C H A P T E R x F O U R

C H A P T E R x F O U R

‘Tom, ik geef echt meer om je als je beseft!’ Hij knikte en kuste mij op mijn wang. Soms vatte hij dingen anders op en dit was duidelijk één van die momenten. Hoe moest ik hem ooit gaan vertellen hoe diep dit zit bij mij? Ik zou mij geen leven kunnen bedenken zonder hem en de andere jongens, maar vooral hem. De enige waar ik ooit van heb gehouden en de enige waar ik van zal houden. ‘Alice, ik moet je iets belangrijks vertellen.’ Mijn hart sloeg over. Nu zal het komen, hij heeft het wel opgevat zoals het de bedoeling was. ‘Peter belde, en wij moeten binnenkort weer op tour.’ Fijn. ‘Wanneer is het? Kan ik niet mee op tour?’ ‘Over een aantal weken en nee.’ Daar ging mijn zomer, die perfect moest zijn.

Binnen drie weken vervreemde Tom mij compleet. Toen ik na een week niets meer hoorde, heb ik het hier bij gelaten. Moest ik dan altijd berichten blijven sturen? Maanden duurde het, ik vernam niets. Ik had Bill nog een sms gestuurd om ze succes te wensen, maar verder ook niets. Na 6 maanden kwamen ze terug naar Berlijn, dat las ik in een tijdschrift. Het duurde nog een maand langer voordat ze mij opzochten, het moment dat Tom mij zoende. Het moment waar ik zolang op had gewacht. Ik hoefde het niet meer, ik voelde alleen maar opgekropte woede. Ik zette mijn emoties voor hem weg. Zijn zoete lippen bleven in mijn gedachte rond vliegen, zijn volle, zachte lippen die ik maar al te graag weer wilde voelen.

Ik schrok wakker. Ik was verstrengeld in Tom zijn armen en zijn gezicht was zo dichtbij dat zijn lippen bijna die van mij raakte. Ik draaide mij om, richting het raam. Ik voelde hoe hij mij nog steviger vast pakte en ik liet het maar zo. Nog een uur later was het vier uur in de nacht. ‘Alice,’ Ik draaide mij weer naar hem toe. Door het licht van de maan kon ik hem recht in zijn ogen aankijken. ‘Ik wilde je bedanken voor vanmiddag, met de piano.’ Ik had amper wat gedaan, maar toch aardig. ‘Geen probleem, Tom.’ Hij kwam dichtbij en ik draaide mijn hoofd. Dit kon niet gebeuren, alles was perfect en ik was nog boos. Ik voelde de trillingen van zijn stem door mijn oor gaan. Ik verloste mijzelf van zijn greep en liep richting de balkondeur om te roken. Hij kwam al snel naast mij zitten.

‘Alice, hield je van hem?’ Ik was stil. Nee natuurlijk niet, maar dat ga ik hem niet zeggen. ‘Ik vroeg je iets.’ Hij wuifde met zijn handen voor mijn gezicht. ‘Ja, wat is er Tom?’ Zijn hand lag op mijn knie. ‘Of je van hem hield.’ Ik was weer stil. ‘Tom, voordat ik dit beantwoord. Heb jij ooit gehoord hoe ik zei van jou te houden en niemand anders?’ Hij knikte. ‘En waarom heb je daar geen donder mee gedaan?’ Hij keek weg. Nu had hij geen antwoord. ‘En meneer Kaulitz, zolang ik daar geen antwoord op heb, krijg jij er ook geen van mij.’ Na 5 minuten in stilte te hebben gezeten kroop ik weer in bed. Hij bleef nog even buiten zitten tot ik in slaap viel.

De volgende morgen voelde ik een paar zachte lippen op mijn wang, waardoor ik wakker werd. ‘Hmm goedemorgen.’ Kwam er schor uit. ‘Jij ook goedemorgen.’ Ik draaide mij om en liep naar beneden. ‘Hield je van hem?’ Daar stond hij weer achter mij. ‘Wist jij dat ik van jou hield, Tom? En dat je alles kapot hebt gemaakt?’ Hij schoof zijn stoel aan. ‘Alice, denk je dat ik dom ben? Iedereen zag dat. Als je niet beter had geweten dan had je gezien dat ik ook van jou hield.’ Verbaasd keek ik hem aan. ‘Hoe is dat van mij houden? Alles is kapot!’ ‘Ik deed het om je te beschermen. Het was makkelijker dat je mij zou haten als dat je kapot gemaakt zouden worden door de media.’ That makes sense. Nee, ik moet nu boos zijn.

‘Ik wil gewoon goed overweg kunnen maar wij kennen elkaar al vanaf onze jongste jaren. Toen wij ontmoette door onze ouders, duur de het niet heel lang voor ik besefte dat het meer was. Wij werden beste vrienden en onze vriendschap betekende meer als dat het bij anderen deed. Ik liet nooit iemand binnen, maar jou wel. Hoe had ik kunnen bedenken dat jij ooit zou verdwijnen en niets zou laten weten omdat, het beter is voor mij? Tom, dit kan niet de echte reden zijn.’ Elke seconde luisterde hij aandachtig naar mijn stem, hij zag hoe ik van harteloos naar gevoelig tot boos werd. ‘Misschien ligt het iets anders.’ Vol verwachting keek ik hem aan. ‘Misschien was het zo minder pijnlijk voor mij. Ik durfde het niet, ik moest je van mij afzetten.’

Boos liep ik door de huiskamer heen. ‘Oh, oké. Wacht! Jij, moest je van mij afzetten? JIJ?’ Als blikken konden doden, nou dan was Tom er niet meer geweest. Ondertussen hoorde ik boven al gerommel. ‘Jij denkt dat je het recht hebt, om. Om dit te doen?’ Woedend draaide ik mij om en liep ik zijn kant op. ‘Mijn vrienden lieten mij stikken, stuk voor stuk. Hoe zou dat voelen Tom?!’ Weer begon ik rondjes te lopen. Hij was stil. ‘Tom! Praat nou eens. Waarom moest jij je van mij afzetten?’ Ik pakte zijn beide schouders vast en begon hem heen en weer te schudden. ‘Omdat ik van je houdt.’ Op dat moment ging de deur open. Ik hoorde ze 1 voor 1 naar binnen lopen.