niet.. Kijk, wil jij dit? Laat het hem weten. Wil je het niet? Dan heb je je antwoord.’ We gaan niet? We gaan niet wat? Het zal vast niets betekenen. ‘Ik weet het even niet meer Bill.’ Na nog 10 minuten gespeeld te hebben waren we klaar en gingen we wat drinken. ‘Pfieuw!’ Net op het nippertje had Bill van mij gewonnen.

‘Vertel het hem.’ Vragen keek ik Bill aan. ‘Jullie zijn verliefd.’ Ik deed mijn handen rond mijn nek en deed alsnog ik moest overgeven. ‘Ik verliefd? Ben je wel wijs, Bill?’ Lachend keek hij naar de andere mensen die nog aan het spelen waren. ‘Natuurlijk, ik zie toch wat er gebeurd?’ Ik wist niet waar hij het over had. ‘Hoe hij “per ongeluk” zijn hand laat rusten op jouw heup. Zijn vingers die over je rug van boven naar beneden glijden. De fonkeling in jouw ogen wanneer hij dat doet. De manier hoe je naar hem kijkt.’ Ik wist niet wat ik moest zeggen. ‘Oh, en wat voor manier is dat dan wel?’ Vragend keek ik hem aan. Hij schoof met zijn stoel meer mijn kant op en fluisterde in mijn oor: ‘Alsof je de kleding van zijn lijf wilt trekken. Alsof je hem op elk plekje van zijn lichaam wilt aanraken. De chemie die jullie hebben is absurd, alsof jullie voor elkaar gemaakt zijn. Jullie vullen elkaar aan.’ Nu was ik echt sprakeloos. Hij had gelijk, ik genoot van Tom zijn aandacht, maar dat wilde ik niet toegeven. Zodra je toegeeft en al je emoties bloot stelt kunnen mensen je alleen nog maar meer pijn doen. ‘Niet alle plekjes van zijn lichaam.’ Het was stil. ‘Alleen de mooie delen.’ Vragend keek hij mij aan. ‘En zijn mooie delen zijn?’ Ik keek naar beneden en zei zachtjes ‘Alles.’ Waarom zei ik dit en hield ik het niet voor mezelf? ‘Je hebt het niet meer onder controle, het word tijd om te gaan.’ We betaalde de rekening en stapte in de auto. Niet veel later kwamen we thuis weer aan, waar Tom stond te bakken.

Het was inmiddels vier uur in de middag en om vijf uur begint mijn dienst. Ik liep naar boven om mijn werkkleding te pakken. ‘Christina! Ben je klaar?’ Ik kreeg geen gehoor. Nadat ik omgekleed was liep ik terug naar beneden. ‘Bill, waar is Christina?’ Nu was Bill ook nergens te bekennen. Daar stond alleen nog Tom in de keuken, ik had nu even geen behoefte aan hem. Nog 30 minuten, daarna moest ik naar de winkel. ‘Alice, ik breng je naar werk en ik haal je ook op.’ Tom stond naast me. ‘Omdat?’ Vragend keek ik hem aan. ‘Ik wil niet dat hetzelfde nog een keer gebeurd.’ Hij wees naar mijn gezicht. Ik snapte wel wat hij bedoelde en ging maar niet tegen hem in om een ruzie te voorkomen. Na vanavond nog twee dagen en dan is iedereen weer weg. Zondag avond vertrekken ze weer. ‘Nemen we Christina ook mee?’ Hij knikte.

De tijd op het werk ging sloom. Ook al zijn het maar vijf uurtjes, de tijd gaat nooit zo snel als in het weekend. De klanten zijn meestal leuk en gezellig en ik ben toch altijd wel weer blij dat ik het gehad heb, ondanks dat ik het erg leuk werk vind. De hele avond heb ik achter in het magazijn gewerkt. Want, om even eerlijk te zijn, ik zie er niet uit. Ik heb het geprobeerd te verbloemen met make-up, maar zelfs dat werkte niet. Wanneer ik wel naar voren liep betrapte ik mijzelf er op dat ik er op lette of Ryan ergens in de buurt was. Ik liep toch maar naar buiten om een sigaret te roken. Christina legde haar hand op mijn schouder en ik schoot in de lucht. Misschien was het maar goed dan Tom mij kwam ophalen. ‘Alice?’ Ik hoorde Freek, mijn leidinggevende, mij roepen. Ik liep naar voor en daar stond hij met Tom.

Freek liet mij eerder gaan omdat Tom er al was. ‘Wij redden het echt wel, Alice.’ Christina had andere plannen, die hoefde niet mee te rijden. Samen met Tom liep ik nog even door het dorp, ik hield alles goed in de gaten. Ook al voelde ik mij nu wel veiliger nu Tom naast mij liep. Hij pakte mijn hand vast, ik voelde de tintelingen door mijn lichaam heen. Ik stond stil en genoot van de sneeuwvlokjes die op mijn gezicht vielen. Het sneeuwde al een aantal dagen en het leek niet te stoppen. ‘Tom, wil je mij iets beloven?’ Hij keek mij recht in mijn ogen aan. ‘Besef dat je wel om iemand kan geven. Ik weet hoe moeilijk het is, ik heb hetzelfde probleem. Vergeet dit niet.’ Hij kuste mijn wang en we liepen verder.

Lieve Elsa,

Het word alleen maar moeilijker, misschien was het beter geweest als er geen begin was geweest.
Ze vertrekken over precies twee dagen, 48 uur. En ik kan er niets meer aan veranderen.
Mijn gevoelens, ik kan ze niet aan.

Alles word heftiger, helemaal na het voorval met Ryan.
Wat als ik het niet meer voor mijzelf kan houden? Nog twee dagen volhouden en dan is het einde in zich.

Life is strange, nooit gedacht dat liefde en haat zo dicht bij elkaar zou liggen.

Alice.